Οι συντάκτες του newsbeast.gr γράφουν για τις τηλεοπτικές άδειες που διχάζουν

Αξίζει να πέσει «μαύρο» στο Mega, στον Alpha, στο Star, στο «Ε»; «Ναι, ρε φίλε. Το περιμένω πώς και πώς!». Καλά και οι εργαζόμενοι τι θα απογίνουν; «Έχεις ένα δίκιο αλλά… Αλλά όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν». Η διαδικασία της προκήρυξης των νέων τηλεοπτικών αδειών ολοκληρώθηκε και αναμένουμε τα επόμενα βήματα. Την ίδια ώρα, μετράει αντίστροφα η ζωή των υπολοίπων καναλιών. Των «λάθρο». Όπως είχε πει και η Όλγα Γεροβασίλη στο newsbeast.gr, «το αργότερο σε 90 μέρες τα κανάλια που δεν έχουν άδεια θα κλείσουν». Καπούτ! Κάτι σαν τον παλιό ποδοσφαιρικό ξαφνικό θάνατο στην παράταση. Τι σκέφτεται μια αίθουσα σύνταξης και οι δημοσιογράφοι της για το θέμα που έχει διχάσει και σίγουρα θα απασχολήσει περισσότερο από τις μειώσεις στους συνταξιούχους ή τον αμείωτο καταιγισμό των φόρων;

Ρίξε «μαύρο» ελεύθερα… Αδιαφορώ και η ζωή συνεχίζεται

Παναγιώτης Ευθυμιάδης: Για έναν περίεργο, ανεξήγητο λόγο, ειδικά τις τελευταίες μέρες, όσο πιο καθαρά σκέφτομαι την ανατροπή στο τηλεοπτικό πεδίο ένα πλήθος αντιφατικών σκέψεων και εικόνων με γεμίζει… Τα έχω ζήσει, τα ξέρω, τα πέρασα… Τηλεόραση δεν έκανα ποτέ τα τελευταία 15 χρόνια που μπήκα στη δημοσιογραφία. Δούλευα για πολλά χρόνια σε μεγάλη εφημερίδα που έβαλε λουκέτο. Χωρίς κλάματα, δράματα, χωρίς καν να μαζέψω σε μια χάρτινη κούτα τα προσωπικά μου αντικείμενα από το γραφείο, βρέθηκα χωρίς δουλειά, χωρίς αποζημίωση και με χρωστούμενα τριών μηνών να τρέχουν. Όποιος τα έχει ζήσει, λοιπόν, τα ξέρει. Ξέρει τι περιμένει τους συναδέλφους που θα βγουν σε μια «σκοτωμένη» αγορά να βρουν δουλειά. Σε αυτούς δεν έχω τίποτα να πω γιατί ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά στα αφτιά των ανθρώπων που περιμένουν απλά να έρθει το τέλος… Πάμε στο τώρα. Ο χρόνος για να πέσει το μαύρο (όπου πέσει τελικά) μετράει αντίστροφα. Εδώ λοιπόν κάτι περίεργο μου συμβαίνει… Αδιαφορώ. Αδιαφορώ πόσα κανάλια θα υπάρχουν την επόμενη μέρα και ποιος θα τα έχει. Αδιαφορώ αν είναι σωστό που η κυβέρνηση αποφάσισε να είναι 4 οι άδειες ή όχι. Η διαπλοκή υπήρχε και θα υπάρχει με 4, 14 ή 24 άδειες. Αδιαφορώ αν οι τηλεαστέρες θα έχουν εκπομπή, αν θα βρουν το δρόμο τους… Αδιαφορώ αν το τηλεκοντρόλ θα σταματάει κάπου στον αριθμό 5 και μετά θα είναι κενό. Τώρα θα μου πεις «καλά τι δημοσιογράφος είσαι εσύ;»… Είμαι λοιπόν σου λέω και με τη βούλα της ΕΣΗΕΑ! Όπως τόσα χρόνια, έτσι και τώρα τα κανάλια -παλιά και καινούρια- θα τα παρακολουθώ σχεδόν όλα… Θα βλέπω, θα ακούω, θα σχολιάζω από τον καναπέ, τα μπαράκια, τη Σαββατιάτικη βόλτα (αυτή μας έμεινε) και κάπου εκεί θα φιλτράρω την είδηση στο μυαλό μου, θα την καθαρίζω από τις απόψεις και τον τρόπο που παρουσιάστηκε, θα ρίχνω και κανένα καβγά με τους φίλους και τους συναδέλφους στο γραφείο και η ζωή συνεχίζεται…

