Το Love Van βρίσκεται για τρίτη ημέρα στη Σλοβενία συνεχίζοντας το ταξίδι του που στόχο έχει τη διάσχιση της χώρας από τα βουνά της (Slovenian mountain trail) αλλά και την καταγραφή υλικού που θα αποτελέσει μέρος του ντοκιμαντέρ του με τίτλο «LookWIthIn».

Το βανάκι της ανθρωπιάς και της αγάπης το οποίο βγήκε τους τελευταίους μήνες στους δρόμους της Αθήνας για να δείξει τη στήριξή του στους άστεγους πολίτες φτιάχνει τη δική του ταινία μικρού μήκους που το καλοκαίρι του 2022 θα προβληθεί σε όλη τη χώρα.

Ο Λευτέρης Παρασκευάς, βασικός πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ «LookWIthIn» και εμπνευστής του Love Van, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα έφτασε στη Σλοβενία την Τρίτη (17/8) και ξεκίνησε αμέσως την ανάβαση στο βουνό. Στόχος τους η διάσχιση των 617 χιλιομέτρων 43.000 θετικής υψομετρικής διαφοράς ημιαυτόνομα σε 14 ημέρες, όταν ο μέσος ορειβάτης χρειάζεται 37 ημέρες.

Το Love Van στη Σλοβενία: 19 Αυγούστου, 3η ημέρα

«Από χθες το βράδυ (Δευτέρα) γνωρίζαμε καλά ότι σήμερα το σκηνικό θα άλλαζε δραστικά. Από τα χαμηλά υψόμετρα των 400 με 1.500 μέτρων που κινούμασταν τις πρώτες δύο ημέρες, με γραφικά χωριά ενδιάμεσα και με μπόλικα ζεστά καταφύγια στο πέρασμά μας, τώρα πια για τις επόμενες 6-7 ημέρες τουλάχιστον θα βρισκόμαστε σταθερά από τα 1.500 μέχρι τα 2.500 μέτρα» αναφέρει στο Newsbeast ο Λευτέρης Παρασκευάς.

«Σε αυτά τα υψόμετρα όλα αλλάζουν, τα τοπία είναι πέρα από μαγικά, το άνοιγμα του ορίζοντα γαληνεύει την ψυχή, το φως του ήλιου παίζει κρυφτό με τη μητέρα φύση και εμείς έχουμε την απέραντη τύχη να το απολαμβάνουμε με διακριτικότητα και σεβασμό. Αν το φως είναι πάνω σου σε καίει, ενώ εάν δεν σε αγγίζει καθόλου κρυώνεις. Το βρόχινο τερέν με τις έντονες κλίσεις που καλούμαστε να διασχίσουμε γίνεται πιο τεχνικό και αυτομάτως πιο δύσκολο και επικίνδυνο» σημειώνει.

Όπως εξηγεί ο εμπνευστής του Love Van η ομάδα ξύπνησε στις 6 το πρωί και μαγείρεψε ό,τι είχε απομείνει από τρόφιμα.

«Μαζέψαμε την σκηνή και τα πράγματά μας με γοργούς ρυθμούς και ξεκινήσαμε για το οδοιπορικό μας. Προσπαθούμε να κινούμαστε γρήγορα για να καταφέρουμε να καλύψουμε όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορούμε ώστε να μην μείνουμε εκτός προγράμματος» λέει ο Λευτέρης Παρασκευάς.

«Τα 16 πρώτα χιλιόμετρα είναι ήπια και μας οδηγούν σε ένα πανέμορφο καταφύγιο με νόστιμο φαγητό και ανεξάντλητη θέα. Παραγγέλνουμε φαγητό, κάνουμε αναδιατάξεις στα σακίδια μας και γρήγορα πάλι φεύγουμε με στόχο να φτάσουμε όσο πιο μακριά μπορούμε. Η συνεχόμενη ανάβαση τις επόμενες 2 ώρες μας βάζει πια σε εξωπραγματικά αλπικά τοπία. Τεράστιοι ορεινοί όγκοι, απότομα περάσματα που συνορεύουν με τρομακτικούς γκρεμούς δυσκολεύουν την προσπάθεια μας αλλά δεν μας αποκαρδιώνουν» προσθέτει.

«Στα μέσα σχεδόν της διαδρομής και ύστερα από πολλές συζητήσεις με τον Μανώλη αποφασίζουμε να μην ρισκάρουμε να μείνουμε έξω και σήμερα, μιας και δεν έχουμε ούτε προμήθειες αλλά ούτε θα ξεκουραστούμε έτσι όπως μας χρειάζεται» επισημαίνει.

«Η ώρα έχει πάει 17:00, είμαστε εμφανώς κουρασμένοι αλλά είναι νωρίς για να σταματήσουμε από τώρα. Κάνουμε στάση σε ένα καταφύγιο και μελετάμε το αν αξίζει να πάμε παρακάτω ή όχι. Ο υπεύθυνος του καταφυγίου μπαίνει στη συζήτηση και μας ενημερώνει ότι σε άλλες 2 ώρες πεζοπορίας θα βρίσκαμε το επόμενο καταφύγιο το οποίο παρέχει φαγητό αλλά και διαμονή. Με την σκέψη μας λοιπόν στις δύο αυτές πολυτέλειες ξεκινάμε κατευθείαν για εκεί. Ανεβαίνουμε ένα κάθετο μονοπάτι περίπου 3 χιλιόμετρα που οδηγεί δίπλα από μια κορυφή 2.000 μέτρων» συμπληρώνει.

«Οι λέξεις για τη θέα από εκεί είναι φτωχές. Βλέπεις μόνο βουνά σε όλα τα μεγέθη. Μικρά, μεσαία, μεγάλα, τεράστια, θεόρατα και σε διαφορετικά σχήματα. Μα πόσα σχήματα είναι δυνατόν να δημιουργήσει αυτή η φύση; Κάποια από αυτά είναι στο πρόγραμμά μας να τα γνωρίσουμε από κοντά, να τα αφουγκραστούμε… 100 μέτρα δεξιά από το μονοπάτι που βρισκόμασταν έχει μονοπάτι έντονης κατάβασης. Αυτό μας οδηγεί απευθείας στο καταφύγιο που τις τελευταίες 2 ώρες ονειρευόμαστε. Επιτέλους φτάνουμε, αφαιρούμε τα σακίδια από την πλάτη μας και χτυπάμε το κουδούνι. Η υπεύθυνη μας ενημερώνει ότι θα μπορούσαμε να φάμε αλλά όχι να διανυκτερεύσουμε» αναφέρει.

«Η απογοήτευση είναι φανερή στα πρόσωπα μας αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό στη θέση που βρισκόμασταν. Καθόμαστε βιαστικά, τρώμε παραδοσιακό φαγητό της χώρας και γρήγορα αποχωρούμε για να βρούμε πού θα στήσουμε την σκηνή μας για να περάσουμε το βράδυ μας. Μια όμορφη καλύβα έδωσε ευτυχώς την λύση. Κοιμηθήκαμε μόνο με τα sleeping bags μας στο εξωτερικό ξύλινο πάτωμά της. Τέλος καλό όλα καλά» σημειώνει.

«Ο απολογισμός της ημέρας ήταν 36 χιλιόμετρα 2.000 υψομετρική διαφορά. Το βράδυ κρυώσαμε και καταλήξαμε ότι σαν την φιλοξενία των Ελλήνων δεν υπάρχει» επισημαίνει μιλώντας για την 3η ημέρα του ταξιδιού του στα βουνά της Σλοβενίας.

Φωτογραφίες: Emmanouil Armoutakis