Ο Κλιντ Ίστγουντ έχει αφήσει το δικό του στίγμα στη βιομηχανία και την ιστορία του κινηματογράφου, με ερμηνείες και σκηνοθεσίες ταινιών βραβευμένων ακόμη και με Όσκαρ. Και ενώ οι περισσότεροι γνωρίζουν το καλλιτεχνικό του ταλέντο, δεν γνωρίζουν την ιστορία που τον θέλει αντιπρόεδρο των ΗΠΑ στο πλευρό του Τζορτζ Χ. Ο. Μπους.
Η μετάβαση από το χώρο του κινηματογράφου στην πολιτική στις ΗΠΑ, λοιπόν, έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί σχεδόν κοινή συνήθεια τις τελευταίες δεκαετίες, τουλάχιστον για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Ο Πρόεδρος Τραμπ ήταν, καλώς ή κακώς, γνωστός στους Αμερικανούς μέσω των ταμπλόιντ πριν ξεκινήσει η πολιτική του καριέρα, ενώ χρόνια πριν από τη θητεία του, υπήρχε ο Ρόναλντ Ρίγκαν, γνωστός ηθοποιός πριν γίνει κυβερνήτης της Καλιφόρνια και μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ. Πιο τρανταχτό παράδειγμα όλων, βέβαια, ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ που είχε, επίσης, μια γόνιμη (αν και αργότερα σκανδαλώδη) καριέρα ως κυβερνήτης της Καλιφόρνια.
Κλιντ Ίστγουντ: Η πρόταση για αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και ο λόγος που αρνήθηκε
Αν και δεν προέκυψε τίποτα, το 1988 ο αντιπρόεδρος και υποψήφιος για την προεδρία του Ρόναλντ Ρίγκαν, Τζορτζ Χ.Ο. Μπους, σχεδόν συνέβαλε με τον τρόπο του σε αυτή την «κληρονομιά». Σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ σε συνέντευξή του στο ABC και όσα αναφέρει το grunge.com, ο Κλιντ Ίστγουντ βρισκόταν στη λίστα των πιθανών υποψηφίων για αντιπροέδρους του Μπους.
Αν και στην αρχή κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρείτο ως διαφημιστικό κόλπο, επιλέγοντας τον σταρ του Χόλιγουντ για την αναγνωρισιμότητα του ονόματός του, μια κύρια αιτιολόγηση από την πλευρά του Μπους ήταν η σύντομη θητεία του Ίστγουντ ως Ρεπουμπλικανός δήμαρχος το 1986. Με αυτόν τον ρόλο, αποδείχθηκε αποτελεσματικός για την πόλη του Κάρμελ της Καλιφόρνια εφαρμόζοντας περιβαλλοντικές πολιτικές και επεκτείνοντας τις δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας.
Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση, όμως, αν είχε επιλεγεί το 1988 (και αποδεχόταν τον ρόλο, που θα μπορούσε να είχε), σύμφωνα με το grunge.com, είναι πιθανό ότι οι συνεχείς προσπάθειες του Ίστγουντ να εξισορροπήσει τον εαυτό του και την αριστερή και δεξιά πολιτική θα μπορούσαν να είχαν συμβάλει σε πολύ πιο ισορροπημένο εθνικό λόγο από αυτό που έφεραν οι επόμενες δεκαετίες.