Ο «Βραχνός προφήτης» και η τηλεόραση

Μυρτώ Κόλια: Στο δίσκο του «Βραχνός Προφήτης» ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου περιμένει τον «αέρα Πεχλιβάνη» να έρθει από μακριά, σαν άρχοντας, σαν λύκος, τιμωρός αλλά και παιχνιδιάρης. «Τα μελισσάκια θα γυρνούν, βρε αμάν αμάν γύρω απ’ τις πολυθρόνες και το νερό το κρύσταλλο, βρε αμάν αμάν θα ρέει απ’ τις οθόνες». «Το έγραψα όταν είδα ότι οι δικοί μου ήταν αποσβολωμένοι από την τηλεόραση», εξήγησε ο ίδιος για το τραγούδι του. «Γύρισα κάποια στιγμή – ήμουν στο στρατό κι είχα καιρό να τους δω – και μπαίνω που λέτε μέσα στο σπίτι λέω γεια, μου λένε ένα ξερό γεια και γυρίζουν στην τηλεόραση ξανά. Κάθισα και σκέφτηκα να ερχόταν ο αέρας από το βουνό να έφερνε μαζί του τα χαλίκια και τα αγκάθια από το βουνό και να τρύπωνε κάτω από την πόρτα και να τα έπαιρνε όλα μαζί του». Εξαιρετικό τραγούδι αλλά ας μην τα πάρει όλα ο αέρας Πεχλιβάνης, λέω εγώ. Άνθρωποι, ζωές, σχέσεις ζωής, φιλίες, συνεργασίες, απόψεις, δημιουργικότητα, επιβίωση, αυτά μένουν. Πίσω από τους αριθμούς των αδειών, των δόσεων, πίσω από τα εκατομμύρια, τα νούμερα και τα «νούμερα» που πάνε κι έρχονται, υπάρχουν άνθρωποι αντιμέτωποι με τη δύσκολη καθημερινότητά τους, όπως όλοι μας. Ας γίνει όση συζήτηση θέλει ο καθένας μας για την ιδιωτική τηλεόραση, τα καλά και τα άσχημά της, το σήμερα και το αύριό της. Αλλά για δουλειές που χάνονται, ας μην πανηγυρίζει κανείς.

Με πόσες κούτες μετριέται η ζωή;

Πανδώρα Κουλάδη: Πιάνω τον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες να σκέφτομαι ποιος είναι τελικά ο ενδεδειγμένος αριθμός αδειών που θα έπρεπε να είχαν δοθεί. Είναι τα τέσσερα κανάλια πολλά; Είναι λίγα; Θα πάψει να υπάρχει πολυφωνία (υπήρχε ποτέ;); Πού θα καταλήξουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έμειναν «άστεγοι»; Κι εκεί κολλάω και το μυαλό μου κατακλύζεται από μνήμες, όταν εγώ τα μάζευα από ένα «μαγαζάκι» που δεν βόλευε το αφεντικό μου να συνεχίζει να κρατάει ανοιχτό. Πείτε με ρομαντική, αλλά εγώ τον εργαζόμενο που βάζει μια ζωή  στην κούτα τον πονάω. Βρίζουν όλα τα μεγαλοονόματα του Mega με ατάκες του τύπου «καλά να πάθουν». Ποιοι; Η Τρέμη; Ο Πρετεντέρης; Γιατί το Mega και το κάθε Mega είναι -για μένα- η καθαρίστρια που κάθε πρωί σε ξεβρομίζει, ο κύριος στο κυλικείο που σου βαράει την ένεση καφεΐνης, τα παιδιά στην είσοδο, οι παραγωγοί, οι μοντέρ, ακόμα και το παλικάρι από το delivery ή το αδέσποτο που έχεις μαζέψει έξω από το κτίριο. Είναι μνήμες, γέλια, χαρές, κούραση, θυμός, ρεπορτάζ που βγήκαν και άλλα που απέτυχαν, είναι ζωή. Χωράς τη ζωή σε αριθμούς, σε κούτες, σε δημοπρασίες, σε συμφέροντα; Φαίνεται πως τελικά ναι, αλλά εμένα θα συνεχίζει να μην μου αρέσει.

