Φαίνεται ότι ο πιο γρήγορος τρόπος να πετύχεις κάτι στη ζωή είναι να κλέψεις και να ευχηθείς κανείς να μην το μάθει.

Κι όταν μιλάμε για τον κόσμο των σπορ, όλοι ψάχνουν το αγωνιστικό προβάδισμα που θα τους δώσει το κατιτίς παραπάνω, κάποιοι όμως είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να αποκτήσουν πλεονέκτημα με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο.

Κι ενώ συνήθως μιλάμε για μικροπράματα, υπάρχουν φορές που οι καταστάσεις περιπλέκονται και οι ήρωες του αθλητικού κόσμου είναι απλώς καταφερτζήδες και απατεωνίσκοι!

Ας δούμε λοιπόν 10 κωμικοτραγικά σκηνικά που αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι έκλεβαν από την πρώτη στιγμή του οργανωμένου αθλητισμού…

Boris Onischenko

Ο σοβιετικός και ολυμπιακός ξιφομάχος πήρε τη δεύτερη θέση στους Ολυμπιακούς του 1972, κάτι που προφανώς ήταν λίγο για τον ίδιο, γι’ αυτό και στους Αγώνες του 1976 έπρεπε πάση θυσία να κατακτήσει το χρυσό. Οι αντίπαλοι ξιφομάχοι παρατηρούσαν λοιπόν έκπληκτοι ότι κάθε φορά που αντιμετώπιζαν τον Boris, αυτός έπαιρνε πόντους με το τσουβάλι παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε ποτέ επαφή! Ήταν τόσο γρήγορος με το ξίφος στο χέρι ή μήπως συνέβαινε κάτι άλλο; Φυσικά και συνέβαινε κάτι άλλο, κάτι ζοφερό και κακό: ο τύπος είχε καταφέρει να «πειράξει» τη συσκευή σκοραρίσματος με μια ηλεκτρονική σκανδάλη. Κάθε φορά που ήθελε έναν πόντο, δεν είχε παρά να πιέσει τη σκανδάλη! Ο ξιφομάχος πιάστηκε όμως και αποκλείστηκε από τη συνέχεια…

David Robertson

Το άθλημα του γκολφ περιβάλλεται με κώδικες ηθικής και τιμής, καθώς οι παίκτες κρατούν το σκορ τους και η νίκη έγκειται στην αγωνιστική τους ειλικρίνεια. Γι’ αυτό και αυτά που έκανε ο David Robertson κατά τη διάρκεια του 1985 Open Championship θεωρήθηκαν τόσο δυσφημιστικά για το σπορ! Όταν λοιπόν κανείς δεν κοιτούσε, ο Σκοτσέζος έτρεχε πρώτος απ’ όλους και άλλαζε τη θέση που είχε πέσει το μπαλάκι του, επιλέγοντας κάθε φορά βολικότερα σημεία. Ο Robertson τα κατάφερε καλά και τη γλίτωσε στις πρώτες πέντε φορές που το έκανε, η έκτη έμελλε όμως να είναι η μοιραία: τον έπιασαν και τον έστειλαν στο σπίτι του μια ώρα αρχύτερα…

Sylvester Carmouche

Θα περίμενε κανείς ότι δεν θα ήταν εύκολο να κλέψεις σε μια ιπποδρομία, μιας και τα άλογα δεν καταλαβαίνουν από απατεωνιές. Ο Carmouche τα κατάφερε όμως μια χαρά, τουλάχιστον μέχρι να καταλάβουν όλοι οι άλλοι πώς στο καλό έπαιρνε τέτοιο προβάδισμα από τους άλλους τζόκεϊ! Και είναι πράγματι απίθανο το τι μπορεί να κάνει μια ομίχλη στα σπορ! Ήταν εδώ και δύο δεκαετίες σε ιπποδρομία της Λουιζιάνα όταν ο τζόκεϊ κατατασσόταν πρώτος των πρώτων, εν μέσω πυκνής ομίχλης. Οι κριτές παρατήρησαν βέβαια πως το άλογο του Carmouche ούτε κουρασμένο ήταν ούτε λαχανιασμένο, ούτε και λάσπες είχε στα πόδια του όπως όλοι οι άλλοι τετράποδοι διαγωνιζόμενοι. Αρχίζοντας λοιπόν την κούρσα, ο τζαναμπέτης τζόκεϊ έκοψε δρόμο κατά μήκος του ιππόδρομου, περίμενε λίγες στιγμές και κατόπιν εμφανίστηκε στην άλλη μεριά την κατάλληλη στιγμή για να δρέψει τη νίκη. Η ιπποδρομία θα του έφερνε το παρατσούκλι «Τζόκεϊ-Φάντασμα», κάτι που θα τον ακολουθούσε πια στιγματίζοντάς τον για πάντα…

