Μουντιάλ 1966: Ο μοναδικός θρίαμβος της Αγγλίας με γκολ που δεν μπήκε ποτέ

Αν υπάρχει μία σταθερά σε κάθε Μουντιάλ, αν και ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει και σε κάθε Euro, είναι η υπερβολική αισιοδοξία στα όρια της σιγουριάς των Άγγλων για κατάκτηση του τροπαίου από την εθνική ομάδα της χώρας τους, η οποία έχει να επιδείξει μόνο έναν διεθνή τίτλο, αυτόν τον Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 με τη νίκη της επί της Γερμανίας, σε ένα παιχνίδι στο οποίο επικράτησε με 4-2 χάρη σε ένα γκολ που δεν μπήκε ποτέ και σε άλλα δύο για τα οποία θα μπορούσε να γίνει συζήτηση σχετικά με το αν έπρεπε να μετρήσουν…

Η αυτοπεποίθηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν αλλά η αλαζονεία βλάπτει πάντα τους πάντες. Αυτό, όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, στην Αγγλία όπως φαίνεται δυσκολεύονται να το κατανοήσουν, με αποτέλεσμα το «It’s coming home» να έχει μετατραπεί, πλέον, σε κάτι σαν ανέκδοτο από τους οπαδούς των αντιπάλων. Όσο κι αν προσπαθούν, άλλωστε, τα «Λιοντάρια», το τρόπαιο δεν πάει ποτέ… home. Εκτός από μία φορά, όταν το Μουντιάλ έγινε στο… home της εθνικής Αγγλίας. Και πιο «σπίτι» δεν γινόταν, αφού η ομάδα του Σερ Άλφρεντ Ράμσεϊ έπαιξε όλα τα παιχνίδια της στο Γουέμπλεϊ.

Αν συνέβαινε μόνο αυτό, οι αντιδράσεις δεν θα ήταν μεγάλες. Οι Άγγλοι, όμως, όχι μόνο έπαιξαν όλα τα παιχνίδια στο γήπεδο που ήταν παραδοσιακά η έδρα τους, αλλά… έτυχε να μπουν και σε έναν πολύ εύκολο όμιλο, όπως έτυχε να πάνε υπέρ τους και όλες οι δύσκολες διαιτητικές αποφάσεις στην πορεία προς τον τελικό. Στην Αργεντινή, για παράδειγμα, ακόμη έχουν να λένε ιστορίες για το πώς είχαν… υποχρεωθεί να χάσουν από τους διοργανωτές. Στο μυαλό όλων όμως, στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δεν έχουν μείνει τα παράπονα της Αργεντινής, αλλά όσα έγιναν στον τελικό με τη Γερμανία.

Το μοναδικό χατ-τρικ σε τελικό Μουντιάλ είναι αμφισβητούμενο

Στις 30 Ιουλίου 1966 στις εξέδρες του Γουέμπλεϊ βρίσκονταν 96.924 θεατές και μπροστά από τις τηλεοράσεις της Αγγλίας βρίσκονταν 32,3 εκατ. άνθρωποι, αριθμός που σημαίνει ότι η μετάδοση του τελικού εκείνου του Μουντιάλ παραμένει το γεγονός με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στην ιστορία της χώρας. Και όλοι αυτοί, προφανώς, δεν συγκεντρώθηκαν για να δουν την εθνική τους ομάδα να χάνει. Συγκεντρώθηκαν για να τη δουν να νικάει, αφού αυτό αποτελούσε μονόδρομο. Και τελικά όντως έτσι έγινε, με τον Τζεφ Χαρστ να γράφει ιστορία ως ο πρώτος και μοναδικός ως σήμερα που έχει κάνει χατ-τρικ σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ένα χατ-τρικ, όμως, που αμφισβητείται. Ο Άγγλος φορ ήταν αυτός που ισοφάρισε 1-1 στο 18′ απαντώντας στο γκολ του Χάλερ στο 12′, ενώ μετά το 2-2 στην κανονική διάρκεια, μετά τα γκολ των Πίτερς (78′) και Βέμπερ (89′), ήταν αυτός που έκανε όλη τη διαφορά στην παράταση: Δικό του ήταν το γκολ του 3-2 στο 101′, δικό του ήταν και το γκολ του 4-2 στο 120′. Ήταν, όμως, γκολ; Έγιναν όλα κανονικά εκείνη την ημέρα στο Γουέμπλεϊ; Η απάντηση μάλλον είναι αρνητική.

Το γκολ με το οποίο ο Χαρστ έκανε το 3-2, το γκολ δηλαδή που ουσιαστικά έκρινε τα πάντα, δεν έχει μπει ποτέ. Συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε και το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης κάνοντας μελέτες επί μελετών και βάζοντας τη φάση σε προσομοιωτή. Η αλήθεια είναι πως και με γυμνό μάτι όσες φορές κι αν δει κάποιος τη φάση δεν του μένει η αίσθηση ότι η μπάλα έσκασε μέσα από τη γραμμή μετά το οριζόντιο δοκάρι. Στον επόπτη από το Αζερμπαϊτζάν, όμως, φάνηκε γκολ και αυτός ήταν που… έστειλε τον Ελβετό διαιτητή στη σέντρα.

Οι Γερμανοί, φυσικά, διαμαρτυρήθηκαν άμεσα, ενώ η συγκεκριμένη φάση παραμένει ένας από τους λόγους που οι δύο χώρες, ποδοσφαιρικά, έχουν μεγάλη αντιπαλότητα. Μια αντιπαλότητα που άρχισε εκείνη την ημέρα του απόλυτου θριάμβου για τους Άγγλους και για τον Χαρστ, του οποίου αμφισβητούνται και τα άλλα δύο γκολ. Το ένα επειδή ο διαιτητής έστηνε εκείνη τη στιγμή το τείχος της Γερμανίας, το άλλο επειδή τρεις οπαδοί είχαν εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο.

Από τη στιγμή, όμως, που το παιχνίδι γινόταν στο… home, το τρόπαιο μάλλον έπρεπε να μείνει εκεί.