Η Τρίτη ήταν μια μέρα που σε άφηνε πραγματικά γεμάτο με όσα έγιναν στο Champions League. Ηταν μια μέρα που απόλαυσες την Σλάβια Πράγας να παίζει ανοιχτά κόντρα σε ακόμη ένα θηρίο, είδες τον Χάαλαντ να σκοράρει ξανά και αναρωτιέσαι ποιος θα βιαστεί και μπορεί να την πατήσει, σκέφτηκες ότι ο Τσάμπερλεν θα έπαιρνε Χρυσή Μπάλα αν έπαιζε άλλες 5-6 φορές με την Γκενκ φέτος, συνειδητοποίησες ότι ο Λαουτάρο και λόγω καταγωγής θα εξελιχθεί σε λατρεία, αποθέωσες τον Ρόκι για την περίφημη φάση του Stamford Bridge (γιατί να μην του κάτσει μια τέτοια στη Serie A;), έπαθες σοκ όταν είδες τη βαθμολογία των ομίλων και πρόσεξες ότι η Μπαρτσελόνα έχει μόνο 4 γκολ σε 4 ματς. Και εκεί που νομίζεις ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο, γίνεται. Με τις δηλώσεις που έγιναν και όσες δεν έγιναν…
Ο Αντόνιο Κόντε είναι ένας προπονητής που μπορεί να αναλάβει μια ομάδα που δεν πείθει για τίποτα και να την κάνει να πιστεύει στα πάντα. Πώς το καταφέρνει, αν δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας του οφείλεται στην πώρωση του και λιγότερο στην τακτική (όπως πιστεύουν οι “πολέμιοι” του) ή αν είναι ένας ολοκληρωμένος προπονητής (όπως πιστεύουν οι υποστηρικτές του), δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το καταφέρνει και του το αναγνωρίζουν όλοι. Και του αρέσει. Αυτό που δεν του αρέσει είναι η ήττα και το να συνδεθεί μαζί της, να τη χρεωθεί. «Δεν ξέρω τι παθαίνετε όταν έρχεται το Champions League και κάνετε περίεργες ερωτήσεις», έλεγε πριν την Μπαρτσελόνα και σε ερώτηση για την ισοπαλία με τη Σλάβια, «εμείς τώρα προσπαθούμε να χτίσουμε ενώ η Γιουβέντους είναι ένας ουρανοξύστης που σου κρύβει το φως από παντού», έλεγε όταν του επισημάνθηκε ότι ο Μαουρίτσιο Σάρι πήρε πειστικά τη νίκη στο Μιλάνο, «ελπίζω απόψε να κατάλαβαν αυτοί που πρέπει να καταλάβουν, έχω κουραστεί να λέω τα ίδια πράγματα, θα έπρεπε να είναι και κάποιος της διοίκησης εδώ για να μιλήσει», είπε μετά την ήττα στο Ντόρτμουντ.
Ο Κόντε έχει δύο μειονεκτήματα, τα οποία πηγάζουν από ένα μεγαλύτερο. Βιάζεται πολύ και δε φταίει ποτέ. Αυτά τα δύο προκύπτουν από το γεγονός ότι είναι εγωιστής, όχι μόνο με την καλή αλλά και με την κακή έννοια. Η παρουσία του Αντόνιο στη Γιουβέντους, την ομάδα που αγαπούσε από μικρός, έλαβε πρόωρο τέλος επειδή βιαζόταν πολύ και δεν έφταιγε ποτέ. Πριν συμπληρωθεί εξάμηνο στην Ιντερ, δείχνει ότι εξακολουθεί να σκέφτεται έτσι και αυτό θα έχει ως συνέπεια η σχέση του με τη διοίκηση να φθαρεί -και σε αυτή την περίπτωση- πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Προφανώς η Ιντερ -δίκιο έχει- δε διαθέτει το βάθος στο ρόστερ που διαθέτουν άλλες ομάδες, εντός ή εκτός Ιταλίας. Είναι αυτονόητο -το έχουμε ξαναγράψει- ότι σε αυτή την Ιντερ υπάρχουν παίκτες που παίζουν αυτή τη στιγμή πιο πάνω από τις πραγματικές δυνατότητες τους (έχει γίνει με άλλους σε όλες τις προηγούμενες ομάδες του). Είναι αποδεκτό, με βάση τη λογική τουλάχιστον, ότι ο Κόντε έχει δίκιο σε όσα λέει για τους Νερατζούρι, το ρόστερ τους, το βάθος τους ή τις πραγματικές δυνατότητες τους, αλλά όλα αυτά… τα ήξερε. Και κανείς δεν του ζητάει τρελά πράγματα.
Κανείς από τους Στίβεν Ζιανγκ, Μπέπε Μαρότα ή Χαβιέρ Ζανέτι δεν είπε ότι ο στόχος είναι το πρωτάθλημα. Οι οπαδοί δεν έχουν βάλει την πίεση της κατάκτησης του scudetto, ο Τύπος δίνει παράσημο στην Ιντερ -και όχι αποδοκιμασία- με το να την παρουσιάζει ως τον άμεσο αντίπαλο της Γιούβε για τον τίτλο. Κανείς στην Ιντερ, εντός ή εκτός ομάδας, δεν έθεσε ως στόχο την κατάκτηση του Champions League ή την παρουσία στον τελικό. Κανείς στην ομάδα ή στο κλαμπ δε βιάζεται πραγματικά (γιατί αν πραγματικά βιάζονταν θα έβγαζαν νευρικότητα), εκτός από τον ίδιο. Ο Κόντε πιστεύει ότι μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα και θέλει να εξασφαλίσει ότι θα του κάνουν μεταγραφές τον Ιανουάριο. Λογικό. Λογικό είναι όμως το να θέλει και η διοίκηση το ελάχιστο στην Ευρώπη, δηλαδή την πρόκριση στους “16” ακόμη κι αν είναι σε όμιλο με τη Ντόρτμουντ ή και την Μπαρτσελόνα όπως αυτή παρουσιάζεται επί Βαλβέρδε, από έναν προπονητή που ζήτησε και πήρε 11 εκατ. ευρώ ετησίως. Συμβόλαιο που δεν υπέγραψε ποτέ κανείς allenatore στην Ιταλία.
