Για την μέχρι τώρα παρουσία του Μίτσελ στον Ολυμπιακό πολλά μπορεί να πει κανείς. Θα βρει σίγουρα και θετικά και αρνητικά σε ό,τι αφορά την τακτική και τις αποφάσεις του.
Εμείς όμως εδώ θα σταθούμε σε δύο συγκεκριμένα σημεία, στα οποία ο Ισπανός παίρνει άριστα και μάλιστα στις προκείμενες περιπτώσεις βάζει τα γυαλιά σε έναν προπονητή που έχει αγαπηθεί όσο λίγοι στο λιμάνι, τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Μιλάμε για τα εξής σημεία: Α) Διαχείριση του μεγάλου κεφαλαίου που λέγεται Κώστας Μήτρογλου. Β) Διαχείριση του ρόστερ και δη του rotation.
Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο και να θυμήσουμε ότι επί Βαλβέρδε ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ καν rotation. Και δεν μιλάω μόνο για την δεύτερη θητεία του Ερνέστο, αλλά και για την πρώτη, όπου υπήρχε το τρανταχτό παράδειγμα του Κυριάκου Παπαδόπουλου που δεν έπαιρνε ευκαιρίες και τελικά πήγε στη Σάλκε το 2010 με τα γνωστά αποτελέσματα.
Επαιζαν συνέχεια οι ίδιοι και οι ίδιοι και δεν έπαιρναν ευκαιρίες παίκτες όπως π.χ. τώρα ο Σάμαρης, ο Ολαϊτάν κ.α. Πιστεύω ότι αν ήταν ο Βαλβέρδε τώρα στον Ολυμπιακό αυτοί οι παίκτες (ή και ο περυσινός Βλαχοδήμος που επί Μίτσελ ξεκίνησε να παίζει) δεν θα έπαιζαν ποτέ. Γενικώς ο Μίτσελ δεν φοβάται να τολμήσει, ανεξάρτητα αν αυτό του βγαίνει σε καλό ή όχι.
Στην δεύτερη θητεία του Βαλβέρδε το πιο τρανταχτό παράδειγμα «κακοδιαχείρισης» είναι του λόγου το αληθές: Κώστας Μήτρογλου. Βολόδερνε από δω κι από κει ο «Κωστάκης» επί θητείας Ερνέστο.
Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι και να λέμε και του στραβού το δίκιο, υπάρχει και η παράμετρος που έθεσε προχθές ο Σάντος, ότι δηλαδή ο Μήτρογλου είναι πλέον πιο ώριμος και ως χαρακτήρας. Αλλά η αλήθεια κι εδώ είναι ότι ο Βαλβέρδε αντί να παλέψει να τον διαπαιδαγωγήσει, τον έστελνε από δω κι από κει σαν περιπλανώμενο ταξιδιώτη.
Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις λοιπόν (διαχείριση ρόστερ- rotation και διαχείριση Μήτρογλου) ο Μίτσελ βάζει τα γυαλιά στον Βαλβέρδε.
Δεν λέμε ότι είναι γενικώς καλύτερος προπονητής, δεν είναι αυτό το αντικείμενο του εν λόγω κειμένου που γράφεται με αποκλειστική αφορμή τα πεπραγμένα του «Μητρογκόλ», λέμε όμως ότι ο Μίτσελ ίσως τελικά να μην είναι και ο… χειρότερος προπονητής του κόσμου, όπως έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν πολλοί και διάφοροι «λαϊκοί δικαστές» της κερκίδας από την πρώτη μέρα που ήρθε στον Ολυμπιακό και κυρίως μετά τον τότε αποκλεισμό (πέρυσι) από την Λεβάντε.
Ο Μίτσελ φυσικά και έχει κακώς κείμενα. Το μεγαλύτερο τέτοιο είναι ο υπέρμετρος ενθουσιασμός στην τακτική του Ολυμπιακού στα ζόρικα ματς.
Δηλαδή ο ορμητικά ενθουσιώδης τρόπος που μπήκε η ομάδα στο ματς με την Παρί και τελικά είχε ως αποτέλεσμα να ξεμείνει πρόωρα από δυνάμεις. Και ο επίσης υπερβολικά ρισκαδόρικος τρόπος που παρατάχθηκε η ομάδα στις Βρυξέλλες, με την αμυντική γραμμή να παίζει πολύ ψηλά και τον Ολυμπιακό να στέκεται τυχερός που δεν παραβιάστηκε η εστία του στις ουκ ολίγες κατά κύματα επιθέσεις των Βέλγων.
Αυτά όμως είναι τα γνωστά κακά των Ισπανών. Ολοι οι προπονητές της σχολής τους, πλην του πάντα πιο «σφιχτού» Ντελ Μπόσκε, αισθάνονται ότι έχουν ιερή υποχρέωση να παίζουν πάντα ανοιχτά και αυτό μερικές φορές γυρνάει μπούμερανγκ. Η μονομανία σε όλους τους τομείς είναι πάντα ένα πράγμα επικίνδυνο.
Ο Μίτσελ λοιπόν είναι δεδομένο ότι έχει ψεγάδια. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να λέμε ότι η ομάδα παίζει… χωρίς προπονητή (μια μόνιμη επωδός στα social media μετά την νύχτα των Βρυξελλών) η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Χαοτική. Μια καραμπινάτη ισοπέδωση της πραγματικότητας.
Πηγή: sday.gr