Fred Lorz

Εδώ μιλάμε για το κλασικό παράδειγμα του «κόβω δρόμο και φτάνω πρώτος στη γραμμή του τερματισμού»! Ο ολυμπιακός μαραθωνοδρόμος, σε μια κίνηση που ξεπήδησε λες από βουβή κωμωδία σλάπστικ, λίγο έλειψε να τη σκαπουλάρει με τη νίκη, κάνοντας όλους να τον καταχειροκροτήσουν για το θράσος του. Μιλάμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1940, όταν ο οικοδόμος Lorz και ερασιτέχνης μαραθωνοδρόμος ήθελε πάση θυσία ένα χρυσό. Τι έκανε; Επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητό του σαν κύριος κάποια στιγμή που είχε μείνει βολικά πίσω και ξεφορτώθηκε λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού. Το μόνο λάθος; Ότι δεν ήταν καθόλου διακριτικός, αφού οι συμπαίκτες του τον έβλεπαν να περνά δίπλα τους κουνώντας τους το χέρι! Κι έτσι, παρά το γεγονός ότι κατατάχθηκε πρώτος χωρίς να χύσει σταγόνα ιδρώτα, η νίκη του δεν μέτρησε…

Donald Crowhurst

Όταν ο γύρος του κόσμου με γιοτ γίνεται σπορ, χρειάζεται κότσια και αντοχές για να τα καταφέρεις. Ή απλώς μια διαφορετική προσέγγιση στην όλη ιστορία! Αυτό έκανε ο Donald Crowhurst, ο οποίος αφού συνειδητοποίησε ότι αν συνέχιζε θα πνιγόταν, έδεσε κάπου στη Λατινική Αμερική και άρχισε να αναμεταδίδει μέσω ραδιοφώνου τις υποτιθέμενες θέσεις του, που τον έβαζαν φυσικά στην κορυφή της κούρσας, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν πολύ πίσω από τους άλλους και δεν διαγωνιζόταν φυσικά! Στη συνέχεια βέβαια συνειδητοποίησε ότι παρά την μπαγαποντιά του, δεν υπήρχε τρόπος να φτάσει έγκαιρα με το σκάφος του στο σημείο του τερματισμού, γι’ αυτό και αποφάσισε να χαθεί από προσώπου γης για να αποφύγει τον διασυρμό: αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα και το σκάφος του βρέθηκε 12 μέρες μετά…

Ali Dia

Ο Ali Dia έζησε το όνειρο κάθε ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή, όταν βρέθηκε από το πουθενά σε μεγάλο βρετανικό σύλλογο. Το να τον αποκαλούμε βέβαια ερασιτέχνη είναι κατάφωρη προσβολή για όλους τους ερασιτέχνες μπαλαδόρους, καθώς την πρώτη φορά που πάτησε στο γήπεδο της Southampton όλοι παρατήρησαν έκπληκτοι την ασχετοσύνη του! Πώς όμως είχε βρεθεί εκεί; Μα με τον πατροπαράδοτο τρόπο: έκλεψε! Ο τύπος είχε βάλει έναν φίλο του να καμωθεί τον περίφημο George Weah και να τηλεφωνήσει σε ατζέντη της ομάδας για να του εκμυστηρευτεί το μυστικό για τον φανταστικό ποδοσφαιρικά ξάδελφό του Ali Dia! Οι υπεύθυνοι της Southampton το έχαψαν και έσπευσαν να καπαρώσουν με συμβόλαιο το φιντάνι. Ο Dia απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του έπειτα από μόλις 20 λεπτά στον αγωνιστικό χώρο, όταν έγινε σαφές ότι όχι μόνο ταλέντο δεν ήταν, αλλά δεν είχε ξαναπιάσει μπάλα στα πόδια του…

