Η επιστροφή του Ντιέγκο στη Νάπολη, τη Δευτέρα, για να ρυθμίσει τις φορολογικές του εκκρεμότητες έγινε δεκτή από τον κόσμο με πανηγυρισμούς.

Τον υποδέχθηκαν όπως του έπρεπε, σαν ήρωα και θρύλο! Και το… άξιζε!

Η Νάπολη, μια ομάδα μεσαίας δυναμικότητας στο ιταλικό πρωτάθλημα, έκανε το «μπαμ» το 1984, όταν ο πρόεδρος Corrado Ferlaino πλήρωσε ένα πόσο-ρεκόρ για τα δεδομένα της εποχής για να φέρει τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στην πόλη της Νότιας Ιταλίας.

Ο αργεντίνος σταρ θα έπαιρνε ολόκληρη την ομάδα στην πλάτη του και θα την οδηγούσε σε δύο τίτλους στο Καμπιονάτο μέσα σε τρία χρόνια, με τον πρώτο να έρχεται το 1987. Στις δύο δεκαετίες που προηγήθηκαν μάλιστα της μεταγραφής του Μαραντόνα στη Νάπολη, η ομάδα μετρούσε μια χούφτα τίτλων, όπως τις δύο κατακτήσεις του κυπέλλου Coppa Italia το 1962 και το 1976.

Οι οπαδοί διψούσαν για επιτυχίες και η ομάδα για σταθερότητα στις πρώτες θέσεις του πρωταθλήματος, φιλοδοξίες που κάλυψε αμφότερες ο μεγάλος Μαραντόνα.

Ήταν λοιπόν καλοκαίρι του 1984 όταν ο Ferlaino έκανε τη διαφορά στο ρόστερ φέρνοντας τον 24χρονο σουπερστάρ στη Νάπολη. Η μεταγραφή-ρεκόρ από την Μπαρτσελόνα στοίχισε 8 εκατομμύρια ευρώ (το ’84!), ποσό αστρονομικό που έπρεπε να χορηγηθεί μέσα από δάνεια. Με τη βοήθεια του ντόπιου πολιτικού Vincezo Scoti, ο οποίος χρησιμοποίησε τις διασυνδέσεις του στο ιταλικό τραπεζικό σύστημα, η Νάπολη εξασφάλισε το πολυπόθητο τραπεζικό δάνειο και η έλευση του Αργεντίνου στην ομάδα έγινε πραγματικότητα.

Καταλυτικό γεγονός αναμφίβολα για την τύχη της ομάδας, με 75.000 οπαδούς να σχηματίζουν ουρές για ώρες για να αποκτήσουν το προνόμιο να δουν πρώτοι τον Ντιεγκίτο να κάνει τα μαγικά του με την μπάλα. Ο σωτήρας είχε φτάσει στην ομάδα. Τοπική εφημερίδα σχολίασε μάλιστα τη μεταγραφή του Μαραντόνα ως εξής: «Παρά την έλλειψη δημάρχου, σπιτιών, σχολείων, λεωφορείων και υγειονομικών υπηρεσιών, τίποτα από αυτά δεν μετράει πια επειδή έχουμε τον Μαραντόνα»!

Οι φίλαθλοι υποδέχτηκαν το γεγονός με τη δέουσα λαμπρότητα, με δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια διαρκείας να εξαφανίζονται κυριολεκτικά από τα ταμεία πριν από την έναρξη της αγωνιστικής σεζόν. Παρά το γεγονός βέβαια ότι η «σεζόν σημαδεύτηκε και καθορίστηκε από τα γκολ, τις ασίστ και την ενέργεια του Μαραντόνα», όπως σχολίασε ο τοπικός Τύπος, η Νάπολη τερμάτισε 8η στο Καμπιονάτο.

Την επόμενη αγωνιστική χρονιά, ’85-’86, η Νάπολη θα τερμάτιζε 3η: οι βάσεις για την αλλαγή του κλίματος είχαν τεθεί, με την ταυτόχρονη αλλαγή του προπονητή. Ο κόουτς και παλιός παίκτης της Νάπολης, Ottavio Bianchi, ήρθε για να μείνει και να κάνει τη διαφορά. Και για την ιστορία του πράγματος, ο Μαραντόνα σκόραρε 31 γκολ σε 60 αγώνες στα δύο πρώτα χρόνια του στη Νάπολη.

Ο νέος προπονητής άφησε ελεύθερο τον Μαραντόνα μέσα στο γήπεδο, μακριά από τακτικισμούς και θέσεις, για να «εκφραστεί με τον τρόπο που ξέρει», όπως σχολίασε ο Bianchi, για να συνεχίσει: «Πρέπει να του επιτρέψουμε να δείξει την κλάση του, τα χαρακτηριστικά του. Είναι στο χέρι μας να διαμορφώσουμε έναν τσιμεντένιο κλοιό γύρω του για να του επιτρέψουμε να δείξει την ποιότητά του».

