Η απόφαση του Λιονέλ Μέσι να φύγει έχει φέρει σε δύσκολη θέση τη Μπαρτσελόνα, αλλά δε θα έπρεπε να είναι ευκολότερη η δική του…

Γράφει ο Παναγιώτης Παλλαντζάς

Μία εικόνα που έγινε viral την Κυριακή (30/8) ήταν αυτή ενός πιτσιρικά οπαδού της Μπαρτσελόνα, ο οποίος φορώντας τη φανέλα του Λιονέλ Μέσι περίμενε έξω από το προπονητικό κέντρο για να τον δει. Τελικά δεν τον είδε, αφού το ίνδαλμα του δεν πήγε στην πρώτη προπόνηση, αλλά η εικόνα του απογοητευμένου παιδιού χρησίμευσε για να ακούσουμε ή να διαβάσουμε ξανά για το πόσο σκληρό μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο. Αν και στην προκειμένη περίπτωση, σκληρός γίνεται ο πρωταγωνιστής και όχι το άθλημα…

Ο Αργεντίνος, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, είναι ο ποδοσφαιριστής με τη μεγαλύτερη προσφορά στην ιστορία της Μπαρτσελόνα και ένας από τους καλύτερους, συνολικά, όλων των εποχών. Σε όλα αυτά τα χρόνια του στους μπλαουγκράνα, χάρισε στους οπαδούς της χιλιάδες στιγμές για να θυμούνται, μετέτρεψε το κλαμπ σε απολύτως συμπαθές για τους ουδέτερους, προσέλκυσε δεκάδες χορηγούς, βοήθησε ώστε να κατακτηθούν πολλοί τίτλοι, μεταμόρφωσε τη Μπάρτσα από μια ομάδα που είχε τη στάμπα του «loser» σε μια ομάδα συνώνυμο της επιτυχίας, έφτιαξε -και αυτό είναι και το σημαντικότερο ίσως- μια νέα γενιά οπαδών.

Όλα αυτά είναι γεγονότα, δεδομένα και προφανώς υπερισχύουν απέναντι στον Γιόζεπ Μαρία Μπαρτομέου, τον πρόεδρο του κλαμπ, τον οποίο ο Αργεντίνος δε θέλει ούτε να βλέπει. Και επειδή το ίδιο ισχύει και με χιλιάδες οπαδούς των μπλαουγκράνα, εντός ή εκτός Ισπανίας, μάλλον έχει δίκιο. Δεν είναι ο Μπαρτομέου η Μπαρτσελόνα όμως και σίγουρα ο Μέσι δε δικαιούται να το δει έτσι. Προφανώς και είναι δικαίωμα του να μην επιθυμεί να συνεχίσει να συνεργάζεται με τον συγκεκριμένο παράγοντα, να μην επιθυμεί να παραμείνει στην ομάδα, να θέλει να αλλάξει περιβάλλον. Προφανώς, όμως, είναι και υποχρέωση του να σεβαστεί πρώτα από όλα τον εαυτό του κατά τη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας αποχώρησης από τη Βαρκελώνη. Και με όσα έχουν γίνει προς το παρόν, δεν το κάνει.

Από τη Μπαρτσελόνα έχουν αποχωρήσει στο παρελθόν κι άλλοι παίκτες που είχαν γράψει τη δική τους, έστω μικρότερη, ιστορία από τον Αργεντίνο. Και έφυγαν όπως έπρεπε, όπως άξιζε σε αυτούς και στο κλαμπ. Και δεν αναφερόμαστε, προφανώς, στον Νεϊμάρ, αλλά σε ποδοσφαιριστές που ήταν… της Μπαρτσελόνα, ήταν δικά της παιδιά, δικά της δημιουργήματα. Ο Γκουαρδιόλα παλαιότερα, ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Πουγιόλ, τέσσερα πρόσωπα με τα οποία ο Μέσι δέθηκε πολύ και με τα οποία πέρασε τα καλύτερα του χρόνια, έδειξαν σεβασμό στη Μπαρτσελόνα και στην ιστορία τους σε αυτή, από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή.

