Το θρυλικό Τρίο Στούτζες και το τραγικό τέλος της κωμικής τριάδας

Οι τρεις ανεκδιήγητοι τύποι της μεγάλης οθόνης με τα χοντροκομμένα σλάπστικ αστεία και τις φάπες να πέφτουν βροχή μάλλον δεν χρειάζονται συστάσεις. Οι πιθανότητες λένε πως τους έχετε πετύχει κάπου, καθώς παρά τα χρονάκια που μας χωρίζουν από τη δράση τους, μοιάζουν σαν να μην έχουν φύγει ποτέ από τη showbiz, την οποία σφράγισαν εξάλλου όσο λίγοι. Αυτά τα τρία (εντάξει, λίγο περισσότερα!) πειραχτήρια που άκουγαν στα ονόματα Moe, Larry και Curly κατάφεραν να γίνουν όχι μόνο ένας από τους δημοφιλέστερους θιάσους όλων των εποχών, αλλά και μια διαβόητη παρέα του 20ού αιώνα που έκανε πολλά περισσότερα για την αμερικανική κοινωνία σε κείνα τα σκοτεινά χρόνια από πάμπολλους αρμόδιους. Ενώ όμως εξωτερικά χάριζαν απλόχερα το γέλιο με τις αμίμητες γκάφες τους, η προσωπική και επαγγελματική τους ζωή πέρασε από χίλια κύματα, δίκες και δίνες δηλαδή που δεν θα άφηναν κανέναν αλώβητο. Έζησαν εξάλλου μια ζωή με την ίδια ταχύτητα που έπεφτε κινηματογραφικά η μια φάπα πίσω από την άλλη, με ρυθμό τουλάχιστον ιλιγγιώδη δηλαδή…

Η Μεγάλη Ύφεση

Το Τρίο Στούτζες ανήλθε στη φήμη κατά τη δυσκολότερη οικονομικά περίοδο της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας. Όσο η χώρα αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος βυθιζόταν στην απόγνωση και την ανέχεια, η κωμική τριπλέτα έβαλε σκοπό να κάνει το πικραμένο χειλάκι της πλατιάς μάζας να σκάσει λίγο με τα κακομονταρισμένα αστεία τους, την άμεση σύνδεσή τους με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας αλλά και αυτή την ιδιόρρυθμη άρνησή τους να τα παρατούν κόντρα σε όλους και όλα. Ήταν η ελπίδα των απόκληρων και το αποκούμπι των απελπισμένων! Ένα συχνά επαναλαμβανόμενο κωμικό μοτίβο τους ήταν εξάλλου η μάχη τους με την αριστοκρατία και την πλουτοκρατία του καιρού, ενσαρκώνοντας τους πόθους του κοσμάκη που στέναζε από την καταραμένη φτώχεια. Κι έτσι αντί να προσφέρουν στο κοινό πολυτελή άρτο και ζηλευτά θεάματα, γκλάμουρ και χλιδή δηλαδή, το Τρίο Στούτζες ανέλαβε τον κοινωνικό ρόλο να γελοιοποιήσει τα πρωτόκολλα των καλών τρόπων και τα άλλα τυπικά της αριστοκρατίας λειτουργώντας ως άλλος εαυτός του λαουτζίκου. Η κοινωνική ελίτ θυματοποιείται και στιγματίζεται συνήθως από το ανεπανάληπτο τρίο με μια… τούρτα στα μούτρα! Μια τούρτα στα μούτρα που έκανε ωστόσο τόσα για το καταρρακωμένο ηθικό των Αμερικανών αρχικά και των Ευρωπαίων κατόπιν όσο λίγα πράγματα του καιρού.

Ποιος βάζει χέρι στον κορβανά;