Και τώρα, χειροκροτούμε;

Αθηνά Δημητρακοπούλου: Το count down για το «μαύρο» στα ιδιωτικά κανάλια που δεν εξασφάλισαν την πολυπόθητη τηλεοπτική άδεια δείχνει σήμερα 82 ημέρες. Έχουμε λοιπόν 82 ημέρες για να ξαναθυμηθούμε τους τηλεδημοσιογράφους – ταχυδακτυλουργούς που κατάφεραν επί δεκαετίες να χειραγωγήσουν τον κάθε έναν από εμάς, να θυμώσουμε που έγιναν οργανικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος και να τρίψουμε τα χέρια μας από ικανοποίηση για την παραδειγματική τιμωρία που έρχεται. Έχουμε 82 ημέρες για να αφεθούμε γλυκά στην επίκληση στο συναίσθημα που επιχειρείται από τα κανάλια για να μας υπενθυμίσουν ότι ιδιωτική τηλεόραση δεν είναι μόνο οι ειδήσεις. Και να παρακολουθήσουμε ξανά στο «χαζοκούτι» αγαπημένους χαρακτήρες που σκιαγράφησαν την ελληνική πραγματικότητα. Έχουμε όμως και 82 ημέρες για να σκεφτούμε το μετά. Εκείνη την περίφημη «επόμενη μέρα» που κάποια πλήκτρα στο τηλεοκοντρόλ θα είναι πια κενά, την ημέρα που όταν τα φώτα σβήσουν πολλές «μαύρες» ιστορίες θα γραφτούν και μάλλον δεν θα είναι εκείνες των τηλεοπτικών «μάγων» που προσπάθησαν να κρύψουν περίτεχνα πίσω από λόγια όμορφα τις άσχημες ειδήσεις. Πόσοι αλήθεια θα πανηγυρίσουν με την ψυχή τους όταν πέσει «μαύρο» στα κανάλια; Πόσοι θα χαμογελάσουν όταν γκρεμιστεί ένα αναμφισβήτητα τεράστιο κομμάτι της ιστορίας της ιδιωτικής τηλεόρασης; Πόσοι άραγε θα χειροκροτήσουν όταν εκατοντάδες εργαζόμενοι θα μείνουν χωρίς δουλειά; Και ποια «ελπίδα» θα έρθει να τους πει ότι όλα θα πάνε καλά; Ας το ξανασκεφτούμε… Έχουμε εξάλλου 82 ημέρες…

Κλείνουν τα κανάλια; Καλά μιλάμε σοβαρά;

Μαργαρίτα Τζαγκαράκη: Πώς ακριβώς καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι για να εξυγιανθεί η τηλεόραση και να αντιμετωπιστεί η όποια διαπλοκή υπάρχει στην Ελλάδα η λύση είναι να κλείσουν τα υπάρχοντα κανάλια και να πάρει τα Μέσα όποιος έχει πιο πολλά λεφτά; Γιατί τέτοιο τζογάρισμα στις πλάτες απλών ανθρώπων; Για ποιον λόγο να χάσουν έτσι ελαφρά την καρδία την δουλειά τους χιλιάδες εργαζόμενοι (δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί κλπ) σε τόσο δύσκολες εποχές; Τόσο μένος και οργή από μία κυβέρνηση που θέλει να λέγεται αριστερή… Απίστευτο κι όμως αληθινό. Κάποια «μεγάλα» ονόματα της δημοσιογραφίας έχουν καταφέρει να είναι τόσο μα τόσο αντιπαθητικά και καλό είναι να πάνε σπίτι τους. Σε αυτό λίγο πολύ συμφωνεί μεγάλη μερίδα του κόσμου. Είναι όμως ο ίδιος κόσμος που τους βλέπει φανατικά. Πόσο οξύμωρο. Όχι δεν μου αρέσει που κλείνουν τα κανάλια. Από συνήθεια, από διαστροφή, από εργασιακή ανασφάλεια; Πείτε το όπως θέλετε.