Ο Μέσι έστειλε στη Μπαρτσελόνα ένα burofax για να ανακοινώσει ότι θέλει να φύγει, το περιεχόμενο του οποίου ήταν ό,τι πιο ψυχρό έχει γραφτεί από ποδοσφαιριστή τέτοιου μεγέθους προς την ομάδα του. Αρνείται να παρουσιαστεί σε οποιαδήποτε εκδήλωση της ομάδας, θεωρεί ότι είναι ελεύθερος και θα πρέπει να του ανοίξουν άμεσα την πόρτα, φέρνει τον πατέρα του για να αναλάβει τις συζητήσεις με τη διοίκηση. Τον ίδιο πατέρα που καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή με τις… ευλογίες του γιου του, του Λιονέλ. Και φυσικά υπάρχουν και οι «απειλές», έστω μέσω προειδοποιητικών κειμένων δημοσιογράφων που εκφράζουν «ανησυχία» και «αγωνία», για επίλυση του θέματος δικαστικά.

Όλα αυτά, όλη αυτή η ψυχρή στάση, παραπέμπει σε έναν επαγγελματία 100%, σε έναν τύπο που αντιλαμβάνεται τη συνεργασία του με την ομάδα ως καθαρά επαγγελματική και όχι σε έναν ποδοσφαιριστή-οπαδό, ο οποίος έχει πάρει τη δύσκολη απόφαση να χωρίσει με την ομάδα και το περιβάλλον που αγάπησε όσο τίποτα άλλο. Γιατί όταν τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε από τους haters η ερώτηση αν «θα φύγει ποτέ από τη Μπαρτσελόνα για να δοκιμαστεί και αλλού;», η απάντηση της πλευράς Μέσι, είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω των φίλων-συνεργατών-οπαδών, ήταν ότι η Μπάρτσα είναι το σπίτι του. Τώρα δεν είναι; Είναι τόσο σημαντικός, δηλαδή, ο Μπαρτομέου ώστε να επισκιάζει όλα όσα έχει ζήσει και νιώσει ο Μέσι στη Μπαρτσελόνα και να τον οδηγούν στο να έχει μια στάση που μόνο καλό δεν του κάνει; Τουλάχιστον για όσους μπορούν να κρίνουν ελεύθερα και δεν επηρεάζονται από κάποιο ψυχικό δέσιμο μαζί του…

Το κακό είναι ότι παρόμοια περίεργη συμπεριφορά από τον Λιονέλ, έχουμε δει και στην εθνική ομάδα της χώρας του. Ανακοίνωσε ότι αποσύρεται, ξαναγύρισε, αποσύρθηκε ξανά, επέστρεψε πάλι, κατά πάσα πιθανότητα θα αποσυρθεί εκ νέου κάποια στιγμή και μετά θα γυρίσει ακόμη μία φορά. Και αυτή η συμπεριφορά, είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση, του βγήκε όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Όταν, δηλαδή, η Αργεντινή έχανε τελικούς και η πίστη για κατάκτηση κάποιου τροπαίου άρχισε να λιγοστεύει και όταν η Μπαρτσελόνα διασύρθηκε από τη Μπάγερν και έγινε σαφές ότι χρειάζεται γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του Μέσι να μη βλέπει τον εαυτό του ως μέλος αυτής της διαδικασίας, αλλά είναι υποχρέωση του να φερθεί στη Μπαρτσελόνα που τον πήρε μικρό παιδί και τον βοήθησε με τη σωματική του διάπλαση και την υγεία του, όπως της αξίζει. Είναι υποχρέωση του να αφήσει μέχρι και το τέλος ευχάριστες αναμνήσεις στους οπαδούς της, αυτούς με τους οποίους έζησε τόσες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια και οι οποίοι τον ανύψωσαν ακόμη περισσότερο με τη λατρεία τους.

Είναι υποχρέωση του απέναντι στον εαυτό του, στο όνομα του και στην ιστορία του, να φύγει από τη Βαρκελώνη με ψηλά το κεφάλι και όχι έχοντας βρει έναν τρόπο για να… απελευθερωθεί από τον Μπαρτομέου. Σε διαφορετική περίπτωση, όταν περάσουν κάποια χρόνια και μεγαλώσει, ο πιτσιρικάς που τον περίμενε έξω από το προπονητικό κέντρο την περασμένη Κυριακή, θα καταλάβει ότι μάταια ήταν εκεί. Γιατί ευτυχώς, οι ομάδες είναι πάνω απ’ όλους. Και αυτό το αποδεικνύουν πολλές φορές οι ποδοσφαιριστές με τη συμπεριφορά τους…