Απαλλαγμένος από τα καθήκοντά του ως μέσου, ο Μαραντόνα αφέθηκε ελεύθερος στην επίθεση. Ήταν η προπονητική προσέγγιση που χρειαζόταν ο σουπερστάρ, που έγινε αυτομάτως η αιχμή του επιθετικού δόρατος της Νάπολης.

Το καλοκαίρι του 1986 ήταν η καθοριστική στιγμή τόσο για τον παίκτη όσο και την ομάδα: το Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό! Πριν φύγει από την Ιταλία για τα καθήκοντά του στην εθνική της Αργεντινής, ο Μαραντόνα, ο προπονητής Bianchi και ο πρόεδρος Ferlaino κατέληξαν σε μια μικρή λίστα μεταγραφών ντόπιων παικτών που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν το ταλέντο και τη δημιουργικότητα του Αργεντίνου.

Κατόπιν ο Ντιεγκίτο οδήγησε την Αργεντινή στον τίτλο, με 5 γκολ και 5 ασίστ, την ίδια στιγμή που έγραψε το όνομά του στην ποδοσφαιρική ιστορία με χρυσά γράμματα, μέσα από τα δύο περίφημα γκολ που σκόραρε κόντρα στην Αγγλία στα προημιτελικά: το ένα ονομάστηκε το «Γκολ του Αιώνα» και το άλλο το «Χέρι του Θεού»!

Η επόμενη αγωνιστική σεζόν, ’86-’87, ανήκε στη Νάπολη και το αστέρι της: με 17 γκολ σε 41 αγώνες, ο Μαραντόνα οδήγησε την ομάδα του στον πρώτο τίτλο της Serie A, κάνοντας ταυτόχρονα τη Νάπολη τη μόνη ομάδα του ιταλικού Νότου που σήκωνε ποτέ κούπα!

Οι πανηγυρισμοί του κόσμου ήταν πρωτοφανείς στα χρονικά της πόλης, με υπαίθρια πάρτι και 24ωρες φεστιβαλικές εκδηλώσεις που κράτησαν μια ολόκληρη εβδομάδα! Ο κόσμος είχε έρθει τα πάνω κάτω. Οι Ναπολιτάνοι επιδόθηκαν σε εικονικές κηδείες της Γιουβέντους και της Μίλαν, καίγοντας τα φέρετρά τους και τραγουδώντας: «Μάιος 1987: Μια νέα αυτοκρατορία γεννήθηκε».

Και η συμβολική της αριθμολογίας: η Νάπολη έπρεπε να περιμένει 61 χρόνια για να πάρει πρωτάθλημα, νούμερο που κληρώθηκε στη δημοτική λοταρία την επόμενη εβδομάδα μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Την προηγούμενη μάλιστα εβδομάδα του Μαΐου, όταν η Νάπολη σήκωνε την κούπα, κληρώθηκε ο αριθμός 43, το νούμερο της φανέλας του Μαραντόνα!

Τέτοιες ήταν οι επιπτώσεις της κατάκτησης του πρωταθλήματος στην πόλη και η λατρεία που είχαν οι Ναπολιτάνοι στον Μαραντόνα, που τα παιδιά που γεννιόταν έκτοτε ονομάζονταν «Ντιέγκο» προς τιμήν του.

Η κατάκτηση του Καμπιονάτο το 1987 δεν ήταν ωστόσο το τελευταίο κομμάτι του παζλ της ναπολιτάνικης επιτυχίας: θα ακολουθούσε το «νταμπλ», με την κατάκτηση του κυπέλλου Coppa Italia με νίκη 4-0 κόντρα στην Αταλάντα…

Τι έγινε κατόπιν; Τα 21 γκολ του Μαραντόνα στους 39 αγώνες της επόμενης σεζόν, ’87-’88, θα ξαναέβαζαν την ομάδα σε τροχιά τίτλου, η Μίλαν θα της «έκλεβε» ωστόσο το πρωτάθλημα. Το ’88-’89, η Νάπολη θα τερμάτιζε δεύτερη, πίσω από την Ίντερ, θα κατακτούσε όμως το Κύπελλο UEFA 1989.

Το «ειδύλλιο» του Μαραντόνα με τους Ναπολιτάνους θα γινόταν κομματάκι πικρόχολο την επόμενη χρονιά, όταν τα «έσπασε» με τον πρόεδρο Ferlaino, γεγονός που δεν τον εμπόδισε βέβαια να χαρίσει στην ομάδα άλλο ένα πρωτάθλημα, τη σεζόν ’89-’90, με 18 γκολ σε 36 ματς.

Ο Μαραντόνα έφυγε από τη Νάπολη το 1992 μέσα σε ένα σύννεφο κοκαΐνης, κηλιδωμένος από μικροσκάνδαλα και ιστορίες για σκανδαλοθηρικές εφημερίδες. Εγκατέλειψε ωστόσο την ομάδα ως το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό αστέρι όλων των εποχών!