Dora Ratjen

Και μιλώντας για αθλητές που δεν είναι αυτοί που ισχυρίζονται, κανείς δεν μπορεί να φτάσει τα κατορθώματα της ολυμπιακής Dora Ratjen. Η άλτρια συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του 1936 και κατατάχθηκε τέταρτη στο άλμα εις ύψος, δύο χρόνια όμως αργότερα θα έθετε νέο ρεκόρ στο άλμα! Το ρεκόρ όμως δεν θα κατοχυρωνόταν τελικά και για λόγο κωμικοτραγικό: η Dora Ratjen κάτι έκρυβε. Κι αυτό γιατί η «κυρία» διαγωνίστηκε κρύβοντας επιμελώς τα ανδρικά γεννητικά της όργανα! Η Dora Ratjen ήταν στην πραγματικότητα ο Horst Ratjen, ο οποίος ωστόσο ισχυρίστηκε ότι το όλο καμουφλάζ εκπορεύτηκε από τους ναζί, καθώς δεν ήταν λέει καθόλου ευχαριστημένοι από τις γερμανίδες άλτριες και τις επιδόσεις τους! Αυτοί οι χιτλερικοί δεν ήξεραν να χάνουν δηλαδή…

Η ισπανική παραολυμπιακή ομάδα

Εδώ μιλάμε πραγματικά για αχαρακτήριστη πράξη! Ήταν στους Παραολυμπιακούς του 2000 όταν για άγνωστο λόγο (λέμε τώρα) οι Ισπανοί αποφάσισαν να κατεβάσουν ομάδα με ολότελα υγιείς και αρτιμελείς παίκτες! Τρανότερο παράδειγμα απ’ όλα ήταν η «πνευματικά ανάπηρη» μπασκετική ομάδα που κατέκτησε το χρυσό, αποτελούμενη φυσικά από παίκτες που δεν είχαν κανένα πρόβλημα, κανένα πρόβλημα στο να κλέψουν τη νίκη από ΑΜΕΑ! Μέλος της ομάδας βγήκε κατόπιν και παραδέχτηκε την απάτη, ισχυριζόμενος ότι και πολλά ακόμα μέλη της ισπανικής αποστολής δεν είχαν απολύτως καμία αναπηρία! Η παραολυμπιακή ομάδα αποκλείστηκε φυσικά από τον θεσμό, σημειώνοντας νέο ρεκόρ στο σπορ της απανθρωπιάς…

Rosie Ruiz

Η Rosie Ruiz «κέρδισε» τον Μαραθώνιο της Βοστόνης το 1980. Μέχρι εδώ όλα καλά. Όταν όμως οι κριτές άρχισαν να ερευνούν τις φήμες, μια σειρά από προβληματάκια άρχισαν να αναδύονται. Πρώτον, δεν ήταν καν ιδρωμένη όταν έκοψε το νήμα του τερματισμού. Δεύτερον, το σώμα της παραήταν λέει πλαδαρό για δρομέα υψηλών επιδόσεων. Τρίτον, στον εν λόγω μαραθώνιο έθεσε νέο παγκόσμιο ρεκόρ, που ήταν η τρίτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών για γυναίκα σε μαραθώνιο και ταυτοχρόνως καλύτερη κατά 25 ολόκληρα λεπτά από τον συνήθη χρόνο της! Τέταρτον, κανείς δεν την είχε δει να τρέχει, παρά μόνο να πηδά από το κοινό στον δρόμο λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού. Το εκπληκτικό της υπόθεσης δεν είναι ότι έκλεψε στον Μαραθώνιο της Βοστόνης και λίγο έλειψε να τη γλιτώσει, μιας και αρχικά η νίκη της κατακυρώθηκε, αλλά ότι το προηγούμενο φθινόπωρο είχε επίσης κλέψει στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, παίρνοντας το μετρό μέχρι το finish line! Γυναίκα που καθόταν δίπλα της στο μετρό και έπιασαν στενή κουβεντούλα την πρόδωσε όταν έμαθε τα νέα για τον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Και ναι, είχε «κερδίσει» και στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης…

Εκτός συναγωνισμού: Ντιέγκο Μαραντόνα

Σε κάτι που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, μίλαμε για «το Χέρι του Θεού», το ενσταντανέ που έλαβε χώρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 και έφερε τη νίκη στην Αργεντινή πετώντας έξω τα «Λιοντάρια» της Αγγλίας με 2-1. Παρά το γεγονός ότι έπρεπε να δει κάρτα, το γκολ μέτρησε και έγινε αυτομάτως κλασικό του δαιμόνιου μυαλού του αργεντίνου άσου. Λίγο ο Μαραντόνα, λίγο το χέρι του θεού και το γκολάκι μέτρησε…