Λογικό είναι να υπάρχει ενόχληση σήμερα στη διοίκηση, όπως γράφουν οι Ιταλοί, επειδή ο προπονητής ακύρωσε όλο τον καλοκαιρινό σχεδιασμό, τη στιγμή που η Ιντερ έκανε την πιο ακριβή μεταγραφική καμπάνια της ιστορίας της, έκανε την πιο ακριβή μεταγραφή της ιστορίας της επειδή ο προπονητής επέμενε και γενικά ικανοποίησε όλες τις επιθυμίες του. Μόνο ο Τζέκο δεν αποκτήθηκε. Και όσοι έφυγαν, έφυγαν επειδή έτσι ήθελε και ο προπονητής ώστε να είναι καλά, ήρεμα, δεμένα ή ελεγχόμενα τα αποδυτήρια. Δικαιολογείται αυτός ο εκνευρισμός και αυτές οι δηλώσεις σε αυτό το σημείο της σεζόν; Οχι, εκτός κι αν παθαίνει κάτι ο Κόντε -και όχι οι δημοσιογράφοι- όταν έρχεται το Champions League ή αν έχει αρχίσει και πάλι να βιάζεται. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον η Serie A και το πώς θα ολοκληρωθεί φέτος…
Για τη Νάπολι, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, μπορείς να πεις ήδη ότι η σεζόν θα ολοκληρωθεί χωρίς το scudetto. Πιθανώς να ολοκληρωθεί και χωρίς τον Κάρλο Αντσελότι, αλλά το σημαντικό εδώ είναι ότι ολοκληρώνεται ο κύκλος αυτής της ομάδας. Τα όσα έγιναν στο San Paolo το βράδυ της Τρίτης είναι πραγματικά μοναδικά, αφού δεν έχουν ξαναγίνει… Ο Αντσελότι δεν εμφανίστηκε στη συνέντευξη Τύπου της UEFA μετά το ματς, το γραφείο Τύπου δεν ήξερε τίποτα και ενημέρωσε με καθυστέρηση και χωρίς κάποια εξήγηση, οι παίκτες αρνήθηκαν να επιστρέψουν στο Castel Volturno λέγοντας στον υιό Ντε Λαουρέντις να πει στον πατέρα του ότι δε συμφωνούν με το ritiro και το “σπάνε”. Αυτά γίνονται στον 3ο μήνα μιας σεζόν που άρχισε με τη Νάπολι να παρουσιάζεται ως η ομάδα που άλλαξε λιγότερο, που ενισχύθηκε, που είναι έτοιμη -στη 2η χρονιά του προπονητή πλέον- να πανηγυρίσει. Τρομερό, πραγματικά…
Είναι η εικόνα μιας ομάδας σε ανταρσία απέναντι στον πρόεδρο, με τον οποίο θα πρέπει να συζητήσουν σοβαρά σημαντικά μέλη της. Το συμβόλαιο του Μέρτενς λήγει το καλοκαίρι, του Καγιεχόν επίσης, ο Αλαν είναι ξενερωμένος επειδή δεν πουλήθηκε στην Παρί Σεν Ζερμέν, ο Ινσίνιε δεν ξέρει τι θέλει, ο Κουλιμπαλί έμεινε παρά τις τρελές προτάσεις που είχε αλλά δεν αποδίδει καθόλου… Αυτοί οι παίκτες, είναι στα χέρια ενός προπονητή, για τον οποίο τα γράφαμε και την περασμένη εβδομάδα: Αναλώνεται σε συμβουλές και αναλύσεις για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι αντίπαλοι οπαδοί, αλλά δεν έχει αναλύσει ποτέ μέχρι τώρα τι φταίει και η Νάπολι χάνει όλο και περισσότερο τα στοιχεία του παιχνιδιού της επί Σάρι χωρίς να παρουσιάζει κάτι νέο.
Ποτέ στις προηγούμενες θητείες του, σε Γιουβέντους-Μίλαν-Τσέλσι-Ρεάλ Μαδρίτης (για την Μπάγερν τα είπε όλα το πώς και πότε τελείωσε), ο Αντσελότι δε θα έλεγε ευθέως και δημοσίως ότι δε συμφωνεί με μία απόφαση της διοίκησης, όπως αυτή του Ντε Λαουρέντις για ritiro. Τώρα, όμως, το έκανε και αυτό είναι η επιβεβαίωση ότι οι σχέσεις του με τον πρόεδρο είναι σε περίεργο σημείο. Ο κύκλος αυτής της ομάδας, η οποία έπαιξε πολύ όμορφο ποδόσφαιρο, διεκδίκησε τίτλους, έδωσε χαρά ή υπερηφάνεια στον κόσμο της, κλείνει. Και αυτός που περίμενε ο presidente ότι θα άνοιγε με τον Αντσελότι, μάλλον δε θα ανοίξει ποτέ. Το ενδιαφέρον εδώ, εστιάζεται στο αν ο Ντε Λαουρέντις έχει τη διάθεση να κάνει ένα νέο ξεκίνημα ή αν οι συχνές αναφορές του στα οικονομικά της Νάπολι που είναι 100% καθαρά, είναι προσκλήσεις προς κάθε ενδιαφέρομενο…
Πηγή: gazzetta.gr
