Μήπως είναι η κατάλληλη ευκαιρία για προσωπική εξέλιξη μέσα από έναν «εφιάλτη», προσπαθώντας να διαχειριστεί κανείς τα συμπτώματα σε μια κρίση πανικού;
«Θυμάμαι την πρώτη φορά. Ήμουν στο σινεμά, θυμάμαι να αρχίζω να ιδρώνω, ναι τρέμω, δεν μπορούσα να αναπνεύσω…πίστεψα πως πέθαινα. Μετά το ίδιο συνέβη σε δημόσιο χώρο, μετά την ώρα που οδηγούσα…Τώρα το ξέρω, όταν αρχίζω να ανησυχώ, αγχώνομαι και δεν μπορώ να σταματήσω… Φοβάμαι πια τον φόβο της κρίσης και την αίσθηση ότι καταρρέω».
Διαβάστε τη συνέχεια στο boro.gr
