Το ουσιαστικό “εκφυλισμός” δεν είναι ακριβώς το πιο σωστό για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει στον αθλητισμό. Τουλάχιστον όχι με την αρχική έννοιά του, αυτή της ηθικής διαφθοράς και της εξαχρείωσης. Ωστόσο, μεταφορικά, ο “εκφυλισμός” θα μπορούσε να θεωρηθεί απλά ως μία αρνητική μεταβολή που σχετίζεται με την πάροδο του χρόνου. Με τον χρόνο που τα νικάει όλα και τούτο δεν θα μπορούσαμε να μην το συναντήσουμε στο ποδόσφαιρο και για χάρη του συγκεκριμένου κειμένου, στην Ατλέτικο Μαδρίτης.
Η ασήκωτη τριάρα που έφαγε το Σάββατο το απόγευμα από την Εσπανιόλ ουσιαστικά έθεσε και το αντίθετο του θεμέλιου λίθου, αν και στην προκειμένη περίπτωση η λέξη ταφόπλακα παραείναι βαριά. Μετά την ήττα, ο Ντιέγο Σιμεόνε δεν είπε πολλά. Εμεινε στωικός, μάλλον αφηρημένος, όπως παρατήρησαν και στον ισπανικό Τύπο. Φαίνεται καιρό τώρα ότι δεν είναι ο εαυτός του. Δεν είναι συνηθισμένος να απολογείται. Δεν νιώθει, δεν ξέρει να διαχειρίζεται την κατάσταση από αυτή τη θέση. Διακρίνεις όμως εύκολα ότι δεν είναι ίδιος ούτε στα παιχνίδια. Δεν παθιάζεται, δεν φωνάζει, δεν μαλώνει τόσο τους παίκτες του. Είναι πιο soft, πιο ήπιος. Ακόμα και με το κοινό. Δεν στρέφεται σε αυτούς να κάνει χέρια, να τους ξεσηκώσει να φωνάξουν μαζί του.
Η Ατλέτικο δεν έχει καμία σχέση με το σύνολο που έβλεπες να ανεβοκατεβαίνει στο χορτάρι σε ένα τόσο τέλειο transition, τόσο που σε έκανε να νομίζεις ότι ο προπονητής της έχει κρυμμένο ένα joystick στο μανίκι. Αγωνιστικά αυτό φαίνεται καιρό τώρα. Ψυχολογικά όμως ο τρόπος του αποκλεισμού από τη Γιουβέντους επιδείνωσε την κατάσταση. Ακόμα και οι δύο χαμένοι τελικοί Champions League σε Λισσαβώνα και Μιλάνο είχαν μικρότερο αρνητικό effect από το πρόσφατο βράδυ στο Τορίνο. Αυτό ήταν που ήρθε να σφραγίζει μία εποχή, να ολοκληρώσει έναν υπέροχο κύκλο.
Η αλήθεια είναι πως ο Τσόλο το περίμενε χρόνια τώρα. Μάλλον πιο σωστό θα ήταν να πούμε ότι το φοβόταν και γι’ αυτό δίστασε όλες τις φορές να ανανεώσει το συμβόλαιό του, αν και τελικά νικούσε πάντα η ανάγκη να είναι εκεί, η επιθυμία και η αγάπη για το club. Τα τέσσερα χρόνια σύμφωνα με την δική του φιλοσοφία, την οποία ασπάζονται και άλλοι κορυφαίοι προπονητές, όπως ο Πεπ Γκουαρδιόλα (με τα τέσσερα στην Μπάρτσα και τα τρία την Μπάγερν), είναι πολλά για να μείνεις σε μία ομάδα. Το είχε δηλώσει άλλωστε σε συνέντευξή του το 2013. Τότε που είχε εξηγήσει ότι: «Πρέπει κάθε τετραετία το πολύ να υπάρχει ανανέωση. Είτε του προπονητή, είτε των παικτών. Επειδή το μήνυμα και το πλάνο θα πρέπει να μεταδίδεται σε φρέσκα μυαλά. Και όχι σε αυτά που το έχουν ακούσει τόσες και τόσες φορές και το έχουν βαρεθεί»!
Σε αυτό το τελευταίο βέβαια για τα “κουρασμένα μυαλά” θα πρέπει να προστεθεί και το Γήρας. Ο Πανδαμάτωρ χρόνος που όλα τα νικάει, είναι εκείνος που καθορίζει πλέον τις εξελίξεις. Οι πρωτεργάτες όλων αυτών των θρυλικών για τον σύλλογο επιτυχιών, που ξεκίνησαν από την έλευση του Τσόλο κι έπειτα, καλούνται να αποχωρήσουν. Η πολιτική ανανεώσεων των Ροχιμπλάνκος είναι αυστηρή κι ορίζει ότι μετά τα 31 έτη, οι προτάσεις είναι μόνο για ένα έτος. Ισχύει για όλους ανεξαιρέτως και οδηγεί τους Ντιέγο Γκοδίν, Φιλίπε Λουίς εκτός Μαδρίτης. Αμφότεροι αρνήθηκαν και φεύγουν.
Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Οπως και χωρίς τον Χουανφράν, που επίσης το σκέφτεται και ακόμα δεν έχει υπογράψει. Από εκεί και έπειτα είναι οι μεταγραφές. Ο Λούκας Ερναντές ήδη μετακόμισε στο Μόναχο μετά την αποπληρωμή της ρήτρας του. Για τον Ντιέγκο Κόστα ο Τσόλο πρόσφατα άφησε να εννοηθεί ότι παραμένει, αλλά δεν αποδίδει τα αναμενόμενα και στα γραφεία φτάνουν διαρκώς προτάσεις από Κίνα κι άλλα εξωτικά ποδοσφαιρικά μέρη. Ο Αντουάν Γκριεζμάν τι θα κάνει άραγε; Μήπως το μετάνιωσε; όπως γράφουν στην Ισπανία συχνά πυκνά. Στο κέντρο οι στυλοβάτες Σαούλ και Ρόδρι βρίσκονται σχεδόν καθημερινά στο μεταγραφικό ρεπορτάζ του Κόκκινου και Γαλάζιου Μάντσεστερ. Οι Λεμάρ, Αρίας δεν άρεσαν καθόλου και παραμένει εκεί ένα ερωτηματικό.
Το μόνο που απομένει λοιπόν, είναι το να γίνει πράξη ο μεταγραφικός σχεδιασμός ενίσχυσης που σίγουρα έχει καταστρωθεί καιρό τώρα. Κάπως έτσι κλείνει τούτη η μεταβατική κατάσταση που βιώνει η φετινή Ατλέτικο. Η εικόνα, η ψυχολογία, η γλώσσα του σώματος, τα αποτελέσματα. Ολα οδηγούν προς μία κατεύθυνση. Οι Ροχιμπλάνκος οδεύουν στο να κλείσουν τον πιο υπέροχο κύκλο της ιστορίας τους και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι άσχημο ή όμορφο θα τους ξημερώσει, αν και η παρουσία του Τσόλο είναι η πρώτη και σοβαρότερη εγγύηση για το άμεσο μέλλον. Μόνο που θα πρέπει να βρει τον τρόπο για να επανεφεύρει το… “Τσολίσμο”.
Πηγή: gazzetta.gr