Νέα «τάξη» πραγμάτων στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο

Ξένια Γώγου: Η πολυσυζητημένη «τάξη» στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο την οποία οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έβγαζαν κατά καιρούς από το συρτάρι κατά το δοκούν, ήρθε με αναταράξεις σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για μια νέα «τάξη» πραγμάτων που ανακατεύει απλώς την τράπουλα και φέρνει σοβαρά ερωτήματα για την επόμενη ημέρα της ελληνικής τηλεόρασης. Το ασφυκτικό πλαίσιο για τη χορήγηση μόνο τεσσάρων αδειών που χρεώνεται στη μελέτη του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας, βγάζει από το παιχνίδι παραδοσιακούς «παίκτες» και φέρνει προ των πυλών της ανεργίας 2.000 εργαζόμενους. Σ’ έναν χώρο που έχει δοκιμαστεί σκληρά την τελευταία εξαετία κι έχει μετρήσει βαρύτατες απώλειες, τα νέα δεδομένα μοιάζουν με τη χαριστική βολή. Τα έσοδα από τις άδειες έχουν ήδη μπει στη ζυγαριά με τα έσοδα που θα χάνονται κάθε χρόνο από τα κανάλια που θα κλείσουν και πλήρωναν ως τώρα ανελλιπώς τις υποχρεώσεις τους. Το κόστος για τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους που θα μείνουν στο δρόμο όμως, δεν μπορεί να μπει στη ζυγαριά με πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Γι’ αυτό οι όποιες στρεβλώσεις πρέπει να τεθούν άμεσα στο τραπέζι, χωρίς εμμονές και στρουθοκαμηλισμούς.

Επιχείρηση «Νίπτω τας χείρας μου»

Τέλης Τσίτος: Το θέμα των τηλεοπτικών αδειών φάνηκε να ακολουθεί κοινωνικά τη γνώριμη αμφιθυμική ψυχοσυναλλαγή του Έλληνα με το κράτος του, αλλά και τη συνήθη αντίσταση των πληθυσμών στην αλλαγή: πλήρης απαξίωση του παλιού και κατάφωρη δυσπιστία για το καινούριο. Δεν θέλαμε το πάρτι διαφθοράς που συνεπάγεται το θολό τηλεοπτικό τοπίο, δεν θέλαμε την παντοδύναμη τηλεόραση να λειτουργεί ως φερέφωνο της διαπλοκής και δεν θέλαμε βέβαια κατά κανέναν τρόπο να επιβάλουν την καθημερινή ατζέντα του δημόσιου διαλόγου σταθμοί που δεν λογοδοτούν πουθενά. Και καλώς δεν θέλαμε. Ως Έλληνες ξέρουμε βέβαια από τη φύση μας πόσα κανάλια σηκώνει η εγχώρια διαφημιστική αγορά, ξέρουμε πως τίποτα δεν γίνεται στην ημεδαπή χωρίς κλείσιμο του ματιού στα μεγάλα συμφέροντα και ξέρουμε τέλος καλύτερα από τον καθένα πως οι κυβερνήσεις που εκλέγουμε δεν είναι να τις εμπιστεύεσαι. Θέλαμε να αλλάξει δηλαδή το πράγμα, αλλά δεν θέλουμε τον τρόπο που αλλάζει. Και δεν τον θέλουμε γιατί ουσιαστικά δεν θέλουμε καμία μεταβολή του γίγνεσθαι. Η τηλεόραση λειτουργεί εδώ ως μια μετωνυμία ενός συστήματος που έχει πιεστεί ως τα ακρότατα όριά του και δεν βρίσκει διεξόδους λυτρωτικής εκτόνωσης. Η ελληνική τηλεόραση δεν είναι το Mega (το Mega ήταν όμως η ελληνική τηλεόραση). Η ελληνική τηλεόραση ήταν και είναι η κοινωνία μας. Κι όχι καθρέφτης, αλλά η ίδια, αυτοπροσώπως.

