Σιγά που δεν υπήρχαν άνθρωποι που θα τα έβαζαν με τον Παντοδύναμο, μέσα στην ασφάλεια της δικαστικής αίθουσας, πάντα. Αν και ο Διάβολος κρύβεται πάντα στα «ψιλά»!
Λίγα χρόνια πρωτύτερα, το 2007 συγκεκριμένα, ο αμερικανικός Τύπος βούιξε στα πρωτοσέλιδά του για τον γερουσιαστή της Νεμπράσκα, Έρνι Τσέιμπερς, ο οποίος είχε μόλις υποβάλει μήνυση κατά του Θεού στην εισαγγελία της Ομάχα.
Ο ενάγων ήθελε να στριμώξει νομικά τον εναγόμενο εκδίδοντας περιοριστικά μέτρα εναντίον του(!), κι αυτό για τις τόσες φυσικές καταστροφές που προκαλεί ή έστω επιτρέπει να συμβαίνουν. Ο εγκαλών κατηγορούσε ακόμα τον Θεό και για άλλο ένα κακούργημα, το γεγονός ότι δεν κάνει κάτι για να σταματήσει τις «τρομοκρατικές απειλές», όπως έγραφε στο κατηγορητήριο.
Ο μηνυτής, γερουσιαστής πάντα, επαναλαμβάνουμε, ισχυρίστηκε πως είχε μάλιστα προσπαθήσει πολλές φορές να επικοινωνήσει με τον Θεό για τα θέματα αυτά, δεν βρήκε όμως την προσοχή που αποζητούσε.
Ο Τσέιμπερς πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, ξεκαθάρισε πως δεν είχε καμία πραγματική νομική προσδοκία για τη δίκη με τον Μεγαλοδύναμο. Στην πραγματικότητα, όπως είπε, ήθελε μόνο να δείξει πόσο επιπόλαια υποβάλλονται οι μηνύσεις αριστερά και δεξιά. Δεν απέσυρε πάντως τη μήνυσή του και αυτή έγινε μάλιστα δεκτή από το δικαστήριο.
Στη δίκη δεν θα έφτανε βέβαια η υπόθεση, όχι γιατί το δικαστήριο την απέρριψε ως γελοία, παρά μόνο για τη λεπτομέρεια ότι ο Θεός δεν είχε μόνιμη διεύθυνση κατοικίας, κι έτσι δεν μπορούσε να του επιδοθεί η έγκληση. Η ιστορία του Τσέιμπερς δεν πήγε πουθενά, λειτούργησε ωστόσο ως υπόμνηση πως αν το θες, ακόμα και μια μήνυση στον Θεό δεν είναι αδύνατη. Έστω κι αν χρειαστεί ένα θαύμα για να κερδίσεις.
«Δεν υπάρχει τίποτα από τις βασικές απαιτήσεις μιας καταγγελίας που να υποδεικνύει ότι δεν μπορείς να μηνύσεις τον Θεό», μας διαφωτίζει η καθηγήτρια Νομικής του Georgetown University, Naomi Mezey. Στο δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ, αλλά και της Δύσης γενικότερα, είναι σχετικά εύκολο να υποβάλεις μήνυση κατά παντός, όσο τηρούνται τουλάχιστον οι έννομες προϋποθέσεις.
Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν διαφοροποιήσεις μεταξύ των ποινικών συστημάτων του κόσμου, μια μήνυση βασίζεται σε μια σειρά από απλά χαρακτηριστικά. Όπως μας λέει ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών για τη μήνυση αξιόποινων πράξεων (Άρθρο 42), η μήνυση γίνεται στον εισαγγελέα πλημμελειοδικών ή τους ανακριτικούς υπαλλήλους, καταβάλλοντας ένα παράβολο 100 ευρώ υπέρ του Δημοσίου.
Ο Θεός στην παραπάνω περίπτωση τη σκαπούλαρε από κάτι απλό και κοινό, απαραίτητο ωστόσο συστατικό μιας μηνυτήριας αναφοράς για να είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη: τη διεύθυνση κατοικίας του εναγόμενου. Η ενημέρωση του εγκαλούμενου για τη μήνυση εναντίον του παραμένει ουσιώδες συστατικό της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης και περιθώρια αμφιβολίας δεν χωρούν εδώ.
