«Φέτος ο παίκτης μου με εντυπωσίασε περισσότερο δεν παίζει στο Champions League», είπε ο Ζινεντίν Ζιντάν τον Απρίλιο του 2013. «Παίζει στην άλλη διοργάνωση και είναι ο Γκάρεθ Μπέιλ. Είναι μοναδικός. Κάνει τα πράγματα να μοιάζουν εύκολα, η ταχύτητα του είναι τρομακτική», πρόσθετε το είδωλο της Ρεάλ Μαδρίτης, συμπληρώνοντας ότι ο Μπέιλ «δεν είναι πολύ μακριά» από τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Λιονέλ Μέσι. Η πιο καυτή αγάπη έχει το πιο κρύο τέλος όμως, όπως είπαν ο Σωκράτης και ο Drake… Η ψυχρή αντιμετώπιση του Ουαλού από τον Ζιντάν, ο οποίος προσπαθεί να τον διώξει από την πίσω πόρτα, είναι δύσκολο να συγκριθεί με το πάθος που έδειχνε στην αρχή αυτού του φλερτ.
Ο Ζιντάν ήταν ακόμη μία φωνή στη χορωδία όμως, τότε. Ο Μπέιλ ήταν untouchable στη χρυσή σεζόν του, το 2012-13, όταν σάρωσε τα βραβεία στην Αγγλία. Τα 21 γκολ σε 33 συμμετοχές στο πρωτάθλημα έφεραν 24 βαθμούς στην Τότεναμ, αλλά και αυτό είναι λίγο για να περιγραφεί η συνεισφορά του. Οι συνεντεύξεις Τύπου των αντίπαλων προπονητών αναλώνονταν σταθερά από συζητήσεις για το πώς θα σταματήσουν το Νο11 των Spurs. Ηταν σαν να προσπαθούσαν να σταματήσουν τη βροχή να πέσει από τον ουρανό. Ο Μπέιλ ήταν μια δύναμη της φύσης που έκανε… ασήμαντα τις άμυνες και τα game plans.
Κάποια “θύματα” σχεδόν τα παράτησαν. «Χάσαμε από τον Γκάρεθ Μπέιλ», είπε ο Σαμ Αλαρντάις έπειτα από μια παράσταση στο Upton Park. Αλλοι απλά ένιωσαν ευγνωμοσύνη που ήταν εκεί. Στην τελευταία του σεζόν, ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον είπε τα καλύτερα. Η λαμπρότητα του Μπέιλ, μάλιστα, ήρθε παρά το γεγονός ότι έπαιζε σε μια Τότεναμ με περιορισμένων δυνατοτήτων επίθεση, κάτω από την μπερδεμένη και χαμένη καθοδήγηση του Αντρέ Βίλας-Μπόας, ο οποίος αποχώρησε με άσχημα αποτελέσματα την σεζόν μετά την πώληση του Ουαλού.
Το 2012-13, η Τότεναμ ήταν μια ομάδα που είχε μόλις πουλήσει τους Λούκα Μόντριτς και Ραφαέλ Φαν Ντερ Φάαρτ, αντικαθιστώντας τους με τους Σίγκουρντσον και Ντέμπσεϊ. Οι Λονδρέζοι απέτυχαν να νικήσουν τη Νόριτς σε τρία ματς εκείνη τη σεζόν. Εχοντας εξελιχθεί από καταραμένος αριστερός μπακ σε ένας εξτρέμ που “σκότωνε”, ο ρόλος του Μπέιλ άλλαξε ξανά καθώς κλήθηκε να παίξει πιο ελεύθερος, πίσω από τον μοναδικό επιθετικό. Αντί να πάει πάνω-κάτω στη γραμμή για 90 λεπτά, έγινε ένας παίκτης στιγμών. Αφαντος για μεγάλα διαστήματα, περίμενε τη μία στιγμή για να κάνει τη διαφορά, να “σκοτώσει” τον αντίπαλο.
