Η συμμετοχή στο Μουντιάλ είναι το όνειρο κάθε μικρού παιδιού όταν κλωτσάει μια μπάλα παίζοντας με τους φίλους του και ακριβώς σαν μικρά παιδιά οι παίκτες της Ουρουγουάης και της Αργεντινής, δηλαδή των δύο φιναλίστ του Μουντιάλ 1930, του πρώτου της ιστορίας, μάλωναν για το αν θα χρησιμοποιηθεί η μπάλα της μίας ή της άλλης ομάδας στον τελικό, μέχρι να έρθει τελικά η… σολομώντεια λύση από τον Ζιλ Ριμέ, τον άνθρωπο που οραματίστηκε και έκανε πράξη το Παγκόσμιο Κύπελλο…
Αυτό του 1930 ήταν το πρώτο Μουντιάλ στην ιστορία του ποδοσφαίρου και ήταν, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας, ένα τουρνουά που έγινε με εντελώς διαφορετικές συνθήκες από αυτές που επικρατούν σήμερα. Το γεγονός, άλλωστε, ότι οι περισσότερες ευρωπαϊκές ομάδες αποφάσισαν να απέχουν λόγω του πολύ μακρινού και κουραστικού ταξιδιού που θα έπρεπε να κάνουν για να φτάσουν στη χώρα της λατινικής Αμερικής, τα λέει όλα. Τέσσερις, πάντως, και συγκεκριμένα οι Γιουγκοσλαβία, Γαλλία, Ρουμανία και Βέλγιο το έκαναν αυτό το ταξίδι, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν ως το τέλος της διοργάνωσης.
Η Γιουγκοσλαβία ήταν αυτή που έκανε την καλύτερη πορεία, φτάνοντας ως τον ημιτελικό, όπου και συνετρίβη από την Ουρουγουάη. Η διοργανώτρια, επομένως, ήταν η μία ομάδα που πήγε στον τελικό και η αντίπαλός της εκεί θα ήταν μια άλλη ομάδα της Νότιας Αμερικής, η Αργεντινή, η οποία στον ημιτελικό καθάρισε τις ΗΠΑ. Ως εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα άρχισε από εδώ και πέρα, αφού οι δύο φιναλίστ δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν με μια μπάλα θα γίνει ο τελικός: Με αυτή της Ουρουγουάης ή με αυτή της Αργεντινής; Είπαμε, αναφερόμαστε στο 1930, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, δεν υπήρχε ακόμη μία μπάλα για όλη τη διοργάνωση. Κάθε ομάδα είχε τη δική της.
Η σολομώντεια λύση του Ζιλ Ριμέ
Με δεδομένο, επομένως, ότι το κλίμα ανάμεσα στις δύο ομάδες δεν ήταν καθόλου καλό, αφού δύο χρόνια νωρίτερα είχαν βρεθεί αντιμέτωπες και για το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, λίγο έλειψε ο τελικός να τιναχτεί στον αέρα. Ήταν η στιγμή που ο Ζιλ Ριμέ, ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και καθιέρωσε το Μουντιάλ, να επέμβει για να δώσει τη λύση. Και η λύση που σκέφτηκε, ήταν η εξής: Ένα ημίχρονο με τη μπάλα μιας ομάδας, ένα ημίχρονο με τη μπάλα της άλλης. Και για να μην υπάρχουν νέοι τσακωμοί για το ποια μπάλα θα… ξεκινούσε τον τελικό, όλα κρίθηκαν στο νόμισμα.
Προβάδισμα η Αργεντινή με τη μπάλα της, τρόπαιο η Ουρουγουάη με τη δική της
Έτσι, στις 30 Ιουλίου 1930, στο κατάμεστο από 95.000 οπαδούς «Σεντενάριο», έλαβε χώρα ο πρώτος τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου στην ιστορία και ο μοναδικός που διεξήχθη με δύο διαφορετικές μπάλες. Οι οποίες, τελικά, έκαναν τη διαφορά! Το νόμισμα έδειξε ότι στο πρώτο ημίχρονο θα έπαιζαν με τη μπάλα της Αργεντινής, η οποία ναι μεν βρέθηκε πίσω στο σκορ από το γκολ του Ντοράδο στο 12′, ισοφάρισε όμως με τον Φερέιρο στο 20′ και προσπέρασε (1-2) στο 37′ με τον Στάμπιλε.
Η «αλμπισελέστε» πήγε στα αποδυτήρια έχοντας το προβάδισμα, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο χρησιμοποιήθηκε η μπάλα της «σελέστε», η οποία, σύμπτωση ή όχι, έκανε την ανατροπή: 2-2 ο Σέα στο 57′, 3-2 ο Ιριάρτε στο 68′, 4-2 ο Κάστρο στο 89′ και το πρώτο Μουντιάλ στην ιστορία του ποδοσφαίρου κατέληξε στην Ουρουγουάη, είτε επειδή είχε καλύτερη ομάδα είτε επειδή είχε… καλύτερη μπάλα.