Ο «Curly Joe» DeRita (πραγματικό όνομα Joseph Wardell) προσχώρησε στο κωμικό τρίδυμο πολύ όψιμα, το 1958, παραμένοντας στο Τρίο Στούτζες για περισσότερο από μια δεκαετία, μέχρι το 1969, όταν θα έληγε η μαγευτική καριέρα τους που μετρούσε πια κοντά 40 χρόνια. Όντας λοιπόν στο νεκροκρέβατό του το 1993 και περιμένοντας το μοιραίο, ο πάσχων DeRita είδε τις απολαβές από το μερίδιό του στο εμπόρευμα Τρίο Στούτζες που λάμβανε κανονικά και σταθερά τα τελευταία 25 χρόνια να καταποντίζεται ξαφνικά. Η σύζυγός του, Jean, αλλά και η εγγονή του Larry Fine (πραγματικό όνομα Louis Feinberg) μήνυσαν λοιπόν την κόρη και τον εγγονό του Moe Howard (πραγματικό όνομα Moses Harry Horwitz), κατηγορώντας τους πως είχαν υπεξαιρέσει περισσότερα από 5 εκατ. δολάρια από τα κοινά τους κέρδη. Οι κληρονόμοι της τριάδας επιδόθηκαν σε έναν πικρόχολο και αρκούντως δημόσιο πόλεμο εκτοξεύοντας βιτριολικές ύβρεις ο ένας κατά του άλλου. Οι οικογένειες DeRita και Fine έψαξαν ακόμα και τη δικαστική συναίνεση για να παγώσουν όλοι οι λογαριασμοί των κληρονόμων του Howard μέχρι να αποπληρώσουν τουλάχιστον ένα καλό τμήμα όσων θεωρούσαν πως τους χρωστούσαν. Μιας και η υπόθεση δεν είχε ακόμα εκδικαστεί. Και σαν να μην έφτανε αυτή η πραγματική χολιγουντιανή σαπουνόπερα με τις δυναστείες του Τρίο Στούτζες να μπαινοβγαίνουν στα δικαστήρια, η πλευρά DeRita και Fine προσέλαβε ως δικηγόρο τον Bela Lugosi Jr, τον γιο του περιβόητου χολιγουντιανού δράκουλα Μπέλα Λουγκόζι, έτσι για να αυξήσει τη δραματικότητα της στιγμής! Το δικαστήριο υποχρέωσε τελικά τους κληρονόμους του Moe να πληρώσουν στην άλλη πλευρά 2,6 εκατ. δολάρια, βλέποντας αρκετές παρατυπίες στη διαχείριση των πνευματικών δικαιωμάτων του Τρίο Στούτζες…

Άδοξη έξοδος

Ήταν Δεκέμβριος του 1957 όταν το Τρίο Στούτζες δέθηκε χειροπόδαρα και είδε άδοξα την πόρτα της εξόδου από την Columbia Pictures. Έπειτα από 24 χρόνια ανεπανάληπτων επιτυχιών και με ταινιάκια πολύ μικρού κόστους μάλιστα που απέφεραν τρελά κέρδη στο στούντιο, η τριάδα απολύθηκε χωρίς ευχαριστώ και αντίο. Το αποφασιστικό χτύπημα το δέχτηκαν ωστόσο λίγες εβδομάδες αργότερα, όταν ο Moe πήγε μια τελευταία φορά στο στούντιο για να αποχαιρετίσει τα στελέχη της εταιρίας παραγωγής που συνεργάζονταν εδώ και δυόμιση δεκαετίες. Όχι μόνο δεν συναντήθηκε με κανέναν τους, αλλά οι μπράβοι της πύλης δεν τον άφησαν καν να μπει στο στούντιο. Ίσως είχε να κάνει με το γεγονός ότι η Columbia είχε ολοκληρωμένες ταινίες του Τρίο Στούτζες για να τη βγάλει για τους επόμενους 18 μήνες!

Χειραγώγηση και απληστία

Ο πρόεδρος και υπεύθυνος παραγωγής της Columbia Pictures, Harry Cohn, είχε σχολιάσει παλαιότερα πως το να διοικείς ένα στούντιο ήταν «καλύτερο από το να είσαι μαστροπός». Παρά το γεγονός ότι ήταν ταλαντούχος και οραματιστής και είχε καταφέρει να μετατρέψει με τις ποιοτικές παραγωγές του την Columbia σε ένα από τα μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ, είχε ήδη αποκτήσει τη φήμη του αντιπαθητικού αλαζόνα που ενστάλαζε φόβο στους συνεργάτες και τους υπαλλήλους του. Παρά τα πολλαπλά εγκεφαλικά του Curly εξάλλου, ο ισχυρός άντρας του στούντιο ανάγκαζε το Τρίο Στούτζες να συνεχίζει τον καταιγιστικό ρυθμό της δουλειάς του αδιαφορώντας για την εξασθενημένη υγεία του κωμικού. Ο Cohn δεν ήταν απλώς ότι απαιτούσε τα μέγιστα από ηθοποιούς και συνεργεία, ήταν ότι παράμενε άσος στη χειραγώγηση και την εξαπάτηση των συνεργατών του. Απολάμβανε, όπως έλεγαν, να εκμεταλλεύεται το τρίο οικονομικά, αποστερώντας τους μεγάλα τμήματα των κερδών τους και αμείβοντάς τους ανεπαρκώς καθ’ όλη τη διάρκεια της απίστευτης καριέρας τους. Όταν μάλιστα τα ταινιάκια μικρού μήκους του Τρίο Στούτζες γνώρισαν μια ξαφνική αναβίωση στο γυαλί, ο Cohn κατάφερε να τους ξεγελάσει ξανά και να βγάλει μερικά ακόμα εκατομμύρια στις πλάτες τους, αφήνοντας τους κωμικούς χωρίς να πάρουν μία από τα τηλεοπτικά τους δικαιώματα…

