Η μεγάλη γιορτή του άντρα

Το ημερολόγιο κλείδωσε ξανά σε αυτή τη χαρμόσυνη περίσταση που είναι τελικά η πραγματική Παγκόσμια Ημέρα του Άντρα. Γιατί σήμερα, τη 14η Μαρτίου 2018, γιορτάζουν όλοι οι άντρες της υφηλίου. Και γιορτάζουν τον αντρικό Άγιο Βαλεντίνο χωρίς αρκουδάκια, λουλουδάκια, καρτούλες και καρδούλες. Γιορτάζουν βέβαια μέσα σε έναν παροξυσμό κατηγοριών και αντεγκλήσεων, από ποιους είναι περιττό να αναφερθεί: αντιφεμινιστική, μισογυνική, σεξιστική, ακόμα και μισάνθρωπη χαρακτηρίζουν κάποιοι την αθώα αυτή μερούλα που είπε να αγαλλιάσει η ψυχή του αρσενικού. «Προσοχή γυναίκες: ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία όπου κάθε μέρα είναι Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας», σημείωνε με νόημα το φεμινιστικό blog «The Jane Dough». Γιατί όμως; Είναι το κρέας κόκκινο πανί; Ή μήπως ο στοματικός έρωτας; Ή τάχα όσα θα χωρίζουν αναγκαστικά τα δυο φύλα; Ας απαντήσει σε τελική ο Tom Birdsey, ο αμερικανός ραδιοφωνικός παραγωγός που ξεκίνησε το όλο πράγμα το 2002 και σκέφτηκε να ονομάσει «Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας». Και η επιλογή της Αμερικής δεν ήταν μάλιστα καθόλου τυχαία, καθώς μια πεολειξία στο Οβάλ Γραφείο και ένα λεκιασμένο φόρεμα είχα βάλει τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες, όπως θυμόμαστε όλοι ιδιαιτέρως καλά. Η ημιεπίσημη αυτή γιορτούλα παλεύει ακόμα να καθιερωθεί, καθώς προσκρούει στο politically correct της εποχής μας που δεν αφήνει χώρο ούτε για χιούμορ. Γιατί μπορεί η Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας να ήρθε ως -φαλλοκρατική, αναμφίβολα- απάντηση στην Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, που στο ανδρικό μυαλό φαντάζει φαίνεται κατάφωρα «γυναικεία», πλέον όμως είναι θεσμός. Και όλοι ξέρουμε ότι οφείλουμε να τηρούμε ευλαβικά τις παραδόσεις. Έτσι κάνουν εξάλλου τα ζευγάρια, έτσι πορεύονται στη ζωή, τηρώντας ο καθένας τις δικές του υποχρεώσεις για να έχει και δικαιώματα μετά. Ο άντρας μετατρέπεται σε άβουλο σκλαβάκι του αγιοβαλεντίνικου έρωτα ψάχνοντας κατόπιν δικαίωση. Και έναν μήνα μετά είναι η στιγμή του, γιατί να του το χαλάσουμε; Οι δικές του γιορτές είναι άλλωστε απλές, σταράτες και μετρημένες (και σεξιστικές ενδεχομένως, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Και εξόχως ρεβανσιστικές φυσικά, καθώς τη 14η Φεβρουαρίου δεν γιορτάζουν μόνο οι ερωτευμένοι (οι γυναίκες δηλαδή, μην τα ξαναλέμε), αλλά και οι χορτοφάγοι. Κι έτσι για τον Birdsey ήταν ταιριαστό πλάι στην πεολειχία να υπάρξει και λίγο κρέας. Πλέον η σατιρική γιορτή, γιατί αυτό είναι και τίποτα περισσότερο, είναι σωστός θεσμός, με δική της ιστοσελίδα, εμπόρευμα, ακόμα και ύμνο. Και την Κριστίνα Αγκιλέρα ποιος ξέρει πώς να καλεί τους ανθρώπους να γιορτάζουν την εν λόγω μέρα!

