Σαν σήμερα συμπληρώνονται 23 χρόνια από το χαμό ενός σπουδαίου ποδοσφαιριστή. Ο μεγάλος Γκαετάνο Σιρέα άφηνε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο, σε ένα αυτοκινητόδρομο της Πολωνίας. Επαινώντας κανείς τον Γκαετάνο Σιρέα, επαινεί ουσιαστικά την αθλητική αρετή. Με αυτή τη συναίσθηση θα επιχειρήσουμε να ιχνογραφήσουμε όσο πιο πιστά γίνεται την απαστράπτουσα φυσιογνωμία ενός αυτοκράτορα, η καθολική αποδοχή του οποίου από φίλους και αντιπάλους αποτελεί αδιάψευστο εγκώμιο. Γεννήθηκε στις 25/5/1953 κοντά στο Μιλάνο και νεαρός ακόμα ενσωματώθηκε στην οικογένεια της Αταλάντα. Μετά από 2 χρόνια στην ανδρική ομάδα(1972-74), κατέληξε στη Γιουβέντους, η οποία έψαχνε αντικαταστάτη του Σάντρο Σαλβαντόρε και στο πλαίσιο της πολιτικής Μπονιπέρτι, που αναζητούσε νέους με κλάση για να ανοίξει έναν νέο κύκλο με διάρκεια στην ιστορία της ομάδας, ανακάλυψε στο πρόσωπο του Γκαετάνο την ιδανική λύση. Στη Γιούβε, όπως αναφέρει το σάιτ της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Γιουβέντους, ο Σιρέα βρήκε ένα γαλαξία μεγάλων αστέρων, όπως οι Τζοφ, Κάουζιο, Μπέτεγκα, Αλταφίνι, Καπέλο και Αναστάζι. Στα 14 χρόνια που έπαιξε στην «Κυρία»(1974-88), κατάφερε όχι απλώς να σταθεί ισάξια μ’ αυτούς, αλλά πολλούς και να τους ξεπεράσει. Αγωνίσθηκε με τη Γιούβε σε 377 παιχνίδια στη Serie A (397 συνολικά) πετυχαίνοντας 24 γκολ-σπάνιο για αμυντικό-ενώ συνολικά φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα 552 φορές, επίδοση που μέχρι πρότινος ήταν ρεκόρ, πριν το καταρρίψει ο Ντελ Πιέρο. Αξιοσημείωτο και το ρεκόρ των 148 συνεχόμενων παιχνιδιών(1/2/81-1/2/85). Για πολλά χρόνια μαζί με τους Τζεντίλε, Κουκουρέντου, Μορίνι, Καμπρίνι και Φουρίνο συγκρότησαν την πανίσχυρη οπισθοφυλακή της Γιουβέντους. Στην ένδοξη καριέρα του κέρδισε κάθε τρόπαιο: 7 πρωταθλήματα Ιταλίας (1975, 1977, 1978, 1981, 1982, 1984 και 1986), 2 κύπελλα Ιταλίας (1979 και 1983), 1 κύπελλο πρωταθλητριών (1985), 1 κύπελλο κυπελλούχων (1984), 1 κύπελλο ΟΥΕΦΑ (1977), 1 διηπειρωτικό (1985) και 1 σούπερ κύπελλο Ευρώπης (1984). Είναι ο μοναδικός αρχηγός της Γιούβε που σήκωσε 2 κύπελλα Ευρώπης, το 1984 και 1985 στο αιματοβαμμένο Χέιζελ, όπου και θα μας μείνει αλησμόνητη η εικόνα της εξόδου του από τα αποδυτήρια με τον Φιλ Νιλ για να απευθυνθούν στον κόσμο ώστε να ξεκινήσει ομαλά ο τελικός. Μετά την απόσυρσή του ανέλαβε βοηθός του Τζοφ στη Γιουβέντους, ως τις 3/9/1989, ημέρα του τραγικού θανάτου του σε αυτοκινητικό ατύχημα στην Πολωνία, όπου είχε μεταβεί για να κατασκοπεύσει τη Γκόρνικ, αντίπαλο τότε της Γιούβε στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Εξίσου