Αχρείαστη βία

Παρά το γεγονός ότι θα τους θυμόμαστε πάντα για το σλάπστικ χιούμορ τους, τις θορυβώδεις και χοντροκομμένες φαρσοκωμωδίες που στηρίζονταν καθαρά στις σωματικές κινήσεις των ηθοποιών δηλαδή, λίγα είναι γνωστά για την πραγματική βία που λάμβανε χώρα στο πλατό. Στην πραγματικότητα, ο σκηνοθέτης των ταινιών μικρού μήκους του Τρίο Στούτζες καθόριζε την ποσόστωση της βίας ανά φιλμ! Κι αυτό γιατί ο σκηνοθέτης Jules White δεν λάμβανε κανένα μέλημα για την ασφάλεια των τριών κωμικών, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες των γυρισμάτων στη ζωή και την υγεία τους. Κι έτσι τους ανάγκαζε σε επικίνδυνα και συχνά απάνθρωπα γκαγκς, να κοπανιούνται χωρίς έλεος κοντολογίς, μετρώντας μάλιστα το μέγεθος της βίας μιας σκηνής με αποκλειστικά ποσοτικά κριτήρια. Αλλά και ποιοτικά ενίοτε, όταν ας πούμε ψαλίδια, σφυριά και πριόνια επιστρατεύονταν για να κάνουν το πράγμα ακόμα πιο αληθοφανές και μακάβριο. Αυτές οι βάρβαρες απαιτήσεις του στούντιο συνοδεύονταν όπως ήταν επόμενο με συχνότατους τραυματισμούς των κωμικών. Το Τρίο Στούτζες υπέφερε διαστρέμματα στους αστραγάλους, κατάγματα οστών και σπασμένα πλευρά και δόντια, κι όλα αυτά για το μπουρλέσκ θέαμα που αποζητούσε επιτακτικά το στούντιο. Σύμφωνα μάλιστα με τον Moe Howard, ο οποίος είχε σπάσει ακόμα και τη μύτη του σε μια σκηνή, τέτοιοι τραυματισμοί ήταν κοινός τόπος στα γυρίσματα…

Τρίο Στούτζες εναντίον Χίτλερ

Στη δεκαετία του 1930, τα πρωτοπαλίκαρα του Αδόλφου και οι αμερικανοί θαυμαστές του Γ’ Ράιχ απέκτησαν μεγάλη επιρροή στο Χόλιγουντ, επηρεάζοντας πολύ τις αποφάσεις στούντιο όπως η Warner Brothers, η 20th Century Fox και η MGM. Κι έτσι κατάφεραν να πετύχουν μια ιδιόρρυθμη ασυλία για τον Χίτλερ και το καθεστώς του από τις αμερικανικές ταινίες του καιρού, ξέροντας πως οι Ναζί δεν θα επέτρεπαν την προβολή τους στη μεγάλη αγορά της Γερμανίας αν περιείχαν μειωτικά σχόλια ή ακόμα και την παραμικρή κριτική στο Γ’ Ράιχ. Δυστυχώς βέβαια για τη ναζιστική Γερμανία, το Τρίο Στούτζες ήταν μεταξύ των πρώτων στην κινηματογραφία που ήθελαν να αποκαλύψουν στον κόσμο ποιος ήταν πράγματι ο Αδόλφος. Το όραμά τους συμμερίστηκε μυστηριωδώς και η Columbia Pictures, η οποία δεν ένιωθε καθόλου δεσμευμένη από την κινηματογραφική πολιτική της ουδετερότητας που είχε καταλήξει το Χόλιγουντ, να μην παράγει δηλαδή ταινίες με αντι-ναζιστικά μηνύματα. Και το πέτυχαν με το «τυράκι» των ταινιών μικρού μήκους που γύριζε το Τρίο Στούτζες, καθώς στον χώρο αυτό οι περιορισμοί και οι δεσμεύσεις ήταν σαφώς πιο χαλαρές από τη μεγάλη μήκους μυθοπλασία. Κι έτσι το πρώτο τέτοιο ταινιάκι τους, το φοβερό «You Nazty Spy», πέρασε εύκολα την ιδιάζουσα αμερικανική λογοκρισία. Και την πέρασε παρά το γεγονός ότι εκεί το Τρίο Στούτζες σατιρίζει ανελέητα τον παράφρονα δικτάτορα ρίχνοντας ταυτοχρόνως φως στην πρακτική του καψίματος των βιβλίων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης αλλά και της γενικότερης ναζιστικής ιδεολογίας. Στο τέλος, το Τρίο Στούτζες κατέληξε στη μακρά μαύρη λίστα του Χίτλερ, πλάι στον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Τζακ Μπένι…

Φαΐ, ποτό και γυναίκες

Θεωρούμενος γενικά ως ο πιο δημοφιλής του Τρίο Στούτζες, ο Curly έζησε μια ζωή αντίστοιχη της φήμης του: έπινε πολύ και σπαταλούσε κάθε δολάριο που έβγαζε στο κρασί, τις γυναίκες, τα αυτοκίνητα, τα σκυλιά και τα σπίτια. Το μεγαλύτερο πάθος του ήταν φυσικά οι γυναίκες-αράχνες, οι οποίες πλάι στην παροιμιώδη ανασφάλειά του συναπάρτιζαν ένα κοκτέιλ που του ροκάνιζε ό,τι είχε και δεν είχε. Μετά την ακύρωση του γάμου του σε νεαρή ηλικία, ο Curly επιδόθηκε σε μια μακρά διαδοχή εφήμερων δεσμών, τρώγοντας και πίνοντας τον περίδρομο στο ενδιάμεσο. Το 1945 παντρεύτηκε τη σεξοβόμβα Marion Buxbaum, μια ξανθιά ζωντοχήρα με έναν 10χρονο γιο παραμάσχαλα. Ο γάμος ήταν φυσικά θυελλώδης και ο Curly ξόδευε τώρα εξίσου τεράστια ποσά σε χρυσαφικά και γούνες για να κρατά το στεφάνι του χαρούμενο. Δεν θα τα κατάφερνε. Χώρισαν μέσα σε εννιά μήνες με μια πολύκροτη και εξίσου πικρόχολη δικαστική διαμάχη. Αμέσως μετά, ο Curly επέστρεψε στα ανθυγιεινά του χόμπι και η υγεία του πήρε τάχιστα την κάτω βόλτα. Η παχυσαρκία του χειροτέρευσε, όπως και η υπέρτασή του, καταλήγοντας σε εγκεφαλικό επεισόδιο…

Ο ιδιαίτερος κύριος Larry Fine

Σε πολλούς θα κάνει εντύπωση αν μάθουν πως ο Larry Fine ήταν στην πραγματικότητα πιανίστας και βιολονίστας! Ήταν βέβαια και μεγάλος τζογαδόρος, με τον εθισμό του στην τράπουλα να ξεπερνιέται ίσως μόνο από τις απερίσκεπτες σπατάλες του, κάτι που θα τον φέρει στο χείλος της χρεοκοπίας όταν είδαν ως Τρίο Στούτζες την πόρτα της εξόδου από την Columbia το 1957. Αφήνοντας τα δικά του λάθη κατά μέρος, όλη του η ζωή χαρακτηριζόταν από θλίψη και μελαγχολία. Μικρός μπαινόβγαινε συνεχώς στα νοσοκομεία και κατέληξε με μυϊκή ατροφία, με τις παθήσεις και τις αρρώστιες να μην τον εγκαταλείπουν έκτοτε ποτέ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, τον Νοέμβριο του 1961 έχασε και τον 24χρονο γιο του, Johnny, σε τροχαίο δυστύχημα. Αυτή η τραγωδία θα τον έριχνε στο καναβάτσο, αν και η μοίρα δεν είχε πει ακόμα την τελευταία της λέξη. Έξι χρόνια αργότερα, η πολυαγαπημένη του γυναίκα, Mabel, από την οποία είχε εξάρτηση ο Larry, πεθαίνει ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς όταν το Τρίο ήταν σε περιοδεία. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα της θλίψης του. Τρία χρόνια αργότερα, ο Larry θα υποστεί το εγκεφαλικό που θα βάλει τέλος στην καριέρα του, αλλά και τη ζωή του όπως την ήξερε μέχρι τότε. Πέρασε τα στερνά του σε γηροκομείο, παράλυτος και καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή το 1975…