Όποιος τήρησε λοιπόν τις βαλεντίνικες υποχρεώσεις του, θα δει την καλή του γυναικούλα να του ετοιμάζει μια ζουμερή μπριζόλα και να τηρεί μετά το δεύτερο σκέλος της γιορτής. Ο τίτλος της σεμνής τελετής δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παρερμηνείας για το τι ακριβώς λαμβάνει χώρα στο τραπέζι και το κρεβάτι. Πλέον η φαλλοκρατική και στερεοτυπική αυτή γιορτή, ένα απολίθωμα του σεξιστικού παρελθόντος, όπως αρέσκονται να την αποκαλούν πολλοί και πολλές, μαζεύει και λεφτά για τον καρκίνο του μαστού. Του μαστού, ναι. Γιατί τιμά τη γυναίκα και ξέρει πως δίχως αυτή τίποτα δεν είναι δυνατό. Και δεν μιλάμε μόνο για τα δύο σκέλη της αμαρτωλής εξίσωσης, αλλά για την ίδια τη ζωή. Το χρονόμετρο μηδένισε λοιπόν, η 14η Μαρτίου είναι εδώ, εμπρός λοιπόν βήμα ταχύ να τη γιορτάσουμε με λίγη κινηματογραφική έμπνευση. Πάντα είναι καλή στιγμή για μια ταινιούλα, πόσο μάλλον όταν το θέμα πάει στο ψητό. Ή το «ψητό», μιας και για κρέας δεν θα μιλήσουμε εδώ. Δείτε μαζί, ας πούμε, το «Shampoo» (1975), όπου η Τζούλι Κρίστι σκύβει κάτω από το τραπέζι, όταν δεν κοιτά κανείς, για να χαρίσει ένα αξέχαστο στοματικό σεξ στον Γουόρεν Μπίτι. Ή κάτι πιο σύγχρονο, την «Απώλεια του έρωτα» (Brown Bunny) του 2003, εκεί που η Κλοέ Σεβινί εκτελεί ένα πραγματικό στοματικό σεξ στον σκηνοθέτη, συμπρωταγωνιστή και πρώην σύντροφό της Βίνσεντ Γκάλο, τρελαίνοντας κυριολεκτικά το mainstream σινεμά. Ή κάτι πιο ανάλαφρο, τους «Δεσμούς στοργής» (1989), εκεί που η καλή σύζυγος αποφασίζει να αποφορτίσει τον αγχωμένο άντρα της Στιβ Μάρτιν μέσα στο αυτοκίνητο, την ώρα που οδηγεί. Αφού τρακάρουν, όπως ήταν επόμενο, και καταφτάνει ο αστυνομικός ρωτώντας τους για τα αίτια του ατυχήματος, ο Στιβ Μάρτιν γυρνά στη σύζυγο και της λέει: «Δείξ’ του, καλή μου»! Μέσα στο αυτοκίνητο το απόλαυσε και ο Τζο Πέσι στο «Καζίνο» (1995) από καμία άλλη παρά τη Σάρον Στόουν. Μιλώντας για τύχη-βουνό δηλαδή. Αλλά και ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στον «Αλλόκοτο κόσμο του Γκαρπ» (1982) είχε ένα αντίστοιχο συναπάντημα, τρακάροντας με το σταματημένο αυτοκίνητο στο οποίο η σύζυγός του έλυνε ένα καυγαδάκι με τον εραστή της με τρόπο… αποστομωτικό. Αυτή χάνει μερικά δόντια, αυτός ένα καλό τμήμα του πέους του… Γιορτάσετε δεν γιορτάσετε τη σημερινή μέρα, ψυχραιμία προπαντών! Μην την παίρνετε και πολύ στα σοβαρά, ένα καλοστημένο αστείο είναι και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται…