Ένα απόκοσμο, αυστηρό και άκρως επιβλητικό τοπίο περιμένει τον επισκέπτη του νοτιότερου σημείου της ηπειρωτικής Ευρώπης. Το Ακρωτήριο Ταίναρο είναι ένα από τα πιο μαγικά σημεία της Πελοποννήσου, με το πανέμορφο και ταυτόχρονα άγριο φυσικό τοπίο ολόγυρά του να μην αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.
Γνωστό και ως Ακροταίναρο ή κάβος Ματαπιάς, εντοπίζεται μεταξύ του Μεσσηνιακού και του Λακωνικού κόλπου, και πήρε την ονομασία του από τον Ταίναρο, γιο του Δία, ο οποίος ίδρυσε και την ομώνυμη πόλη.
Κατά την αρχαιότητα θεωρείτο το σημείο όπου εντοπίζονταν οι πύλες του Άδη, η είσοδος δηλαδή προς τον Κάτω Κόσμο. Σύμφωνα με το μύθο, μάλιστα, στο ανατολικό σημείο υπάρχει ένας λαξευμένος βράχος, ο οποίος στην αρχαιότητα ήταν το «ψυχοπομπείο». Το σημείο, δηλαδή, απ’ όπου ο συνοδός έπαιρνε τις ψυχές των ανθρώπων, οδηγώντας τες στην πύλη του Άδη. Η πύλη φυλασσόταν από τον Κέρβερο.
Το ακρωτήρι είναι συνδεδεμένο και με τον Ηρακλή, καθώς εδώ βρέθηκε ο μυθικός ήρωας προκειμένου να κατέβει στον Κάτω Κόσμο και να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο, εκτελώντας τον τελευταίο άθλο του (12ο) που του είχε αναθέσει ο Ευρυσθέας.
Το ακρωτήρι αποτέλεσε, επίσης, τόπο λατρείας για τον Θεό Ποσειδώνα και προηγουμένως για τον Θεό Απόλλωνα. Ο τελευταίος, μάλιστα, το παραχώρησε στον Ποσειδώνα με αντάλλαγμα τους Δελφούς, όπου και έχτισε το μαντείο του. Τέλος, η περιοχή αποτελούσε σημαντικό τόπο λατρείας και για τους Σπαρτιάτες κατά την αρχαιότητα, ενώ κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας αποτέλεσε και ορμητήριο των πειρατών.
Ο επισκέπτης σήμερα εκτός από τα ερείπια του ναού του Ταινάριου Ποσειδώνα, μπορεί να παρατηρήσει ένα εντυπωσιακό ψηφιδωτό οικίας.
Σημείο αναφοράς του ακρωτηρίου και ο φάρος που χτίστηκε από τους Γάλλους κατά τον 19ο αιώνα. Ένα κτίσμα ύψους 16 μέτρων που «φώτιζε» τον θαλάσσιο δρόμο των πλοίων της εποχής. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Στράβωνα οι ναυτικοί από το συγκεκριμένο σημείο υπολόγιζαν τις ναυτικές αποστάσεις.
