Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έτοιμη να «παλέψει» με όλη της την ψυχή στο Παρίσι

Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ετοιμάζεται απόψε να ζήσει την απόλυτη τιμή που μπορεί να βιώσει μια αθλήτρια, καθώς μαζί με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο θα είναι η σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής, η πρώτη σημαιοφόρος που θα παρελάσει στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Η Καρδιτσιώτισσα Πρωταθλήτρια Ευρώπης και τρίτη στον κόσμο δηλώνει έτοιμη να παλέψει με όλη της την ψυχή, γιατί άλλωστε έτσι κάνει σε όλη της την καριέρα. Αναλυτικά όσα μας είπε η Αντιγόνη, ένα από τα μέλη της Stoiximan Belle Équipe, που θα αγωνιστούν στο Παρίσι:

Πώς είναι να βαδίζεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες για 3η φορά;

Όσο πιο σοβαρά το παίρνεις τόσο πιο δύσκολο γίνεται, γιατί έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου. Κάθε φορά λοιπόν, γίνεται και πιο δύσκολο.

Ποια εμπειρία έρχεται πρώτη στο μυαλό σου από κάθε προηγούμενη συμμετοχή;

Την πρώτη φορά στο Ρίο ένιωθα χαμένη μέσα στον κόσμο και τους τόσους αθλητές. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που περίμενα. Ως διοργάνωση ήταν ό,τι παρακολουθούσα έως τότε στην τηλεόραση. Όλοι οι αθλητές, από όλα τα αγωνίσματα ζούσαμε σε ένα Ολυμπιακό Χωριό, χρησιμοποιούσαμε τα ίδια γυμναστήρια, τρώγαμε το ίδιο φαγητό. Ήμασταν όλοι ίσοι. Σίγουρα λοιπόν, ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία.

Μετά λοιπόν, το Ρίο είχα πει πως θα σταματήσω, καθώς ήμουν χαρούμενη που είχα πραγματοποιήσει το παιδικό μου όνειρο, τον στόχο κάθε ανθρώπου που ασχολείται με τον αθλητισμό, αυτό της συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ένας δημοσιογράφος μου είχε πει «Αντιγόνη, τώρα είναι η αρχή». Το κράτησα σαν συμβουλή και μετά αποφάσισα να προετοιμαστώ και για το Τόκιο, όπου τερμάτισα 8η. Ήταν τρομερή εμπειρία για εμένα.

Για το Τόκιο έκανα πολύ δυνατή, πολύ σκληρή προετοιμασία. Για την ακρίβεια, έκανα ό,τι κάνουν όλοι, αλλά για πρώτη φορά. Δηλαδή, για πρώτη φορά έφυγα καιρό από το σπίτι, έμεινα μόνη, έτρωγα συγκεκριμένα, κοιμόμουν νωρίς, ξεκουραζόμουν επαρκώς. Δοκίμασα τα πάντα για πρώτη φορά. Όταν ήρθε το αποτέλεσμα, το χάρηκα ακόμα πιο πολύ γιατί είπα πως τελικά άξιζε τον κόπο όλη αυτή η αφοσίωση.

Ο ενθουσιασμός μου ήταν τέτοιος, που δεν σκέφτηκα δευτερόλεπτο να γράψω τον επίλογο. Αισθανόμουν πως θα πήγαινα καλύτερα στο Παγκόσμιο και τους Ευρωπαϊκούς αγώνες που είχα μπροστά μου. Είχα αρχίσει να «ανεβαίνω», αντιλαμβανόμενη πως η επιτυχία μου στο Τόκιο δεν ήταν κάτι που έτυχε. Ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς που έκανα.

Αν δούλευα το ίδιο δυνατά και όλα τα προηγούμενα χρόνια, ίσως να σκεφτόμουν να αποσυρθώ. Αλλά ήταν η πρώτη φορά. Ήθελα να δω τι άλλο μπορώ να κατακτήσω, μέσω ενός αυστηρού προγράμματος προετοιμασίας.

Παρεμπιπτόντως, η προετοιμασία για το Ρίο ήταν 4 χρόνια, για το Τόκιο 5 (εκεί εν μέσω πανδημίας, το αγώνισμα μου ήταν στο Σαπόρο, δεν υπήρχε Ολυμπιακό Χωριό και γενικά δεν υπήρχε ατμόσφαιρα Ολυμπιακών Αγώνων) και τώρα για το Παρίσι 3. Αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά, ως προς τις διαφορετικές προκλήσεις της κάθε συμμετοχής μου.

