Πόλεμος.

Τις τελευταίες μέρες δυσκολεύομαι. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για αυτό το νέο – παλαιό πόλεμο που καθημερινά ξετυλίγεται μέσα από τις οθόνες μου, εδώ και σχεδόν δύο εβδομάδες.

Οργή για τους τρομοκράτες της Χαμάς και τη σφαγή παιδιών στο φεστιβάλ… Ένα έγκλημα απάνθρωπο που σε παγώνει εάν σκεφτείς ότι θα μπορούσε να είναι το παιδί σου και το παιδί μου εκεί με συμφοιτητές τους.

Φόβος για τα τελεσίγραφα των Ισραηλινών που είναι έτοιμοι να εισβάλουν στην Παλαιστίνη και να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερο πόνο σκορπίζοντας θάνατο σε οικογένειες που δεν έφταιξαν τίποτα.

Σύγχυση με τα fake news που αποπροσανατολίζουν το κοινό σε σχέση με το ποιος χτύπησε το νοσοκομείο, αν τελικά το χτύπησε λίγο ή περισσότερο, αν οι νεκροί είναι τόσοι ή άλλοι τόσοι.

Και εγώ να βλέπω ειδήσεις κάθε ημέρα, περιμένοντας τη συνέχεια, σαν να παρακολουθώ σειρά στο Netflix.

Τα μάτια μου είναι εδώ, η ψυχή μου πονάει και η λογική μου δεν βρίσκει διέξοδο.

Διάβασε περισσότερα στο Love Yourself