Και είναι ακριβώς η μη ικανότητα επίδοσης της μήνυσης που αποτρέπει τα δικαστήρια της Δύσης από το να εκδικάζουν τέτοιου είδους αστείες υποθέσεις. Τι γίνεται όμως με την πεποίθηση ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών; Μπορεί να μοιάζει εξωφρενικό, νομικά τουλάχιστον έχει υπόσταση, όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω.
Αυτό συνέβη πράγματι σε μήνυση του 1971 στις ΗΠΑ, όταν ένας άντρας ονόματι Τζέραλντ Μέιγιο αποπειράθηκε να μηνύσει τον Σατανά επειδή έθετε λέει συνεχώς εμπόδια στον δρόμο του και δεν τον άφηνε να ευτυχήσει! Πριν απορρίψει το δικαστήριο και αυτή τη μήνυση στη βάση της μη δυνατότητας επίδοσης της έγκλησης, η νομική συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τη διεύθυνση κατοικίας του Σατανά.
Μπορεί βέβαια να μην είναι εύκολο να παρακάμψεις αυτή την ουσιώδη προϋπόθεση της μηνυτήριας αναφοράς, δεν είναι όμως και αδύνατο. Όπως ισχυρίστηκε εξάλλου ο ίδιος ο Τσέιμπερς και οι συνήγοροί του, από τη στιγμή που ο Θεός είναι παντογνώστης και πανταχού παρών, δεν μπορεί να μην έχει μάθει για τη νομική περιπέτεια που τον έχουν εμπλέξει οι άνθρωποι.
Κι έτσι, νομικά τουλάχιστον, τηρείται η προϋπόθεση και η δίκη πρέπει να ξεκινήσει κανονικά. Άλλοι πάλι νομικοί απορρίπτουν την ίδια τη δυνατότητα να διωχθεί ποινικά ο Θεός, μιας και ο Παντοδύναμος δεν είναι άνθρωπος, κι έτσι δεν χωρά στις δικαστικές αίθουσες των κοινών θνητών.
Υπάρχει όμως ένα ακόμα πρόβλημα που ενυπάρχει σε οποιαδήποτε δικαστική περιπέτεια κατά του Θεού: το πώς θα εφαρμόσει το δικαστήριο την ετυμηγορία του στο υπέρτατο ον. Όποια αποζημίωση κι αν ψάχνεις κατά του Θεού, υλική ή ηθική, ποιος είναι αυτός που θα του ζητήσει τον λόγο και θα τον αναγκάσει να συμμορφωθεί; Είναι μια ιστορία χαμένη ουσιαστικά πριν καν ξεκινήσει.
Μηνύσεις, παρόλα αυτά, κατά του Θεού έχουν γίνει σχεδόν παντού στον κόσμο. Σε κάποιες μάλιστα γωνιές της υφηλίου οι εγκλήσεις στρέφονται τόσο κατά του Θεού όσο και ενός θεού, όταν ο μονοθεϊσμός δεν είναι δηλαδή παρά μία από τις θρησκευτικές επιλογές του πολίτη.
Ρουμάνος προσπάθησε το 2007 να φέρει τον Θεό ενώπιον των ευθυνών του, για το γεγονός δηλαδή ότι δεν προστάτευσε τον φουκαρά τον πιστό από την επιρροή του Εωσφόρου! Το δικαστήριο της Ρουμανίας απέρριψε την υπόθεση στη βάση του ότι ο Θεός δεν είναι άνθρωπος κι έτσι δεν μπορεί να δικαστεί με ανθρώπινα μέσα. Αλλά και το 2016 ένας ινδός δικηγόρος προσπάθησε να μηνύσει τον θεό των Ινδουιστών, Ράμα. Το δικαστήριο της κομητείας Μπιχάρ απέρριψε την υπόθεση ως μη εφαρμόσιμη.
Αυτή είναι τελικά η μοίρα των μηνύσεων κατά του Θεού (ή των θεών), να απορρίπτονται από τους δικαστές της οικουμένης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που πιστεύουν, είτε στο ποινικό σύστημα είτε στον Παντοδύναμο, θα καταθέσουν έτσι εύκολα τα όπλα της δικαστικής αντιπαράθεσης με το ανώτατο ον…