Το ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν πτοήθηκε σε καμία στιγμή, παρά τις δυσκολίες που συνάντησε για την κατασκευή της «Αγιά Σοφιάς», ακόμα και τις στιγμές που διαπίστωνε τεράστιο «πόλεμο» εναντίον της προσπάθειας της ΑΕΚ να επιστρέψει το γήπεδό της εκεί που οι περισσότεροι φίλαθλοι στην Ελλάδα το γνώρισαν, περιέγραψε ο Ανδρέας Δημάτος.

Με αφορμή την επικείμενη έναρξη των έργων για την «Αγιά Σοφιά», ο διευθυντής επικοινωνίας της «κιτρινόμαυρης» ΠΑΕ,  ανέβασε ένα κείμενο στο Facebook στο οποίο περιέγραψε πώς ο διοικητικός ηγέτης της Ένωσης δεν σκέφτηκε ποτέ να υποχωρήσει πάνω στο θέμα, προκειμένου να μην προδώσει τον κόσμο της ομάδας.

Αναλυτικά η ανάρτηση του Ανδρέα Δημάτου:

«Το γήπεδο της Ενώσεως Κωνσταντινουπόλεως» εις τον Ποδονίφτην όπως το βλέπει κανείς σήμερον δεν λέει πολλά πράγματα. Τέσσαρες τοίχοι, τους οποίους επιχρίουν ακόμα εξωτερικώς οι εργάτες, τρεις μεγάλες σιδερένιες πόρτες στις οποίες πηγαινοέρχεται η βούρτσα του βαφέως -μαύρο χρώμα φυσικά- δύο γκολπόστ και ένα κιγκλίδωμα γύρω από το γήπεδο που κατά πάσα πιθανότητα θα αποπερατωθή σήμερον και ένα ημιτελές αποδυτήριον το οποίο κτίζεται ακόμα, αποτελούν την γενόμενη έως τώρα εργασία.

Θα προσθέσωμεν ακόμα και την πρόχειρον ισοπέδωσιν του ποδοσφαιρικού γηπέδου. Τίποτε άλλο… Και όμως αν λάβει κανείς υπόψη του υπό ποιάς συνθήκας κατασκευάσθηκαν οι μέχρι τούδε εγκαταστάσεις θα ομολογήσει ότι το γήπεδο λέει πάρα πολλά»…

Στις 2 Νοεμβρίου του 1930 η εφημερίδα της εποχής «Ελεύθερον Βήμαν» προανήγγειλε με το παραπάνω κείμενο τα εγκαίνια του “νέου γυμναστηρίου εις τον Ποδονίφτη»…

“Δεν είνε άλλωστε δυνατόν να νοηθή σύλλογος χωρίς εγκαταστάσεις. Για αυτό η «Ενωσις» μαζί με τα θεμέλια του γυμναστηρίου άφησε πίσω της την περίοδον του “περιπλανώμενου” και έθεσε και τα θεμέλια μιας νέας νοικοκυρεμένης περιόδου.

Λέει ακόμα και ένα άλλον το γήπεδον: Ότι εάν συνεχισθεί με την ίδια πυρετώδη έντασιν η εργασία και εξευρεθούν οι απαιτούμενοι πόροι, το γυμναστήριον του Ποδονίφτη, το οποίο είναι ήδη σε έκτασιν το μεγαλείτερον της Ελλάδας -εξ όσων βεβαίως γνωρίζομεν- θα αποβή και ένα από τα ωραιότερα”, κατέληγε το ρεπορτάζ.

Σήμερα στα ιερά χώματα των προγόνων μας δεν θα υπάρχουν ούτε όλα αυτά τα παραπάνω. Θα υπάρχει βεβαίως η ίδια και μεγαλύτερη δίψα σε αυτό το δεύτερο ξεκίνημα της ιστορίας μας.

Για όλους εμάς όμως που ζήσαμε αυτό το γήπεδο πολύ αργότερα, όταν αντικρίσαμε την πράσινη επιφάνεια και την κιτρινόμαυρη φανέλα πιασμένοι γερά από το χέρι του πατέρα μας, η σημερινή βραδιά αποτελεί ευλογία μίας ολόκληρης γενιάς. Υπάρχουν και οι σημερινοί, νέοι φίλοι, αυτής της ομάδας που δεν είχαν καν τις δικές μας ευκαιρίες να κλάψουν και να πανηγυρίσουν σε αυτό το γήπεδο.

Έχουν όμως ακούσει πολλά από τους παλαιότερους. Όπως και εμείς είχαμε ακούσει διηγήσεις από τους πατεράδες μας. Και εμένα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω αυτό που έλεγε ο πατέρας μου για ένα άνοιγμα στην παλιά μάντρα πριν γίνει η Θύρα 21 από την οποία τον έβαζε στο γήπεδο ένας γείτονάς του από το Γαλάτσι που έκανε ΑΕΚτζήδες ολόκληρη την παιδική του παρέα.

Εμένα μου έδωσε αυτή τη μεγάλη ευκαιρία αρχές Αυγούστου του 1978 σε ένα καλοκαιρινό βραδινό φιλικό με μια αγγλική ομάδα. Μου φαίνεται πως ήταν η Νότιγχαμ. Αυτή την εικόνα του χόρτου, το φως των προβολέων και έντεκα ποδοσφαιριστές στα κιτρινόμαυρα να κάνουν προθέρμανση δεν θα την ξεχάσω ποτέ, Θεέ μου! Και όταν αργότερα δεν με πήρε μαζί του στο 6-1 με την Πόρτο, λόγω… σχολείου, τον… απείλησα ότι θα γίνω Παναθηναϊκός και ούτε που τόλμησε να μην με ξαναπάρει μαζί του.

