Πιστεύεται ότι οι αρχαίες γυναίκες της Μεσοποταμίας ήταν και οι πρώτες που εφηύραν το κραγιόν για τον καλλωπισμό τους. Η δημιουργία τους τότε, σε καμία περίπτωση δεν προσιδιάζει στις πρώτες ύλες του σήμερα, με την εφευρετικότητα να χαρακτηρίζει ακόμη και αυτό το προϊόν ομορφιάς.
Για τον «στολισμό» των χειλιών τους, λοιπόν, οι γυναίκες της εποχής συνέθλιβαν ημιπολύτιμα κοσμήματα και τα τοποθετούσαν στα χείλη τους για… λαμπερές εμφανίσεις. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, ωστόσο, κάνανε κάτι αρκετά διαφορετικό και ανατριχιαστικό, με την Κλεοπάτρα να το εφαρμόζει στα χείλη της πρώτη απ’ όλες, καθώς η εμμονή που είχε με την εικόνα της ήταν γνωστή τοις πάσι.
Αυτό που κάνανε, λοιπόν, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το να εξάγουν κόκκινη χρωστική ουσία, ιώδιο και λίγο βρώμιο από μανιτάρια, που αρκετές φορές προκαλούσαν ακόμη και σοβαρές ασθένειες. Η Κλεοπάτρα, δε, για να είναι σίγουρη ότι η υγεία της δεν θα επηρεαστεί καθόλου φορούσε κραγιόν που προέρχονταν από θρυμματισμένα σκαθάρια και μυρμήγκια.
Στην Αγγλία, ο χρωματισμός των χειλιών έγινε δημοφιλής κατά τον 16ο αιώνα με τη βασίλισσα Ελισάβετ να φοράει στο πάλλευκο πρόσωπό της ένα κόκκινο κραγιόν, φτιαγμένο από ένα μείγμα κεριού μέλισσας και κόκκινου χρώματος προερχόμενο από φυτά.
Το 1884, ωστόσο, το πρώτο εμπορικό κραγιόν εφευρέθηκε στο Παρίσι. Καλύφθηκε από μεταξωτό χαρτί και κατασκευάστηκε από καστορέλαιο και κερί μέλισσας, με το κόκκινο χρώμα να εκχυλίζεται από κάκτους, ενώ εφαρμοζόταν στα χείλη με βουρτσάκι.