λαμπρή ήταν η καριέρα του και στην εθνική με την οποία αγωνίσθηκε 78 φορές ως το 1986(2 γκολ), με ντεμπούτο στις 30/12/75 στο νικηφόρο 3-2 εναντίον της Ελλάδας, παιχνίδι που θα μείνει στη μνήμη μας και από το άπιαστο γκολ του Σαράφη στον Τζοφ. Με την Ελλάδα συνδέει τον Σιρέα και το γεγονός ότι πέτυχε ένα από τα 2 γκολ στη νίκη με 2-0 στη Λεωφόρο στις 6/12/80 για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου αγώνας που επικύρωσε ουσιαστικά το εισιτήριο της squadra azzurra για τα τελικά της Ισπανίας, όπου ο Γκαετάνο στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου. Πήρε μέρος και στα παγκόσμια κύπελλα του 1978 και 86, στο τελευταίο ως αρχηγός, φθάνοντας τις 18 συμμετοχές στα τελικά, επίδοση που για χρόνια ήταν ρεκόρ για Ιταλό. Αγωνίσθηκε και στα τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1980, ενώ χρημάτισε και 10 φορές αρχηγός. Στην Αταλάντα ο Σιρέα ξεκίνησε μεσοεπιθετικός για να υιοθετήσει το ρόλο του ελεύθερου παίκτη στην άμυνα(λίμπερο) ουσιαστικά την περίοδο 1973-74 με τον Χεριμπέρτο Χερέρα, προπονητή και της Γιούβε για πολλά χρόνια στο παρελθόν. Όταν πήγε να συναντήσει τη νέα ομάδα του, το καλοκαίρι του ’74, δεν ήθελε να κατέβει από το αμάξι στο οποίο τον συνόδευε ο αδελφός του. «Ένιωθα τέτοια χαρά στην αρχή, αλλά συχνά κατέβαινα στο γήπεδο και τα πόδια μου τρέμανε», θα εξομολογηθεί αργότερα για το ξεκίνημά του στη Γιούβε. Τον βοήθησαν να προσαρμοσθεί ο Τζοφ, σαν πατέρας στην αρχή και σαν αδελφός αργότερα, και ο αμυντικός Λουτσάνο Σπινόζι με τον οποίο συγκατοικούσε τον πρώτο καιρό, πολιτική που ευνοούσε ο Μπονιπέρτι για τους νέους παίκτες. Στη Γιούβε ο Σιρέα συνέχισε την εξέλιξη του ρόλου του λίμπερο που είχε ξεκινήσει ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, δίνοντας έτσι μια νέα διάσταση σ’ αυτόν, δεδομένου ότι πριν από την άφιξή του στο Τορίνο είχε σχεδόν αποκλειστικά το χαρακτήρα της αναχαίτισης του αντιπάλου. Έτσι, δεν έμενε προσκολλημένος στην άμυνα, αλλά συνεισέφερε στην επίθεση και στην επίτευξη γκολ, πάντα παρών σε όλες τις γωνιές του γηπέδου. Ιδιαίτερα από την εποχή που ο Τραπατόνι ανέλαβε τα ηνία της ομάδας, έβαλε σε εφαρμογή τις απρόοπτες επελάσεις του Σιρέα, γεγονός στο οποίο βοήθησε και η θητεία του τελευταίου ως μεσοεπιθετικού. Ανεδείχθη, έτσι, σε έναν από τους εξυπνότερους αμυντικούς, με τεχνική κατάρτιση ισάξια επιτελικών μέσων παγκόσμιας κλάσης και μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα απόδοσης. Ήταν ένας σκηνοθέτης της άμυνας που γινόταν συμπαγής, σίγουρη και ήρεμη με την παρουσία του. Προπονητής μέσα στο γήπεδο, ηγέτης που