Δεν του ζήτησα ποτέ συγγνώμη για εκείνη τη συμπεριφορά μου και δεν μπορώ να το κάνω απόψε. Γιατί δεν θα είναι μαζί μου! Το μόνο που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου είναι να του αγοράσω μία οποιαδήποτε θέση Α23, που ήταν η τελευταία που κράτησε στα μάρμαρα της Θύρας 18 στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Δεν γνωρίζω, κανείς δεν γνωρίζει, που θα μας βγάλει αυτό το αποψινό δεύτερο ξεκίνημα! Δεν γνωρίζω αν αυτή η ομάδα καταφέρει να σκοτώσει την εσωστρέφεια αλλά και τη μιζέρια που δημιουργήθηκαν από τις τεράστιες ταλαιπωρίες που έχει περάσει και πολύ περισσότερο από τα πολλά χρόνια που έζησε τη δεύτερη προσφυγιά της, μακριά από το σπίτι της.

Αυτό που γνωρίζω βεβαίως είναι ότι δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι αυτό που θα συμβεί απόψε, θα το ζούσαμε κάποια στιγμή δεδομένα ή ότι ήταν κάτι το αναμενόμενο…

Όχι, δεν είναι δεδομένο το ότι η ΑΕΚ διαθέτει σε αυτούς τους πολύ δύσκολους καιρούς έναν επιχειρηματία του βεληνεκούς Μελισσανίδη, ο οποίος έκανε με τέτοια συνέπεια όνειρο ζωής του την επιστροφή της ομάδας στη Νέα Φιλαδέλφεια, εδώ και περίπου δώδεκα χρόνια.

Έναν άνθρωπο τόσο ισχυρό με τέτοιο εύρος δραστηριοτήτων που ασχολήθηκε με τα πάντα επί τέσσερα χρόνια και που είναι έτοιμος ακόμα και να αναλάβει “εργοδηγός” στο εργοτάξιο που έχει ήδη στηθεί… Και να ξέρετε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το πάθος, το μεράκι και το παιδικό όνειρο είναι πιο ισχυρά από το χρήμα!

“ΑΕΚ χωρίς Νέα Φιλαδέλφεια δεν υπάρχει”, έλεγε πάντα και απόψε την φέρνει και πάλι πίσω στα χώματα των προγόνων της.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν στη διάρκεια αυτών των δύσκολων τεσσάρων χρόνων απογοητεύθηκε τόσο πολύ που σκέφτηκε ακόμα και να τα παρατήσει. Γνωρίζω όμως ότι στα πάρα πολλά εναλλακτικά σχέδια που του προτάθηκαν, που εξέτασε, που δούλεψαν οι συνεργάτες του, που πάνω στην τσατίλα από αυτόν τον λυσσώδη πόλεμο που αντιμετώπισε (απορώντας ειλικρινώς μέσα του για το γιατί και χωρίς ακόμα να έχει τις απαντήσεις -ακόμα ρωτάει) έπιασε στα χέρια του, η απάντησή του ήταν μια και αταλάντευτη.

“Εγώ έχω υποσχεθεί στον κόσμο ότι θα επιστρέψουμε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και αυτόν τον κόσμο ο Μελισσανίδης δεν μπορεί να τον προδώσει”… Πάπαλα! Πολύ αργότερα ήρθε η ατάκα για τον περίφημο Ρομπάπα… Τότε όμως ήταν σίγουρος ότι είχε νικήσει. Άλλωστε ακόμα και οι πιο σκληροί πολέμιοί του, γνωρίζουν ότι συνήθως αυτός βγαίνει νικητής!

Γνωρίζω ακόμα την απάντηση που μου έδωσε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στα Σπάτα, όταν η έκδοση της οικοδομικής άδειας είχε δρομολογηθεί, αλλά εκείνος επέλεξε να δει την τελευταία προπόνηση πριν από το ματς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

“Πρόεδρε, εγώ ακόμα δεν πιστεύω ότι τελικά θα την πάρουμε την άδεια”, του είπα όπως το ένιωθα… “Το πιστεύεις ή όχι, τη Δευτέρα θα μπουν οι μπουλντόζες”, μου απάντησε και ξανασήκωσε τα γυαλιά του συνεχίζοντας να διαβάζει κάτι στο κομπιούτερ… Με αυτή την κυνική αποφασιστικότητα που τον χαρακτηρίζει. Σήμερα έμαθα ότι οι μπουλντόζες τελικά θα μπουν νωρίτερα!

Σε κάθε περίπτωση απόψε είναι η μεγάλη ευκαιρία της ΑΕΚ.

Η ευκαιρία να βγει και πάλι στο φως!

Η ευκαιρία να δραπετεύσει από την εσωστρέφειά της.

Με όσα άλλωστε αντιμετώπισε, αποτελεί ένα μικρό θαύμα, το ότι οι άνθρωποι που θα τρέξουν αυτό το έργο έχουν στα χέρια τους την οικοδομική άδεια!

Ένα ακόμα μεγάλο θαύμα της ΑΕΚ!

Τα υπόλοιπα θα τα δούμε όλοι μαζί το βράδυ.

Όπως πάει…

Και όσο πάει…».