Οι οπαδοί της Λίβερπουλ, χωρίς αμφιβολία, θα προτιμούσαν η Γιουνάιτεντ να μην έχει αλλάξει προπονητή και να μην έχει βρει τη φόρμα, την οποία έχασε μόνο με την Παρί Σεν Ζερμέν. Η Τσέλσι μπορεί να μην είναι σε καλή κατάσταση, όμως η νίκη με 2-0 στο Stamford Bridge έδειξε ξανά ότι η ομάδα του Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ αρχίζει να βρίσκει μια ταυτότητα, για πρώτη φορά μετά το «αντίο» του Αλεξ Φέργκιουσον πριν έξι χρόνια. Ακόμα και πέρα από τις σερί επιτυχίες του Σερ Αλεξ και τη μεταμόρφωση των Κόκκινων Διαβόλων σε ένα από τα κορυφαία club στον κόσμο, ήταν η παράδοση του επιθετικού ποδοσφαίρου και οι παίκτες από την Ακαδημία που οδήγησαν σε αυτή την κυριαρχία περισσότερο από κάθετι άλλο. Οι αποτυχημένες θητείες των Ζοσέ Μουρίνιο, Λουίς Φαν Χααλ και Ντέιβιντ Μόγιες, είχαν να κάνουν με το ότι πήγαν κόντρα στη φύση της ομάδας, όμως ο Σόλσκιερ επανέφερε τα πράγματα στη θέση τους ύστερα από μόλις δύο μήνες στον πάγκο. Η ομάδα αντιμετωπίζει την Λίβερπουλ την Κυριακή (24/02) και είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη που έχασε 3-1 στο Anfield τον Δεκέμβριο.
Στα δύο άσχημα χρόνια με τον Φαν Χααλ και στη συνέχεια με τον Μουρίνιο, η Γιουνάιτεντ έδειξε να χάνει την ταυτότητά της. Ισως λίγη περισσότερη προσοχή θα έγινε στη σημερινή ομάδα περισσότερες πιθανότητες για πρόκριση σε βάρος της Παρί Σεν Ζερμέν, όμως με μπακ που ανεβαίνουν και κάνουν σούπερ επιθετική την ομάδα, έχει επιστρέψει στο Old Trafford κάτι το οποίο παλαιότερα θεωρούνταν δεδομένο.
Ανάμεσα στις δουλείες που έχουν να κάνουν οι μπακ είναι να επιτεθούν αντί να παίζουν πάσες στα πλάγια. Πλέον το συχνό ρίσκο είναι κομμάτι του παιχνιδιού της Γιουνάιτεντ. Ενα γκρουπ παικτών που δεν ήταν χαρούμενοι, υπό τις οδηγίες των Μόγιες, Φαν Χααλ Μουρίνιο, έκαναν λίγα πράγματα για να αποτρέψουν την απόλυση των τριών μάνατζερ, με τον τελευταίο να κάνει πολύ σίγουρη την έκβαση των πραγμάτων. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση για το ότι η άσχημη σχέση με τους Πολ Πογκμπά και Αντονί Μαρσιάλ, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αποχώρηση του Μουρίνιο. Ο Εντ Γούντγουορντ διάλεξε πλευρά και διάλεξε σοφά.
Η Γιουνάιτεντ δεν είναι ένα club που δεν έχει συνηθίσει να έχει μεγάλες προσωπικότητες στα αποδυτήρια. Σε ένα διάστημα δύο ετών και κάτι, ο Φέργκιουσον ενέκρινε την πώληση του Ντέιβιντ Μπέκαμ και τη λύση του συμβολαίου του Ρόι Κιν. Αμφότεροι είχαν καταφέρει σπουδαία πράγματα με την Γιουνάιτεντ και είχαν γίνει legends του συλλόγου, σε ασύγκριτο βαθμό απ’ ότι οι Πογκμπά και Μαρσιάλ θα γίνουν ποτέ. Ακόμα και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, όταν ήθελε να αποχωρήσει για την Ρεάλ Μαδρίτης, περίμενε έναν ακόμα χρόνο – επειδή ο προπονητής ήταν ο Βασιλιάς.
