Τις κοιτάω που κοιμούνται. Η μία στο πλάι, έτσι από μικρή. Η άλλη ανάσκελα, με το μικροσκοπικό ποδαράκι της να κρέμεται έξω από την κούνια. Το ακουμπάω απαλά πάνω στο σεντόνι. Πώς μπορείς να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ από ό,τι τελικά οι λέξεις μπορούν να περιγράψουν; Αυτή είναι η αγάπη της μαμάς. Για τη μαμά μου λοιπόν… Είμαι 35 και σε κοιτάω σαν να είμαι 5. Εσύ ξέρεις πάντα τι να μου πεις, ξέρεις τι έχω, ξέρεις τι με απασχολεί χωρίς να σου πω λέξη και ξέρεις πώς θα με κάνεις να νιώσω καλύτερα. Και είναι κι αυτή η μαγική αγκαλιά σου, είναι αυτή η μυρωδιά, η τόσο οικεία από την πρώτη μέρα που γεννήθηκα, που απορροφάει κάθε έγνοια, κάθε δισταγμό, κάθε πίκρα. Ξέρεις μαμά, έκλαψα την πρώτη μέρα που η κόρη μου είπε «μαμά». Δεν έχω ακούσει ωραιότερη λέξη στη ζωή μου. Μόνο όταν κρατήσεις το μωρό σου στα χέρια μπορείς να καταλάβεις όλα αυτά τα υπερβολικά συναισθήματα που ακούς από άλλες μητέρες. Νιώθεις πως θα σου βγει η καρδιά από το σώμα τόσο δυνατά που χτυπάει κάθε φορά που το αγκαλιάζεις. Προσπαθείς να το περιγράψεις. Δεν μπορείς. Ξέρεις μαμά, πάντα σε αγαπούσα αλλά πλέον σ΄αγαπάω πιο πολύ. Μπορεί πιο ώριμα αλλά το ίδιο παθιασμένα. 
Ξέρεις μαμά, καταλαβαίνω πια όλες τις μαμάδες! Καταλαβαίνω όλες τις αγωνίες, τα άγχη, την ζακέτα που μου φώναζες να πάρω και δεν έπαιρνα ποτέ, το γιατί άργησες να σηκώσεις το τηλέφωνο, τα πρόσεχε, τα μη, το γιατί δεν τρως, το γιατί τρως και πάχυνες. Όλα, όλα τα καταλαβαίνω. Ποτέ δε σε ρώτησα αν με αγαπάς. Γιατί άραγε; Τώρα ξέρω. Ξέρω ότι το να είσαι μαμά δεν είναι μόνο χάδια και αγκαλιές. Είναι πανικός, είναι φόβος, είναι άγχος. Είναι κούραση, τόση κούραση, που δεν φεύγει σχεδόν ποτέ. Είναι έλλειψη ελεύθερου χρόνου, είναι τύψεις, είναι τρόμος μην πάθει κάτι παιδί σου κι αν πάθει θέλεις να το κάνεις καλά, ως δια μαγείας, χωρίς να ταλαιπωρηθεί καθόλου. Μαμά είναι αγάπη. Είναι η γυναίκα που όταν σε πληγώνουν εκείνη σε γιατρεύει, όταν ερωτεύεσαι εκείνη φοβάται, όταν πληγώνεσαι εκείνη σπάει, όταν πετυχαίνεις εκείνη σε σταυρώνει για το κακό μάτι και σε προσγειώνει για να μην πέσεις απότομα, και τραυματιστεί η ψυχή σου, όταν γεννάς εκείνη πονάει μαζί σου, όταν κάνεις παιδί, αρχίζεις και της μοιάζεις. Μαμά, μεγάλωσα κι ας μη το βλέπεις. Κι όταν στο λέω μην με ακούς, εσύ να με βλέπεις πάντα σαν το μωρό σου… 