κατεύθυνε με ιδανικό τρόπο τους συμπαίκτες του, με μοναδική αίσθηση τακτικής, ικανός να αλλάζει το ρυθμό του παιχνιδιού, διάβαζε το παιχνίδι των αντιπάλων και πάνω του βασιζόταν η τακτική των προπονητών. Διακρίθηκε για την απαράμιλλη αποφασιστικότητά του, μάγευε με την κομψότητα και τη φυσικότητα των κινήσεών του, ιδιαίτερα κατά τις εξόδους του από τη μεγάλη περιοχή με τη μπάλα στα πόδια. Αρχοντικός σε κάθε ενέργειά του και αυτή η αρχοντιά του, μαζί με το ήθος του, είναι η πιο ανεξίτηλη μνήμη που προσωπικά διασώζουμε. Τι καλύτερο από τη μαρτυρία του Τραπατόνι: «Υποδειγματικός επαγγελματίας, ένας σεμνός πρωταθλητής. Το μεγαλύτερο χάρισμά του ήταν να διαβάζει στην εντέλεια τα παιχνίδια, προσπαθούσε να προλαμβάνει την εξέλιξη του παιχνιδιού. Αλλά και με τη μπάλα στα πόδια ήταν εξαιρετικός, με ματιά σκηνοθέτη, δεν απομάκρυνε τη μπάλα ποτέ μακριά ακόμα και όταν η ομάδα υπέφερε. Άριστος προπονητής ήδη από τότε που φορούσε τη φανέλα με το 6». Σχολιάζει και ο τωρινός πρόεδρος Τζίλι: «Χάρη σε πρωταθλητές όπως αυτός η Γιούβε έγινε αυτό που είναι. Το προνόμιό του ήταν η απλότητα, όπως συμβαίνει με τους μεγάλους καλλιτέχνες που κάνουν τα δύσκολα εύκολα». Πέρα, όμως, από τις αγωνιστικές αρετές, ο Γκαετάνο ξεχώρισε για το αθλητικό ήθος του. Δεν αποβλήθηκε ποτέ στην καριέρα του, γεγονός που καταδεικνύει την ιδιοσυγκρασία του, αλλά και το υψηλό αγωνιστικό επίπεδό του. Συνεσταλμένος και μετριοπαθής, λιγομίλητος και σιωπηλός όπως και ο αδελφός του ο Τζοφ, απέπνεε κύρος και σοβαρότητα. Ήταν υπόδειγμα επαγγελματία, σημαία της Γιούβε και της εθνικής. Επέλεξε να ζει μακριά από το θόρυβο και τους προβολείς, δίνοντας λίγη σημασία στο θέαμα και ακόμη λιγότερη στην προσωπική δόξα. Ο Darwin Pastorin στη βιογραφία του Σιρέα με τίτλο «Il libero gentiluomo» σημειώνει: «Δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή του γιατί προκαλούσε το σεβασμό με την ευγένεια και την ευφυΐα του…Ήταν ένας πρωταθλητής που ήξερε να πει ευχαριστώ ακόμη και αν σου έδινε συνέντευξη». Η σύζυγός του, η Mariella, γιουβεντίνα και αυτή, θυμάται: «Είχε μια προσωπικότητα πολύ ισχυρή. Τόσα χρόνια δεν τον άκουσα ποτέ να υψώνει τη φωνή…Κέρδιζε το σεβασμό με τη σεμνότητά του… Στο τέλος κάθε παιχνιδιού ρωτούσε: Ντίνο(Τζοφ), έκανα κάποιο λάθος;». Ο μέγας Ντίνο Τζοφ, που τον ήθελε δίπλα του όταν έπαιρνε στα χέρια του το τιμόνι της μεγάλης κυρίας, εξομολογείται: «Είναι πάντα μέσα στις σκέψεις μου…Ένα πρόσωπο καθαρό, με αριστοκρατικότητα, μέσα και έξω από το γήπεδο. Καταλαβαινόμασταν αμέσως, ήταν ειλικρινής, αυθεντικός, αυθόρμητος όπως λίγοι στον κόσμο. Ήταν το απόλυτο