Ο Γκάρι Νέβιλ, δεν είχε ποτέ πρόβλημα να εκφράσει άποψη για την πρώην ομάδα του και να πει τα καλύτερα για τον Σόλσκιερ, σε αντίθεση με τα όσα συνέβαιναν πριν τις ημέρες του Νορβηγού στο Old Trafford. Η πιο ενδιαφέρουσα δήλωση ήταν ότι η ομάδα έχει «χάσει κάθε αίσθηση των αξιών πάνω στις οποίες χτίστηκε» και την έκανε όταν η Γιουνάιτεντ απέλυσε τον Ντέιβιντ Μόγιες. Και στη συνέχεια όμως, η πολιτική που ακολουθήθηκε ήταν αυτή πολλών άλλων συλλόγων που απαιτούν άμεσα αποτελέσματα. Πλέον, το να απομακρυνθεί στο τέλος της σεζόν ο Σόλσκιερ, μοιάζει απίθανο, καθώς έχει φέρει αρμονία στην ομάδα – πέρα από τα αποτελέσματα.
Ενα πλεονέκτημα που έχει ο Σόλσκιερ κόντρα στον Μουρίνιο είναι ότι δεν πιέζεται για να έχει βασικό τον Ρομέλου Λουκάκου, αφού δεν είναι εκείνος που απαίτησε τη μεταγραφή του αντί 90 εκατ. ευρώ. Επίσης, υπάρχουν κι άλλες επιλογές οι οποίες δείχνουν την εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Η επαναπρόσληψη του Μάικ Φίλαν, ενός ανθρώπου που ήταν κοντά στον Φέργκιουσον για πολλά χρόνια, έφερε εμπειρία στο coaching-staff, ενώ ο Φελαϊνί, που χρησιμοποιούνταν σταθερά από τον Μουρίνιο, έχει ήδη πωληθεί στην Κίνα. Η προώθηση του Ράσφορντ σε έναν πιο κεντρικό ρόλο – όπως είχε ζητηθεί εδώ και καιρό – και η μεταμόρφωσή του σε έναν από τους leaders της ομάδας, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αν αυτός και ο Λίνγκαρντ είναι μαζί στην επίθεση, τότε η Γιουνάιτεντ έχει δύο επιθετικογενείς από την Ακαδημία στην 11άδα και τηρεί ξανά τις παραδόσεις.
Μετά την αποχώρηση του Φέργκιουσον, μετά την ανάληψη του πόστου του CEO από τον Εντ Γούντγουορντ στη θέση του Ντέιβιντ Τζιλ, ήρθε το τέλος για τους Ντάρεν Φλέτσερ, Τζόνι Εβανς, Ντάνι Γουέλμπεκ, Τομ Κλέβερλι. Η Γιουνάιτεντ πάντα διατηρούσε στο ρόστερ της μεγάλους σε ηλικία παίκτες για το ειδικό βάρος που είχαν στα αποδυτήρια και από αυτούς τους πέντε, μόνο ο Ρούνεϊ – τότε αρχηγός και πιο παλιός της ομάδας – δεν ήταν προϊόν των τμημάτων υποδομής. Ακόμα και ο Ράιαν Γκιγκς, ένας από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών για τον σύλλογο, εξαφανίστηκε από το προπονητικό επιτελείο όταν ο Μουρίνιο πήρε τη θέση του Λουίς Φαν Χααλ, αφήνοντας το club χωρίς κάποιον σύνδεσμό από το παρελθόν. Αυτό στο Old Trafford, σημαίνει κάτι. Οπως οι Ράσφορντ και Λίνγκαρντ, οι Λουκ Σο, Βίκτορ Λίντελοφ και Ερικ Μπαγί, βοηθούν στο να δημιουργηθεί ένα γκρουπ παικτών που μπορεί να αποτελέσουν σημαντικές φιγούρες στα αποδυτήρια, όπως ήταν κάποτε οι Ρούνεϊ και Σόλσκιερ. Μπορεί, ίσως, να έχουν και ανάλογες επιτυχίες…
Πηγή: gazzetta.gr
