Τη θλίψη τους για τον θάνατο του διπλωμάτη Χένρι Κίσινγκερ που έφυγε από τη ζωή στα 100 εκφράζουν ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο Σαρλ Μισέλ, ο Τόνι Μπλερ και αξιωματούχοι της Ουκρανίας. Τονίζοντας πως «αν η διπλωματία ήταν μορφή τέχνης, ο Κίσινγκερ θα ήταν καλλιτέχνης» κάνουν λόγο για το τέλος μιας εποχής και εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους στην οικογένειά του.
«O χαμός του δρα Κίσινγκερ σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, μιας εποχής κατά την οποία το αξιοθαύμαστο μυαλό και η διπλωματική του ικανότητα διαμόρφωσαν ότι μόνο την πορεία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά και την παγκόσμια σκηνή.
Είχα το προνόμιο να συναντήσω τον δρα Κίσινγκερ σε πολλές περιστάσεις με πιο πρόσφατα μόλις πριν από δύο μήνες στη Νέα Υόρκη. Κάθε συνάντηση μαζί του, όχι μόνο ήταν ένα μάθημα διπλωματίας, αλλά και ένα σεμινάριο πολιτικής ικανότητας. Η αντίληψή του για την πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων και η μοναδική διορατικότητά του για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κόσμος μας ήταν απαράμιλλες» δήλωσε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου για τον θάνατο του αμερικανού βετεράνου διπλωμάτη Χένρι Κίσιντζερ όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων επικαλούμενο το Reuters, το AFP και το dpa.
«Ένα λαμπρό μυαλό το οποίο διαμόρφωσε τη μοίρα μερικών από τα σημαντικότερα γεγονότα του αιώνα»
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ σχολίασε: «Τα θερμότερα συλλυπητήριά μου στον αμερικανικό λαό και την οικογένεια του εκλιπόντος Χένρι Κίσινγκερ. Είχα το προνόμιο να συναντηθώ με τον Χένρι πολλές φορές. Ένας ευγενικός άνθρωπος και ένα λαμπρό μυαλό, το οποίο επί 100 χρόνια, διαμόρφωσε τη μοίρα μερικών από τα σημαντικότερα γεγονότα του αιώνα. Σχεδιαστής στρατηγικής, έδινε προσοχή μέχρι και στην παραμικρή λεπτομέρεια».
Η Ουκρανία χαιρέτισε την «πνευματική κληρονομιά» του Χένρι Κίσινγκερ, η οποία συνεχίζει να έχει βαρύτητα στην παγκόσμια διπλωματία.
«Ο Χένρι Κίσινγκερ μου προκαλούσε δέος»
Ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ δήλωσε ότι ο Χένρι Κίσινγκερ του προκαλούσε δέος.
«Δεν υπάρχει κανένας σαν τον Χένρι Κίσινγκερ. Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα ως αρχηγός του αντιπολιτευόμενου νέου Εργατικού Κόμματος, το 1994, πασχίζοντας να διαμορφώσω θέσεις για την εξωτερική πολιτική, μέχρι την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα στη Νέα Υόρκη, και μετά, όταν εκφώνησε ομιλία σε ετήσια εκδήλωση του ινστιτούτου μου, τον έβλεπα με δέος. Το εύρος των γνώσεών του, οι ιδέες του που του έβγαιναν αβίαστα, η διαύγειά του, ο χειρισμός του της αγγλικής γλώσσας, ήταν χαρά να τον ακούς να μιλάει για οποιοδήποτε θέμα και πάνω απ΄όλα η ικανότητά του να παίρνει όλα τα διαφορετικά στοιχεία από την πιο σύνθετη διπλωματική πρόκληση και από αυτά να συνθέτει κάτι καταπληκτικό στη συνοχή του και ολοκληρωμένο… Αν είναι δυνατό η διπλωματία, στο ανώτατο επίπεδό της, να είναι μια μορφή τέχνης, ο Χένρι θα ήταν ένας καλλιτέχνης» σημείωσε.
Ο Μπλερ, του οποίου η υστεροφημία έχει εν μέρει αμαυρωθεί από τον πόλεμο στο Ιράκ, πρόσθεσε: «Φυσικά, όπως όλοι που έχουν αντιμετωπίσει τα πιο δύσκολα προβλήματα της διεθνούς πολιτικής, κάποιες φορές είχε δεχτεί κριτική, ακόμη και αποδοκιμασίες. Αλλά πιστεύω ότι το κίνητρό του ήταν πάντα όχι μια χυδαία “realpolitik”, αλλά μια γνήσια αγάπη για τον ελεύθερο κόσμο και την ανάγκη να τον προστατεύσει».