παράδειγμα». Πολύτιμη και η γνώμη του Έντσο Μπέαρτζοτ, εθνικού προπονητή από το 1977-86: «Ήταν η τελειότητα μέσα και έξω από το γήπεδο, αριστοκρατικός, ευθύς, με απίστευτη σεμνότητα. Θα ήταν ο ιδανικός άνθρωπος-σύμβολο για την εθνική σε οποιοδήποτε πόστο. Όταν τον πήρα για 1η φορά στους νέους είπα ότι είναι ένας άγγελος που έβρεξε ο ουρανός… Αν υπάρχει κάποιος για τον οποίο θα χρειαζόταν να αποσυρθεί η φανέλα από την εθνική και τη Γιουβέντους, αυτός είναι ο Σιρέα». Ας αφήσουμε, όμως, να μιλήσει και ο ίδιος ο Σιρέα: «Η διάκριση δεν ανήκει αποκλειστικά σε μένα από τη στιγμή που παίζω σε μια διάσημη ομάδα που έχει πετύχει τόσες νίκες και η τροπαιοθήκη της είναι γεμάτη… Σ’ αυτή την ομάδα έμαθα να μην τα παρατάω ποτέ, να είμαι πάντα έτοιμος να σηκώσω με υπευθυνότητα στους ώμους μου τις υποχρεώσεις της καριέρας μου… Θα μπορούσα όταν είχα τη δυνατότητα να συνάψω και εγώ πολύ υψηλά συμβόλαια με άλλες ομάδες, αλλά ομάδες σαν τη Γιούβε υπάρχει μόνο μια και εγώ προτιμώ να κλείσω την καριέρα μου σε αυτήν». Εκείνο το βροχερό απομεσήμερο της 3/9/89 ο Γκαετάνο Σιρέα, ο λατρεμένος Γκάι, άφηνε την τελευταία πνοή του σε ένα πολωνικό αυτοκινητόδρομο, παγιδευμένος στο φλεγόμενο FIAT 125 στο οποίο επέβαινε. Έφυγε και έτσι άφησε πίσω του πρώτα απ’ όλα την αγαπημένη του οικογένεια, τη Γιούβε που τον λάτρεψε και τη λάτρεψε, τον παλιό συμπαίκτη, συνεργάτη και αδελφό του Ντίνο Τζοφ. Άφησε πίσω του, όμως, και όλους εμάς, τους αναρίθμητους οπαδούς που τον αγαπήσαμε, τον θαυμάσαμε και εμπνευσθήκαμε από το ανάστημά του. Μας άφησε μια κληρονομιά αναμνήσεων που δεν θα ξεχασθούν ποτέ. Το κενό που άφησε είναι τεράστιο τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ως άνθρωπος και που ως και σήμερα η ομάδα του δεν το κάλυψε. Η μοίρα το έφερε να ξεψυχήσει σε αποστολή για την αγαπημένη του ομάδα, η οποία, θα λέγαμε, ως φόρο τιμής, κατέκτησε το κύπελλο ΟΥΕΦΑ εκείνης της χρονιάς. Έκτοτε ο Σιρέα τιμήθηκε με ποικίλους τρόπους: Το όνομά του δόθηκε σε κερκίδα του νέου σταδίου Delle Alpi, στο δημοτικό στάδιο του γενέθλιου τόπου του, σε ένα πολυαθλητικό κέντρο, σε μια πλατεία στο Ρέτζο Καλάμπρια, σε τουρνουά νέων στη Ματέρα που διεξάγεται ως και σήμερα, πολλοί σύνδεσμοι πήραν το όνομά του-ακόμα και στα Τίρανα (!), οι οπαδοί υψώνουν λάβαρα και τραγουδούν τραγούδια με το όνομά του και, τέλος, ο Δήμος του Τορίνου στις 12/5/2008 έδωσε το όνομά του σε δρόμο. Έτσι άρμοζε και άξιζε στον παντοτινό αρχηγό των καρδιών μας. Βίντεο αφιερωμένα στον Γκαετάνο Σιρέα που διέπρεψε με τη φανέλα της Γιουβέντους και αυτή της «σκουάντρα ατζούρα».

Πηγή: gruppogreco.blogspot.gr