Ποιες οι προσδοκίες σου για τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι;

Η δουλειά που έχω κάνει μου έχει έρθει πίσω. Δεν θα με ακούσετε όμως, να λέω πως πάω στο Παρίσι για να πάρω μετάλλιο. Θα πω ότι πάω για να ζήσω την εμπειρία, να ευχαριστηθώ την κούρσα, να την παλέψω με όλη μου την ψυχή -γιατί έτσι έχω μάθει- και ό,τι βγει.

Το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται από εμένα, αλλά από άλλες 47 κοπέλες που μπορεί να είναι ή να μην είναι στην καλή τους ημέρα. Κάτι που ισχύει και για εμένα. Όλες ξέρουμε πως το κορμί δεν είναι ίδιο κάθε ημέρα. Δεν είμαστε με το τηλεχειριστήριο και πατάμε το on για να αρχίσουμε να λειτουργούμε.

Θα βρεθούμε στον ίδιο χώρο όλες οι κορυφαίες αθλήτριες του πλανήτη στο βάδην. Καμία δεν ξέρει πώς θα είναι η άλλη ή τη συνθήκη της καθεμιάς. Για παράδειγμα, εγώ μπορεί να λειτουργώ καλύτερα το μεσημέρι. Αν ο αγώνας είναι πρωί, προφανώς και θα προετοιμαστώ, αλλά το σώμα θα καταφέρει να ανταπεξέλθει;

Αλλάζουν πράγματα στον τρόπο που προετοιμάζεσαι για τους αγώνες με το πέρασμα του χρόνου;

Υπάρχουν περίοδοι προετοιμασίας που πρέπει να πάω σε υψόμετρο. Σε άλλες κάνω πιο πολλά χιλιόμετρα, ενώ υπάρχουν και εκείνες με περισσότερη ταχύτητα και λιγότερα χιλιόμετρα. Κάνουμε αλλαγές στο πρόγραμμα, γίνονται προσαρμογές και ανάλογα με τις όποιες αλλαγές μπορεί να προκύψουν στην πορεία ή με το πώς αισθανόμαστε το σώμα μας. Ωστόσο, όσο πλησιάζουμε σε κάθε διοργάνωση η προπόνηση «πέφτει».

Επέστρεψα μεν στον αθλητισμό το 2012, αλλά  το πιο σκληρό και πιο αφοσιωμένο πρόγραμμα το ακολουθώ την τελευταία τετραετία. Το άρχισα λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Εξυπακούεται πως ένα μοτίβο το ακολουθούσα και πρωτύτερα. Είχα κανονικά πρόγραμμα, απλά δεν ακολουθούσα τόσο πιστά αυτό της διατροφής, του ύπνου και της ξεκούρασης.

Συνήθιζα να βάζω χίλια πράγματα μέσα στην ημέρα. Είχα 100 καρπούζια κάτω από μια μασχάλη. Και πάλι είχα αποτελέσματα. Βέβαια, όπως φάνηκε, όταν άφησα όλα αυτά τα καρπούζια και κράτησα ένα, όλα πήγαν καλύτερα.

Υπάρχει άγχος;

Έχω μάθει να το διαχειρίζομαι. Βέβαια, κάθε αγώνας είναι μοναδικός, ξεχωριστός. Μπορεί να μην είμαι αγχωμένη, να μπω στην κούρσα και ξαφνικά να χάσω το μυαλό μου. Το θέμα είναι όταν μπαίνω να σκέφτομαι πως έχω δουλέψει όσο περισσότερο μπορούσα και έχω δει τα αποτελέσματα στην προπόνηση. Οπότε, έχω την απαίτηση να τα δω και στον αγώνα. Φυσικά, αν δεν έχεις δουλέψει, δεν μπορείς να το σκεφτείς αυτό (γελάει).

Για να αποσυμπιεστώ, συνηθίζω να φωνάζω «το έχεις δουλέψει Αντιγόνη. Πάμε! Μπορείς να το κάνεις!». Αν είναι κάποιος δίπλα μου εκείνη την ώρα, μπορεί να πει ότι τρελάθηκα! Τα λέω όμως, όλα αυτά δυνατά για να τα ακούσω. Χρειάζομαι να τα ακούσω.