Ένας ζωντανός θρύλος για τον κόσμο του ουίσκι, έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το αποστακτήριο Bushmills, στην Ιρλανδία. Στο ομώνυμο μικρό χωριό, στο βόρειο τμήμα του νησιού, στις όχθες του ποταμού που το διασχίζει, λειτουργεί ακατάπαυστα για περισσότερα από 400 χρόνια. Η αρχή έγινε το 1608 και έκτοτε το συγκεκριμένο αποστακτήριο αποτελεί συνώνυμο του ποιοτικού ιρλανδέζικου malt ουίσκι. Διατηρώντας τη φιλοσοφία της λειτουργίας του αναλλοίωτη στο πέρασμα των χρόνων, η μικρή, αρχικά, αυτή επιχείρηση κατάφερε να εξελιχθεί σε «κολοσσό» στο χώρο του ουίσκι, παράγοντας, πάντα χειροποίητα, μικρές παρτίδες από ποιοτικά ουίσκι που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο. Για να καταλάβει κανείς για ποιο λόγο πρόκειται για το παλαιότερο εν λειτουργία αποστακτήριο στον κόσμο μπορεί να διαβάσει και το μότο του που δεν είναι άλλο από το «Δεν είμαστε οι καλύτεροι γιατί είμαστε οι παλαιότεροι, αλλά είμαστε οι παλαιότεροι επειδή είμαστε οι καλύτεροι». Από τα πιο χαρακτηριστικά του στοιχεία το γεγονός ότι η παραγωγή του ουίσκι του πραγματοποιείτο αποκλειστικά με τη χρήση 100% βυνοποιημένου κριθαριού, καθιστώντας το έτσι το μοναδικό αποστακτήριο στην Ιρλανδία που ακολουθούσε αυτόν τον τρόπο παρασκευής του. Αν και η ιστορία του ξεκινά από το 1608 όταν ο Sir Thomas Philips πήρε την επίσημη άδεια από τον βασιλιά James A για την παρασκευή του «νερού της ζωής», η ουσιαστική λειτουργία του χρονολογείται από το 1784, όταν ο Hugh Anderson ίδρυσε το αποστακτήριο με την ονομασία Old Bushmills. Μετά από μία καταστροφική πυρκαγιά το 1885, που δεν άφησε τίποτα όρθιο στο πέρασμά της, το αποστακτήριο ανασυντίθεται από τις στάχτες του και καταφέρνει να βιώσει την «χρυσή εποχή» του, αποσπώντας αρκετά βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς για την ποιότητα και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του malt ουίσκι του, ανάμεσα στα οποία και το χρυσό μετάλλιο στο πλαίσιο της έκθεσης Expo στο Παρίσι το 1889. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 εξαγοράζεται από τον Ιρλανδό έμπορο Samuel Wilson και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (κατά την διάρκεια του πολέμου η παραγωγή σταμάτησε καθώς είχε καταληφθεί από τα συμμαχικά στρατεύματα) αρχίζει να γίνεται όλο και πιο δημοφιλές, με εξαγωγές ακόμη και στις ΗΠΑ. Περνώντας τα χρόνια αρχίζει να αποκτά ολοένα και πιο φανατικό κοινό, που ξεχωρίζει το ουίσκι του για την σταθερή ποιότητά του. Το 2008 αποτελεί χρονιά σταθμό για το αποστακτήριο καθώς κλείνει τα 400 χρόνια επιτυχημένης λειτουργίας του. Όσο για το ουίσκι του; Εμμένοντας σταθερά στην ποιότητα ενός άριστου malt και τα χαρακτηριστικά που αυτό πρέπει να έχει, συνεχίζει να παράγεται με τον τρόπο της τριπλής απόσταξης με pot still. Εν συνεχεία ξεκουράζεται σε δρύινα αμερικάνικα βαρέλια, όπου προηγουμένως έχουν φιλοξενηθεί ισπανικό Sherry ή πορτογαλέζικο κρασί Madeira, και, έτσι, με την αλληλεπίδραση με το ξύλο αποκτά την χαρακτηριστική πλούσια γεύση του.