Μία σημαντική μορφή στον χώρο της ισπανικής Αριστεράς, η ακτιβίστρια Μπεατρίθ Ταλεγόν, που πρόσφατα διαχώρισε τη θέση της με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της χώρας της -διαμαρτυρόμενη για τη στάση του κατά της Αθήνας στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα- κι εντάχθηκε στο κίνημα των Ποδέμος, μιλά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και τον Γιώργη-Βύρωνα Δάβο για τη σημασία και το μήνυμα που, κατ’ αυτήν, θα μεταφέρει στην Ελλάδα, αλλά και στις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη, το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου.
– Κυρία Ταλεγόν, ευχαριστούμε που μιλάτε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και θα θέλαμε να μας πείτε ποια είναι η σημασία της νέας και κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης για την Ελλάδα, αλλά και για και τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης;
Κατ’ αρχάς, ευχαριστώ για την πρόσκληση και για την προσπάθειά σας να διατηρήσετε το νήμα της επαφής που συνδέει τις χώρες της Μεσογείου. Όσον αφορά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, πιστεύω πως είναι ιδιαζόντως σημαντικές καθώς η ελληνική κοινωνία καλείται να επιβεβαιώσει τη στήριξή της, κατά τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που έθεσε καθαρά πάνω στο τραπέζι την κατάσταση που βρίσκεται ο ελληνικός λαός, κι επιπλέον κατέδειξε την αδυναμία των χωρών της Ευρώπης να αντιταχθούν στην τρόικα. Πάνω απ’ όλα θεωρώ ότι το μήνυμα που θα πρέπει να δοθεί, πρώτα στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία και τις άλλες χώρες, είναι ότι ο αγώνας κατά της τρόικας δεν μπορεί να δοθεί μοναχικά και προσωπικά, αλλά πως είναι αναγκαίο να υπάρξει μία συνένωση διαφόρων κυβερνήσεων πάνω στην ίδια γραμμή, όπως αυτή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ορθώσουν ανάστημα απέναντι στην τρόικα. Συνεπώς, εγώ πιστεύω πως είναι σημαντικό η κοινωνία να συλλάβει το μήνυμα ότι πρέπει να συνεχίσει να στηρίζει κυβερνήσεις όπως αυτής στην Ελλάδα. Βέβαια είναι πλέον σαφές πως έχει διχασθεί η λαϊκή ψήφος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Λαϊκή Ενότητα, αυτό χρήζει μεν μίας βαθύτερης ανάλυσης, αλλά θα πρέπει να συνεχισθεί απρόσκοπτη η στήριξη στις κυβερνήσεις της Αριστεράς, σ’ εκείνες τις κυβερνήσεις που πιστεύουν στην κοινωνία των πολιτών, όχι μοναχά στην Ελλάδα, αλλά και σ’ όλη τη Μεσόγειο. Και τούτες οι εκλογές θα είναι πολύ αποφασιστικές, ακόμη κι όσον αφορά την επιρροή που πρόκειται να ασκήσει το αποτέλεσμά τους και στις επικείμενες εκλογές στην Ισπανία, στα τέλη του χρόνου.
– Παρεμπιπτόντως, ποια κατά τη γνώμη σας μπορεί να είναι η κατάσταση στην Ευρώπη, στην Ισπανία, σε περίπτωση νίκης ή ήττας του ΣΥΡΙΖΑ κι αντίστοιχα νίκης ή ήττας της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές αυτές;
Σε περίπτωση νίκης, εγώ θα ήθελα έναν συνασπισμό λαϊκών δυνάμεων ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Λαϊκή Ενότητα, που θα πρέπει να τείνει χείρα βοηθείας, θεωρώ πως θα σημάνει μία ενδυνάμωση της κυβέρνησης απέναντι στην τρόικα, γιατί βλέποντάς το από την πλευρά μου και μολονότι κατανοώ τον αγώνα που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας, θεωρώ ότι κι ο ελληνικός λαός οφείλει να κατανοήσει τη σημασία των περιστάσεων, επίσης πιστεύω πως κατά βάση ήσαν πιο τολμηρές και θαρραλέες οι θέσεις που υποστήριξε η Πρόεδρος της Βουλής (Ζωή Κωνσταντοπούλου) κι ο Γιάννης Βαρουφάκης–που για εμένα υπήρξαν δύο προσωπικότητες που απετέλεσαν πρότυπο πολιτικής στάσης, ιδίως για εμένα ο Γιάννης Βαρουφάκης που, μολονότι δεν είναι ξανά υποψήφιος, πιστεύω πως οφείλει να παίξει έναν σημαντικό ρόλο και στην επόμενη κυβέρνηση. Σε περίπτωση λοιπόν που κερδίσει η αριστερή κυβέρνηση, αυτό θα σημάνει ότι η κοινωνία των πολιτών εξακολουθεί να είναι πεπεισμένη πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να ασκηθεί η πολιτική στην Ευρώπη και πως η Ευρώπη θα πρέπει πρωτίστως να έχει ως κύρια προτεραιότητα τους πολίτες της κι όχι τις χρηματοοικονομικές αγορές.