Απογοήτευση και ξανά απογοήτευση

Ιουλία Κιλέρη: Η πρώτη αφιλτράριστη σκέψη που έκανα όταν μου ζητήθηκε να εκφράσω την άποψή μου για την ελληνική ιδιωτική τηλεόραση ήταν… απογοήτευση! Τουλάχιστον τα τελευταία δύσκολα χρόνια. Πέρα από ελάχιστες αλλά φωτεινές εξαιρέσεις -λάτρεψα «Το Νησί»-, η εικόνα που έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου είναι ατελείωτες ώρες υποκουλτούρας, κιτρινισμού, φτηνού και κακόγουστου χιούμορ, παραγωγές «στο πόδι», προγράμματα εύπεπτα και σαχλά, «ενημέρωση» που τρομοκρατεί και επιδιώκει να κατευθύνει προς όλες τις πλευρές και ανεξαρτήτως χρώματος. Με άλλα λόγια, ατελείωτο ζάπινγκ και σχεδόν τίποτα που να σε κάνει να αφήσεις κάτω το τηλεκοντρόλ και απλώς να απολαύσεις. Σίγουρα θα ήθελα να δω την ελληνική τηλεόραση να αλλάζει και να βελτιώνεται… Σίγουρα όμως δεν πιστεύω ότι αυτό θα επιτευχθεί με τον τρόπο που επιχειρείται σήμερα. Δεν με έχει πείσει η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός ότι όλα όσα γίνονται θα αποβούν στο τέλος προς όφελος όλων μας ως κοινωνία. Και, έχοντας φίλους και συνεργάτες που βρίσκονται μια ανάσα από την ανεργία, φτάνω ακόμη και στο σημείο να εξοργίζομαι. Γιατί νιώθω για άλλη μια φορά ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από αυτούς για αυτούς. Και, όχι κ. Κατρούγκαλε, η λύση δεν είναι τόσοι άνθρωποι να ανοίξουν ένα σάιτ!

Το θέατρο του παραλόγου

Γιώργος Νομικός: Ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες η τελική φάση της διαδικασίας με τις τηλεοπτικές άδειες, όπου καθόρισε ποια κανάλια θα συνεχίσουν να εκπέμπουν Πανελλαδικά.  Η διαδικασία «Big Brother» έβγαλε νικητές και χαμένους. Αν ήθελε η κυβέρνηση να ήταν σωστή απέναντι στην κοινωνία, στους εργαζόμενους και πάνω από όλα στην «αριστερή συνείδησή της»,  δεν θα έπρεπε να μπει σε αυτό το θέατρο του παραλόγου με τις μελέτες και τον αριθμό των αδειών. Θα μπορούσε να πει απλά και όμορφα, «Κύριοι καναλάρχες, ξεχάστε ό,τι ξέρατε όλα αυτά τα χρόνια.  Όποιος θέλει κανάλι, θα πληρώσει… τόσα εκατομμύρια ευρώ και όσοι τα δώσουν θα πάρουν άδεια. Τα δίνεις; Την παίρνεις… Και ταυτόχρονα θα φτιάξεις ένα νέο νόμο – πλαίσιο με το οποίο αν καθυστερήσεις μισθούς, αποζημιώσεις, ΙΚΑ, ΣΥΚΑ, ΜΥΚΑ και αν αρχίζεις πάλι και δανείζεσαι χωρίς εγγυήσεις, θα σε κλείσω μια και καλή. Και θα πουλήσω την άδειά σου στον επόμενο». Αυτά, απλά και ωραία… Το να ευχηθούμε κουράγιο στους συναδέλφους που υποφέρουν και αγωνιούν είναι το λιγότερο. Τουλάχιστον, εύχομαι ότι τα νέα κανάλια θα απορροφήσουν  το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού που χάνει τη δουλειά του από τα κανάλια που βάζουν λουκέτο, έτσι ώστε να μην υπάρξει μεγάλος αριθμός ανθρώπων που θα βρεθούν στο δρόμο – άνεργοι. Γιατί στα κανάλια αυτά δεν δούλευαν μόνο οι τηλεπερσόνες και οι τηλεδικαστές που τα ‘χετε μαζί τους, (άλλοτε δικαιολογημένα, άλλοτε αδικαιολόγητα), αλλά και δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί σε διάφορες υπηρεσίες των καναλιών.

Χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση δεν πας μακριά…

Ματθαίος Παπαοικονόμου: Το βράδυ της 11ης Ιουνίου του 2013, πλήθος κόσμου πλημμύριζε το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Είχε προηγηθεί η ανακοίνωση του Σίμου Κεδίκογλου για το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Από το βράδυ εκείνο και τις μέρες που ακολούθησαν, ο εξωτερικός χώρος της Αγ. Παρασκευής δεν άδειασε, με τις αντιδράσεις να προκαλούν τριγμούς στο εσωτερικό της τρικομματικής τότε κυβέρνησης, τριγμούς που οδήγησαν στην αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ. Η εικόνα του «μαύρου» έστειλε ένα ισχυρότερο μήνυμα από τις κατηγορίες της κυβέρνησης για την αδιαφάνεια και την ανομία εντός της ΕΡΤ. Και σε αυτό το «μαύρο» στήθηκε όλη η αντιπολιτευτική ρητορεία, αφήνοντας κατά μέρος τον τρόπο λειτουργίας του δημόσιου οργανισμού. Ένα τέτοιο «μαύρο» προανήγγειλε και η Όλγα Γεροβασίλη για τα κανάλια που δεν έλαβαν τη σχετική άδεια, μια δήλωση που τα κανάλια δεν έπαψαν να μας υπενθυμίζουν, αναβάλλοντας να δώσουν απάντηση στις κατηγορίες περί του περίφημου «τριγώνου διαπλοκής» και της δοσοληψίας με την πολιτική εξουσία. Κι εκεί ακριβώς πάτησε η κυβέρνηση, προβάλλοντας θέσεις που δύσκολα μπορούν να αντικρουστούν. Το ρολόι πλέον μετρά αντίστροφα για τα κανάλια που έμειναν χωρίς άδεια και η πορεία δείχνει προδιαγεγραμμένη. Όπως φαίνεται, ο μοναδικός τρόπος και το «στοίχημα» των καναλιών για να γλυτώσουν το «μαύρο», είναι να απευθυνθούν στην κοινωνία και να πείσουν ότι πρέπει να συνεχίσουν να εκπέμπουν («Με την άδεια σας συνεχίζουμε», όπως εύστοχα το θέτει το σχετικό σποτ του Mega). Θα κερδίσουν άραγε το στοίχημα αυτό; Σύντομα θα ξέρουμε την απάντηση. Αν κάτι μας δείχνει όμως η υπόθεση με τις τηλεοπτικές άδειες, είναι ότι ο μοναδικός παράγοντας νομιμοποίησης είναι η περιβόητη κοινωνική αποδοχή. Μια αποδοχή για την οποία τα κανάλια αδιαφόρησαν για χρόνια και τώρα ίσως αποδειχτεί το μεγαλύτερο λάθος τους…

Τα «βουβάλια» και τα «βατράχια»

Νίκος Δεμισιώτης: Σε μια χώρα που βιώνει την οικονομική ύφεση στο πετσί της για σχεδόν επτά χρόνια τώρα (και έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας) αυτό που θα πρέπει να ενδιαφέρει κάποιον είναι να σταματήσουν να ποδοπατούνται εργαζόμενοι και εργατικά δικαιώματα. Η ιστορία με το διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών και τους νικητές ή τους ηττημένους μικρή σημασία έχει για τους εργαζόμενους. Σε ένα βάλτο, άλλωστε, που παλεύουν τα «βουβάλια» το τελευταίο που θα πρέπει να νοιάζει τα «βατράχια» είναι ποιος θα τα πατήσει. Αυτό που έχει σημασία είναι να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα όσων δούλευαν στα παλιά κανάλια, όσων πρόκειται να δουλέψουν στα νέα κανάλια αλλά και εκείνων που πρόκειται να πιάσουν δουλειά αργότερα. Αυτό είναι που έχει σημασία σε μια αγορά εργασίας που έχει μετατραπεί σε «ζούγκλα» τα τελευταία χρόνια. Η απλήρωτη εργασία και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας είναι πλέον κανόνας. Οι εξαιρέσεις είναι (φωτεινές και) ελάχιστες και έρχονται απλά να τον επιβεβαιώσουν. Εκείνος που έχει να πληρωθεί τέσσερις μήνες θέλει να πάρει τα δεδουλευμένα του. Να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του. Να δουλεύει σε μια επιχείρηση που θα είναι βιώσιμη, που δεν θα παίρνει «θαλασσοδάνεια», που δεν θα στηρίζει την ύπαρξή της στη διαπλοκή με την εκάστοτε εξουσία. Γι’ αυτά θα πρέπει να μεριμνήσει ο νομοθέτης. Αν μπορεί και κυρίως αν θέλει…

