Η Βουδαπέστη συχνά φιγουράρει στην κορυφή των προτιμήσεων των ταξιδιωτών που την επιλέγουν για την επόμενη απόδρασή τους ή την έχουν επισκεφτεί κι έχουν τις καλύτερες εντυπώσεις. Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν είναι τυχαίο για την ουγγρική πρωτεύουσα.
Το «μικρό Παρίσι», όπως αποκαλούν τη Βουδαπέστη, εκπλήσσει ευχάριστα τον επισκέπτη, με την εντυπωσιακή αρτ νουβό αρχιτεκτονική και την πλούσια φυσική ομορφιά που την χαρακτηρίζει. Φιλοξενεί μερικά από τα κορυφαία αξιοθέατα, όπως το Κτίριο του Ουγγρικού Κοινοβουλίου, το Μουσείο Ιστορίας της Βουδαπέστης, το Ναό του Ματθαίου, το Κάστρο της Βούδας με την Εθνική Πινακοθήκη, αλλά και το έργο με τα παπούτσια δίπλα στον Δούναβη.
Κι εμείς θα μείνουμε στο τελευταίο, συγκινητικό αξιοθέατο της πόλης, στα παπούτσια που βρίσκονται στις όχθες του Δούναβη. Εκεί, λίγο πριν από τη Γέφυρα των Αλυσίδων, δίπλα στον ποταμό και σε κοντινή απόσταση από το Κοινοβούλιο στην πλευρά της Πέστης, θα παρατηρήσετε μία σειρά από δεκάδες μπρούτζινα παπούτσια, σε μία ασύμμετρη στοίχιση. Κάποια από αυτά, έχουν μέσα και κάποια αφημένα λουλούδια από τους περαστικούς.
Έχουν, όμως, πίσω και μία ανατριχιαστική ιστορία που καθιστούν το συγκεκριμένο αξιοθέατο ως ένα από τα πιο συγκλονιστικά μνημεία της παγκόσμιας Ιστορίας. Κι αυτό διότι τα «Παπούτσια του Δούναβη» είναι αφιερωμένα στη μνήμη των Ούγγρων Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους το 1944-45.
Χιλιάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, οι οποίοι είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί, συστήνοντας το φασιστικό κόμμα «Σταυρωτά Βέλη» (Nylas), το οποίο κυβέρνησε από τις 15 Οκτωβρίου 1944 έως τις 28 Μαρτίου 1945.
Εκείνο το χρονικό διάστημα χιλιάδες πολίτες, στην πλειονότητά τους Εβραίοι εκδιώχθηκαν, εστάλησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή δολοφονήθηκαν. Μέσα σε αυτούς τους πέντε μήνες εκτιμάται ότι 10.000 άνθρωποι εκτελέστηκαν στους δρόμους, με 80.000 να στέλνονται στα στρατόπεδα του θανάτου. Όσοι βρίσκονταν στη Βουδαπέστη, συχνά τους μάζευαν στις όχθες του Δούναβη προτού τους πυροβολήσουν και τα νερά του ποταμού παρασύρουν τα άψυχα σώματά τους.
Αυτό που τους ζητούσαν πριν εκτελεστούν, ήταν να αποχωριστούν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν εκείνη τη στιγμή πάνω τους: τα παπούτσια τους. Εξάλλου, εκείνη την εποχή τα παπούτσια είχαν μεγάλη αξία. Μόλις πυροβολούσαν τους αθώους πολίτες, τους έριχναν στον Δούναβη, με τα παπούτσια τους να μένουν πίσω στην όχθη για να θυμίζουν τα τελευταία βήματα της μακάβριας διαδρομής μέχρι τον φρικτό θάνατο.
Το μνημείο δημιουργήθηκε από τον τουρκικής καταγωγής ούγγρο σκηνοθέτη και ποιητή Can Togay και τον γλύπτη Gyula Pauer, το 2005. Το διαφορετικό στιλ και μέγεθος των παπουτσιών υποδηλώνει πως κανείς δεν ήταν ασφαλής: ούτε οι άνδρες, ούτε οι γυναίκες ούτε τα παιδιά!