Στην περίπτωση όμως που επικρατήσουν άλλες δυνάμεις, αυτές της Δεξιάς, που βρίσκονται εγγύτερα στις επιταγές της τρόικας, πιστεύω ότι η κοινωνία μπορεί να δει πως η τρόικα υπήρξε ακόμη πιο επιθετική απέναντι στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και πως η συμφωνία που προέκυψε ήταν ακόμη πιο ωμή για τους Έλληνες πολίτες. Κι αυτό υποδεικνύει πως υπάρχει ακόμη πιο μεγάλος κίνδυνος, κάτι που απεύχομαι για τον ελληνικό λαό: να κερδίσουν εκείνες οι δυνάμεις που κατά κάποιον τρόπο δεν θέλουν να αντιταχθούν στα οικονομικά συμφέροντα και θα ακολουθήσουν τις γραμμές της Δεξιάς και της τρόικας – υπάρχει ο κίνδυνος να περάσει άμεσα η Ελλάδα στα χέρια της Γερμανίας, της Γαλλίας και των μυστικών συμφερόντων της τρόικας.
– Προηγουμένως μιλήσατε για δύο προσωπικότητες που ξεχώρισαν ιδιαίτερα στην προηγούμενη περίοδο, πλην όμως στις παρούσες εκλογές, ο καθένας με τον δικό του τρόπο στέκονται απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύετε ότι η Αριστερά θα βρεθεί πάλι στην ίδια μοιραία κατάσταση των διασπάσεων, που ενδεχομένως μπορούν να διακυβεύσουν το πρόγραμμα της ενίσχυσης της δύναμης της κοινωνίας των πολιτών κι εν γένει της πολιτικής δύναμης της Αριστεράς στην Ευρώπη;
Αναμφίβολα. Πιστεύω πως η σχάση του ΣΥΡΙΖΑ κι η ίδρυση της Λαϊκής Ενότητας αποτελεί επίσης μία ένδειξη κάποιας αντίδρασης, μίας διαμαρτυρίας, απέναντι σε μία «προδοσία» από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα, του προγράμματος που υπερασπιζόταν αρχικά, με τον Βαρουφάκη και την άλλη ομάδα του. Κι εγώ κατά κάποιον τρόπο το αντιλήφθηκα κάπως έτσι. Όταν, ξαφνικά, ο Τσίπρας συμφώνησε κι υπόγραψε με την τρόικα μετά το συντριπτικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, για εμένα προσωπικά λείπει σ’ αυτό το σημείο μία εξήγηση: ο Τσίπρας έπρεπε να εξηγήσει στην κοινωνία τι ήταν αυτή η κίνηση, τι είδε, τι τον τρόμαξε, και τον έκανε να γονατίσει, ποιες υπήρξαν οι πραγματικές απειλές για να λυγίσει μπροστά στην τρόικα. Θεωρώ ότι αυτή είναι μία εξήγηση που πρέπει να δοθεί στην κοινωνία, αλλά και που χρωστά και στους άλλους Ευρωπαίους. Όπως άλλωστε την χρωστούν κι άλλοι: ο Θαπατέρο, ο Παπανδρέου, έπρεπε να πουν τι ήταν αυτό που τους έκανε να γονατίσουν, και προπαντός ο Αλέξης Τσίπρας. Άλλωστε, αυτός ήταν που ζήτησε να ψηφίσουν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και το ΟΧΙ θριάμβευσε. Συνεπώς, κατά τη δική μου ανάγνωση, εν μέρει ήταν δικαιολογημένη τόσο η κριτική που ασκήθηκε από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι προτάσεις που κάνει η Λαϊκή Ενότητα, αλλά πιστεύω πως η έκκληση που πρέπει να γίνει είναι προς την πλευρά της αποφασιστικότητας που πρέπει να διέπει την Αριστερά. Γιατί εμείς οι Αριστεροί, στο κάτω κάτω, πάντα θέλουμε να είμαστε αμείλικτοι, πάντα θέλουμε να ασκούμε κριτική, θέλουμε πολλές φορές να είμαστε οι καλύτεροι, γι’ αυτό πολλές φορές καταλήγουμε σε διασπάσεις. Όμως στο τέλος αυτό καταλήγει να είναι ευνοϊκό για τη Δεξιά. Το ίδιο συνέβη και στην Ισπανία, εγώ προσωπικά μάχομαι υπέρ της λαϊκής ενότητας της Αριστεράς, γιατί η Αριστερά αυτοδυναμιτίζεται και διασπάται σε τόσες φράξιες που εν κατακλείδι η κυβέρνηση καταλήγει στα χέρια των δυνάμεων της Δεξιάς. Συνεπώς, η έκκλησή μου είναι για μία αλληλοκατανόηση και ενότητα μεταξύ της ΛΑ.Ε. και του ΣΥΡΙΖΑ και να συνεχίσουν να εργάζονται στη γραμμή που χάραξε ο Γιάννης Βαρουφάκης για να δημιουργηθεί ένα μεσογειακό δίκτυο και ένα διεθνές δίκτυο που θα συνέχει την Αριστερά, η οποία θα είναι ενωμένη απέναντι σε εκείνες τις συντηρητικές κυβερνήσεις και τις οικονομικές αγορές, που εν τέλει αυτές είναι ενωμένες μεταξύ τους.