Η μοίρα του τηλεκοντρόλ…

Βίκτωρας Μοντζέλλι: Τελικά, έχουμε ή όχι τους πολιτικούς που μας αξίζουν; Μάλλον ναι γιατί αυτούς εκλέγει η πλειοψηφία με την αμέριστη συμπαράσταση της αποχής. Ε, τότε, μάλλον έχουμε και την τηλεόραση που αξίζει να συνοδεύει την κοινωνικοπολιτική μας ζωή. Όταν έχεις καλεσμένο τον Κατρούγκαλο, τον Γεωργιάδη και καμιά 400αριά τέτοιους ακόμη (εμφανίζονται και φαντάσματα του παρελθόντος), θα πρέπει να φτιάξεις και μια ανάλογη τηλεόραση για να τους χωρέσει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος της ιδιωτικής τηλεόρασης. Στην αρχή σιγοντάρισε και μετά οδηγούσε τις εξελίξεις. Φταίει όμως αυτό το μοντέλο για τα σημερινά δεινά; Οι καναλάρχες, όπως συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, έπαιξαν το παιχνίδι τους όλα αυτά τα χρόνια και τα ρέστα τους τα δύο-τρία τελευταία αλλά δεν ευθύνεται κανένα κανάλι για τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Φυσικά και συμμετείχαν στον οργασμό της προπαγάνδας, δεν είναι όμως και οι… βασικοί μέτοχοι της απόλυτης παρακμής της χώρας μας. Αν κάποιος νιώθει όμως πως η ιδιωτική τηλεόραση μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα, τότε ας αναλογιστεί τι ψήφιζε, και κυρίως γιατί τους ψήφιζε, τις προηγούμενες δεκαετίες όταν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία μάζευαν το 85% του εκλογικού σώματος. Γιατί αυτό το 85% παρακολουθούσε και εδραίωσε τα κανάλια που πήραν άδεια ή κινδυνεύουν με μαύρο. Η ιδιωτική τηλεόραση δεν είναι ούτε ο Πρετεντέρης, ούτε ο Πορτοσάλτε, ούτε η Χούκλη ή ο  Παπαδημητρίου. Αυτοί είναι οι καλοπληρωμένοι της ιδιωτικής τηλεόρασης που οι περισσότεροι από εμάς τους παρακολουθούν ή παρακολουθούσαν λόγω διαστροφής. Αλλά γι’ αυτούς και κάποιους λίγους ακόμη, ο κόσμος δε δίνει δεκάρα αν πέσει «μαύρο». Θα είναι μέρος της μεγάλης ρεβάνς του απλού πολίτη-τηλεθεατή με τα αδιέξοδα προβλήματα. Και η τωρινή κυβέρνηση, αφού δε δίνει άρτο στο κοινό, προσφέρει τέτοιου είδους θεάματα. Και πάλι, ακόμη και με αυτή τη μορφή, η τηλεόραση παίζει τον προπαγανδιστικό και αποπροσανατολιστικό της ρόλο. Αυτή είναι η μοίρα του τηλεκοντρόλ… Ο -άγνωστος σε πολλούς- Ζαν Γκινέλ, ενεργότατο μέλος της πιο ωραίας δημοσιογραφικής περιπέτειας που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη, της εφημερίδας Liberation που άλλαξε πολλά στην ενημέρωση και στην αισθητική των εντύπων, είχε γράψει στο σχετικό βιβλίο του: οι επιτυχίες της (Liberation) ήταν αναρίθμητες, το ίδιο και οι αποτυχίες της. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με την ελληνική ιδιωτική τηλεόραση. Πέτυχε σε πολλά και απέτυχε σε άλλα τόσα. Ας σκεφτούμε τι πήραμε εμείς ως τηλεθεατές όλες αυτές τις δεκαετίες από τα ιδιωτικά κανάλια και όχι τι πήρε ο κάθε τηλεαστέρας… Δείτε όλα τα θέματα του Weekend