Ο φόνος του ιδρυτή του Τρίο Στούτζες

Ο Ted Healy, ο άνθρωπος που οργάνωσε το ανεπανάληπτο τρίο της κωμωδίας, ήταν αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους και πιο αξιοσέβαστους κωμικούς των ΗΠΑ στις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Αυτοσχεδιαστικός μέχρι εκεί που δεν παίρνει, ο Healy εμπνεύστηκε πολλές κλασικές φόρμες του σλάπστικ επηρεάζοντας όλους λίγο πολύ τους κατοπινούς κωμικούς της Αμερικής. Τη νύχτα όμως της 20ής Δεκεμβρίου 1937 στο νυχτερινό κέντρο του Χόλιγουντ «Trocadero», ο μεθυσμένος Healy έπεσε τρεκλίζοντας πάνω στον κινηματογραφικό αστέρα Wallace Beery και το πρωτοπαλίκαρο του μαφιόζου Λάκι Λουτσιάνο, Pat DiCicco. Έπειτα από έναν λεκτικό καυγά, οι τρεις άντρες βγήκαν στο πάρκινγκ για να λύσουν τις διαφορές τους, όπου και βρήκαν τον Healy βαρύτατα κακοποιημένο. Ημιλιπόθυμος, ο Healy τηλεφώνησε στον Shemp Howard, αδερφό του Moe και μέλος της πρώτης τριάδας του Τρίο Στούτζες, για να τον ενημερώσει πως είχε δεχτεί επίθεση από τους Beery και DiCicco (και έναν τρίτο άγνωστο άντρα). Λίγο μετά, ο Healy έπεσε σε κώμα και πέθανε την επομένη. Η αστυνομική έρευνα δεν θα μπορούσε φυσικά να καρποφορήσει, καθώς από πίσω κρύβονταν ονόματα όπως της σιτσιλιάνικης Μαφίας αλλά και της μαφίας του Χόλιγουντ, καθώς ο μεγαλοπαραγωγός Louis Mayer δεν θα άφηνε το μεγαλύτερο αστέρι του, τον Beery, έκθετο στις κατηγορίες. Το πράγμα κουκουλώθηκε και το Τρίο Στούτζες γνώρισε νέες συμφορές για να είναι σίγουροι όλοι πως θα συνεχίσει να κρατά το στόμα του κλειστό…

Τα τελευταία χρόνια του Curly

Η ζωή του Curly (πραγματικό όνομα Jerome Lester Horwitz) ήταν σαφώς τραγικότερη από όλων των άλλων που πέρασαν ποτέ από το Τρίο Στούτζες. Προδομένος από κείνους ακριβώς που είχε αγαπήσει και εμπιστευτεί, το έριξε κι αυτός στο ποτό και το φαΐ μπας και βρει παρηγοριά για τα τόσα προσωπικά του προβλήματα. Και τα δικά του τελευταία χρόνια θα μαστίζονταν από σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων. Το πρώτο, το 1946, θα τον φέρει εκτός Τρίο Στούτζες, κάνοντας τον Shemp Howard να επιστρέψει άρον άρον στην κωμική τριάδα. Το 1950, στα 47 του, τον έβαλαν σε ένα ίδρυμα καθώς η οικογένειά του δεν μπορούσε να νοιάζεται για τον ημι-παράλυτο αστέρα. Και η ψυχική του υγεία έφθινε όμως με γοργούς ρυθμούς και πλέον η ιδιωτική κλινική δεν ήθελε να τον κρατήσει. Κι έτσι συμφώνησαν όλοι μαζί να τον κλείσουν σε άσυλο φρενοβλαβών! Τότε ευτυχώς επενέβη στην ιστορία ο Moe για να απαλλάξει τον αδερφό του από τα κοράκια. Βλέποντας πάντως την κακή νοητική του κατάσταση, τον πήγε σε μια πανάκριβη ιδιωτική κλινική της Καλιφόρνια για την αμερικανική αριστοκρατία. Εκεί θα πεθάνει μόνος, κατάκοιτος και ξεχασμένος από όλους τον Ιανουάριο του 1952, πολύ πριν της ώρας του. Όσο για τον Moe, αυτός πέθανε στα 77 του χτυπημένος από καρκίνο του πνεύμονα. Ήταν πάντα μανιώδης καπνιστής. Και ως καρδιακός φίλος του Larry Fine, έφυγε από τον κόσμο το 1975, λίγους μόλις μήνες μετά τον συνοδοιπόρο του… Δείτε όλα τα θέματα του Weekend