Ο Βλαντίμιρ Πούτιν ορκίστηκε για πέμπτη φορά πρόεδρος της Ρωσίας και η ιδέα του «πουτινισμού» δεν βρίσκεται πλέον στο κεφάλι του, αλλά αποτελεί τη νέα ιδεολογία, που διαμορφώνει το μέλλον της χώρας του.
Αντιγράφοντας τις σκοτεινές πολιτικές της Δύσης, όπως ο πόλεμος μέσω αντιπροσώπων, ή εφαρμόζοντας τις ακροδεξιές πολιτικές προτάσεις της, όπως η μείωση των προσωπικών ελευθεριών με πρόσχημα την ασφάλεια, κατάφερε να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι Δυτικοί.
Η «Washington Post», σε εκτενές αφιέρωμα για την κυριαρχία του Πούτιν στη Ρωσία, παρέθεσε ορισμένες ιδέες που δανείστηκε ο ρώσος πρόεδρος, για να χρησιμοποιήσει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική με αρκετή επιτυχία.
Παραδείγματος χάριν, στην περίπτωση της LQBTQ αντέγραψε τη δυτική ρητορική, που επικεντρώνεται στο γεγονός πως οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά με βιολογικό τρόπο και δεν εφάρμοσε τη ρωσική που θεωρούσε τους γκέι άτομα χαμηλότερης ηθικής, αδιαφορώντας για το κομμάτι της τεκνοθεσίας.
Έπειτα, η κατήχηση στα σχολεία για τη «νέα ρωσική κοινωνία» διαμορφώθηκε με βάση τις δυτικές διαφημιστικές τακτικές. Έτσι, σε αντίθεση με τα παιδιά στη Δύση, που ζητάνε από τους γονείς τους αυτό που είδαν στη διαφήμιση, στη Ρωσία ζητούν να εφαρμόσουν στο σπίτι αυτά που άκουσαν ή έμαθαν στο σχολείο. Ακόμη, άρχισε να στερεί προσωπικές ελευθερίες με πρόσχημα την ασφάλεια, με δικαιολογίες όπως η τρομοκρατία και οι κυβερνοεπιθέσεις.
Επίσης, ο ρώσος πρόεδρος «δανείστηκε» τους τρόπους καταστολής αντιφρονούντων, ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις εντός και εκτός χώρας. Εξαίρεση σε αυτόν τον τομέα αποτελούν το νομικό και σωφρονιστικό σύστημα, που παρέμεινε στα ρωσικά και σοβιετικά πρότυπα.
Εξωτερική πολιτική και εθνικό φρόνημα
Ο Πούτιν μπορεί να δανείστηκε αρκετές «σκοτεινές» τακτικές από τη Δύση, για να ελέγξει τον λαό του, αλλά υιοθέτησε πλήρως και εφάρμοσε με μεγαλύτερη επιτυχία τις ακραίες πολιτικές στην εξωτερική πολιτική.
Μετά το 2010 η Ρωσία ξεκίνησε να διεξάγει πόλεμο μέσω αντιπροσώπων στα δυτικά πρότυπα και για αυτό τον λόγο δημιούργησε τη Wagner, βαδίζοντας στα χνάρια της αμερικανικής Blackwater, που έδρασε στο Ιράκ, αποφεύγοντας, όμως, τα λάθη των ΗΠΑ.
Επίσης, ανέπτυξε καλύτερα το πρόσχημα του «πολέμου πολιτισμών», που δημιούργησαν οι ΗΠΑ για να δικαιολογήσουν τη στρατιωτική επέμβαση στη Μέση Ανατολή. Παρ’ όλα αυτά, η Ρωσία σε αντίθεση με την Αμερική δεν περιορίστηκε σε προπαγάνδα που θα έκανε αποδεκτές τις θέσεις της για ένα χρονικό διάστημα.
Αντιθέτως, επένδυσε να φτιάξει ένα νέο εθνικό φρόνημα, με τρόπο που αυτό θα ενισχυόταν από οποιαδήποτε λάθος κίνηση, ακόμη κι αν ήταν του ρωσικού κράτους. Μάλιστα, σε αυτό συνέβαλαν οι δυτικοί αποκλεισμοί από κοινωνικά δρώμενα, όπως οι περίφημες περιπτώσεις των ρώσων αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που έβγαιναν θετικοί σε ελέγχους ντόπινγκ.
Δανειζόμενος, λοιπόν, τις σκοτεινές πολιτικές και τις ακραίες φωνές της Δύσης κατάφερε να δημιουργήσει μια νέα ιδεολογία στη Ρωσία, η οποία άτυπα φέρνει το όνομά του και αρχίζει να αποκτά ακόμη και Δυτικούς υποστηρικτές, παρότι οι τελευταίοι είναι οι «κακοί» στον πουτινισμό. Και ποια είναι αυτή η ιδεολογία; Είναι «προδότης» όποιος υιοθετεί τις «ξενόφερτες ιδέες» και αντιτίθεται στις «παραδοσιακές αξίες», αν και… φτάνει να πει κάτι αρνητικό για τη χώρα του.
