Η απομόνωση είναι δύσκολη. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το βιώσαμε άλλωστε τον τελευταίο χρόνο και είδαμε ότι όσοι μπορούν και ζουν έτσι για όλη τους την ζωή αξίζουν μπράβο. Αλλά για τους μεσαιωνικούς μοναχούς, η απομόνωση δεν ήταν μόνο ένας τρόπος ζωής, αλλά ένα μέσο για την προστασία όλων των Χριστιανών.
Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Άγιο Αυγουστίνο και όσα αναφέρει το mentalfloss.com, οι μοναχοί ζούσαν στην «Πόλη του Θεού» και το ιερό έργο τους προστάτευε εκείνους που ζούσαν στην «Γήινη Πόλη», δηλαδή τους υπόλοιπους από εμάς. Με άλλα λόγια, όσο πιο απομονωμένο είναι το μοναστήρι, τόσο το καλύτερο. Κάτι που γνώριζαν πολύ καλά οι μοναχοί που δημιούργησαν την «Φωλιά του Τίγρη», όπως είναι γνωστό το μοναστήρι Paro Taktsang σε υψόμετρο 3.000 μέτρων, σε έναν κάθετο και επιβλητικό βράχο στο ορεινό τμήμα του Μπουτάν.
Η «Φωλιά του Τίγρη»: Πώς μοιάζει το μοναστήρι που είναι σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 3.000 μέτρων
Το όνομα το μοναστηριού, οφείλεται σε έναν συναρπαστικό μύθο. Σύμφωνα με την παράδοση, λοιπόν, ένας Βουδιστής δάσκαλος ονόματι Padmasambhava έψαχνε ένα μέρος για να διαλογιστεί. Ανέβηκε πάνω σε μια παλλακίδα που μετατράπηκε σε τίγρη που πετάει και βρήκε ένα πολύ ωραίο σπήλαιο. Αφού νίκησε μερικούς δαίμονες ενώ διαλογίστηκε, άρχισε να μετατρέπει τον πληθυσμό του Μπουτάν σε υποστηρικτές του βουδισμού.
Χτισμένο το 1692, το σύγχρονο μοναστήρι Taktsang Palphug χτίστηκε γύρω από το σπήλαιο όπου (υποτίθεται ότι) ο Padmasambhava έκανε το διαλογισμό του. Περιλαμβάνει τέσσερις κύριους ναούς και πρόσβαση σε οκτώ σπηλιές που είναι διακοσμημένες με κεριά και διάφορα ειδώλια Μποντισάτβα (Αφυπνιζόμενοι Πολεμιστές).
Για να προσεγγίσει κανείς το μέρος θα πρέπει να είναι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση αλλά και να του αρέσει η πεζοπορία, καθώς η διαδρομή μέχρι εδώ είναι περίπου τρεις ώρες με τα πόδια. Ωστόσο, το τοπίο που αντικρίζει κανείς αλλά και η θέα στην απεραντοσύνη από ύψος 3.000 μέτρων σίγουρα αξίζουν την όποια ταλαιπωρία και αναδεικνύονται σε μοναδική εμπειρία ζωής.
