Στα μέσα της δεκαετίας του 1860 ο εφευρέτης Άλφρεντ Μπιτς ανέλαβε την κατασκευή ενός υπόγειου σιδηρόδρομου.
Το 1863 παρουσίασε στο κοινό την ιδέα του σύμφωνα με την οποία ένα δεκαθέσιο όχημα θα κινείται σε μια σήραγγα με τη βοήθεια ενός πανίσχυρου ανεμιστήρα. Ο ανεμιστήρας θα φυσούσε τον αέρα πολύ δυνατά στη μισή διαδρομή και στην άλλη μισή θα τον ρουφούσε.
Ο φιλόδοξος εφευρέτης παρουσίασε τα σχέδιά του και στον δήμαρχο της Νέας Υόρκης ο οποίος όμως τα απέρριψε. Δεν πτοήθηκε όμως και το 1868, υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας, άρχισε να κατασκευάζει, κάτω από το Μπροντγουέι, το τούνελ. Δύο χρόνια αργότερα μια σήραγγα μήκους 100 μέτρων και διαμέτρου 2,50 μέτρων, πλαισιωμένη με ανεμιστήρα 100 ίππων ήταν πια έτοιμη να παραδοθεί στο κοινό.
Το «μετρό» λειτούργησε πειραματικά για τρία χρόνια και το χρησιμοποίησαν περισσότερα από 400.000 άτομα αντί του αντιτίμου των 25 σεντς. Παρά την επιτυχία του, όμως, ο δήμαρχος της πόλης δεν επέτρεψε ποτέ την επέκτασή του. Μόνο μετά τον θάνατό του. Το 1873, ο Μπίτς πήρε την έγκριση αλλά και τότε στάθηκε άτυχος αφού δεν βρήκε κανέναν να τον χρηματοδοτήσει.