Η σεζόν του Μπέιλ ήταν μια αργή καύση που οδήγησε στην κορύφωση. Χρησιμοποίησε τον Ρίο Φέρντιναντ σαν… κώνο προπόνησης στη νίκη στο Old Trafford τον Σεπτέμβριο, μετά σκόραρε σε διαδοχικά ματς με Αρσεναλ, Γουέστ Χαμ και Λίβερπουλ τον Νοέμβριο. Με την αλλαγή του έτους, όμως, πάτησε γκάζι. Από μια εκπληκτική κούρσα κόντρα στη Νόριτς τον Ιανουάριο μέχρι τον κεραυνό στο φινάλε του ματς με την Σάντερλαντ στην τελευταία αγωνιστική, ο Μπέιλ έβαλε 12 γκολ σε 14 ματς -περισσότερα από τα μισά της Τότεναμ στο αντίστοιχο διάστημα- και έδωσε και πέντε ασίστ. Τα περισσότερα από τα γκολ ήταν… τέχνη, ενώ μόνο ένα δεν άλλαξε το αποτέλεσμα του ματς.
Ο Ουαλός έδειξε ότι μπορούσε να σκοράρει με σχεδόν κάθε τρόπο εκείνη τη σεζόν. Να κρεμάσει τον τερματοφύλακα, να βρει δίχτυα με κεφαλιά, με βολέ, με στημένες φάσεις. Τα γκολ κόντρα στη Γουέστ Χαμ, την Μάντσεστερ Σίτι ή την Νιούκαστλ, περιγράφουν τέλεια εκείνο τον Μπέιλ, αφού δείχνουν την ταχύτητα του, την τεχνική του, την αποφασιστικότητα του. Ο Μπέιλ ήταν περισσότερο εκτελεστής και λιγότερο δημιουργός εκείνη τη σεζόν, δείχνοντας παράλληλα και λογική showman, επιφυλάσσοντας τις πιο τεχνικές ενέργειες του για αντιπάλους που προσπαθούσαν να τον βγάλουν εκτός παιχνιδιού, όπως για παράδειγμα σε ένα ματς με τη Λιντς.
Περισσότερα κι από τα εκπληκτικά προσόντα του, όμως, αυτό που έκανε τη διαφορά στον Μπέιλ ήταν η δύναμη της θέλησης του. Σε μια ομάδα που έπαιζε περισσότερο οριζόντια παρά επιθετικά, αυτός ήταν που έπρεπε να φέρει νίκες. Και έφερνε, ξανά και ξανά. Με την Τότεναμ να δίνει μάχη για την έξοδο στο Champions League, ο Ουαλός έβρισκε πάντα τη λύση όταν τα πράγματα δυσκόλευαν. Φυσικά, όπως παραδοσιακά συνέβαινε τότε, η Τότεναμ έχασε από την Αρσεναλ το εισιτήριο για το Champions League στην τελευταία αγωνιστική. Αλλά κανείς δε θα μπορούσε να πάει μια μέτρια ομάδα πιο μακριά από ό,τι ο Μπέιλ, όπως κανείς δεν μπορούσε να μειώσει τη μεταγραφή-ρεκόρ στη Ρεάλ.
Το μεγαλείο του, φαινόταν εξασφαλισμένο τότε και όλοι ήταν σίγουροι ότι θα έβαζε το όνομα του δίπλα σε αυτά των Θεών του ποδοσφαίρου. Κατά κάποιο τρόπο το έκανε, με τις κούπες του Champions League και τη θεαματική συνεισφορά του κάποιες φορές. Ποτέ, όμως, δεν κατάφερε πραγματικά να αμφισβητήσει την ανωτερότητα του Κριστιάνο Ρονάλντο, ενώ και η κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας δεν αποδείχθηκε εφικτή.
Τώρα, με τους οπαδούς να τον αποδοκιμάζουν, τον προπονητή να τον προσβάλει και τη διοίκηση να ψάχνει τρόπο για να τον ξεφορτωθεί, είναι δύσκολο μερικές φορές να θυμηθείς τι παίκτης ήταν ο Μπέιλ. Κανείς όμως, πριν ή μετά, έπαιξε στην Premier League όπως ο Γκάρεθ στη χρυσή σεζόν του…
Πηγή: gazzetta.gr
