Το Class of ’92 δεν είναι απλά ένα ντοκιμαντέρ που αφορά τους οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πρόκειται για μια υπέροχη δουλειά, γεμάτη ποδόσφαιρο και όμορφες ιστορίες για ένα από τα πιο επιδραστικά συναπαντήματα των ημερών μας, το οποίο αξίζει να παρακολουθήσει κάθε ποδοσφαιρόφιλος. Ο Γκιγκς, Σκόουλς, οι Νέβιλ, ο Μπατ και φυσικά ο Μπέκαμ ήταν τυχεροί που συνέπεσαν με τον Φέργκιουσον, όμως ήταν τυχερός και ο Σερ Άλεξ που συνάντησε έναν πυρήνα ποδοσφαιριστών με ξεχωριστά αγωνιστικά χαρίσματα, γαλουχημένων στις αρχές του συλλόγου και έτοιμων να πάνε μπροστά σαν σύνολο. Κι ο Έρικ Χάρισόν χαμογελούσε περήφανα γι’ αυτό, όπως και οι ποδοσφαιριστές. Παρά τα… γυμνάσια που χρειάστηκε να περάσουν, αναγνώριζαν πλήρως τη συμβολή του προπονητή που είχαν πριν προωθηθούν στην πρώτη ομάδα. Η είδηση ότι έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, έπειτα από αρκετή ταλαιπωρία λόγω της άνοιας, τους γέμισε θλίψη, αλλά και συγκίνηση για όσα τους χάρισε.
Ο Χάρισον δεν ανδρώθηκε προπονητικά στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Υπήρξε στην Έβερτον για εννιά χρόνια, βοηθός του Γκόρντον Λι. Και δεν ήταν ο Άλεξ Φέργκιουσον αυτός που προχώρησε στην ένταξή στου επιτελείο των «Διαβόλων», αλλά ο προκάτοχός του, Ρον Άτκινσον, ο οποίος στη συνέχεια τον χαρακτήρισε ως μια από τις κορυφαίες επιλογές της καριέρας του. Οι δυο τους γνωρίζονταν από την ομάδα της αεροπορίας που είχαν αγωνιστεί μαζί όταν υπηρετούσαν τη θητεία τους και ο Χάρισον αποφάσισε να δεχθεί την πρόσκλησή του. Άλλωστε, ο πατέρας του ήταν πιστός οπαδός της Μάντστεστερ Γιουνάιτεντ.
Η γαλούχηση της «χρυσής γενιάς» ξεκίνησε αφού έφυγε ο Άτκινσον. Όπως αποκάλυπτε ο Χάρισον σε συνέντευξή του το 2001 στην Telegraph, κάποια στιγμή του πρώτου καιρού ο Σερ Άλεξ τον κάλεσε στο γραφείο του για να του πει ότι θέλει περισσότερους παίκτες στην πρώτη ομάδα που να προέρχονται από τα σπλάχνα της Γιουνάιτεντ. Ο κόουτς πίστευε ότι θέλει να τον διώξει, όμως με τον συνηθισμένο του τσαμπουκά αντιπρότεινε: «Λοιπόν, ας ας κάνουμε μια συμφωνία. Εσύ θα μου φέρνεις πιο ποιοτικούς παίκτες και εγώ θα σου προωθώ περισσότερους νέους στην πρώτη ομάδα».
Ο «Φέργκι» δέχθηκε και σύμφωνα με τον Χάρισον, ο οποίος παρέμεινε επικεφαλής ακαδημιών, από το σημείο εκείνο κι έπειτα άρχισε να ασχολείται περισσότερο προσωπικά με την εύρεση ταλέντων, όπως έκανε και στην Αμπερντίν. Οι δυο τους ήταν παιδιά της εργατικής τάξης και έμαθαν από πολύ νωρίς ότι τίποτα δεν πρόκειται να τους χαριστεί. Έζησαν σε εποχές δύσκολες, χωρίς πολυτέλειες και μισθούς και καταλάβαιναν το πόσο τυχεροί είναι όσοι καταφέρουν να παίξουν μπάλα επαγγελματικά. Συμφωνούσαν στο ότι έπρεπε πρώτα να εκπαιδεύσουν τον χαρακτήρα και μετά την ικανότητα των παικτών, προκειμένου να δημιουργήσουν μια ομάδα με το μαχαίρι στα δόντια. Όταν ενημερώθηκε για τον θάνατό του, ο Σερ Άλεξ υπογράμμισε τη συνεισφορά του στο ποδόσφαιρο γενικά και όχι μόνο στη Γιουνάιτεντ, ενώ στάθηκε στον ιδιαίτερο τρόπο του: «Έχτισε χαρακτήρα και αποφασιστικότητα σε αυτούς τους νέους παίκτες και τους προετοίμασε για το μέλλον. Ήταν δάσκαλος, έδειξε σε αυτούς τους παίκτες ένα μονοπάτι, μια επιλογή και το έκανε αποκλειστικά με την προσωπική σκληρή δουλειά και τις θυσίες του. Είχε την ικανότητα να εμφυσήσει αυτή την εκπαίδευση στους νεότερους και αυτό τον κατατάσσει στους σπουδαιότερους προπονητές της εποχής μας».
Οταν παλιότερα του είχε ζητηθεί από το Performance του FourFourTwo να δώσει τρεις συμβουλές για την εξέλιξη των νέων ποδοσφαιριστών, ανέφερε καμιά δεκαριά φορές τη λέξη προπόνηση και έπειτα στάθηκε στις θυσίες και στη δουλειά στο γυμναστήριο. Ο Χάρισον ήταν από τους πρώτους που εισήγαγε το γυμναστήριο στις μικρές ηλικίες, πριν καν γίνει συνώνυμο των εγκαταστάσεων των ομάδων. Ο Γκιγκς θυμάται τον προπονητή τους να πηγαίνει στον πάγκο με τα βάρη και να μην σηκώνει απλά την μπάρα, αλλά όλο τον πάγκο για να τους βάλει στο νόημα. «Τότε στη Γιουνάιτεντ ήταν σαν να είσαι στον στρατό και ο Έρικ ήταν o επιλοχίας μας», έλεγε χαρακτηριστικά. Ο «επιλογίχας» του ήταν πρωτοπόρος σε πολλά ακόμα.
«Τον ακούω ακόμη, να μου φωνάζει να σταματήσω τις …χολιγουντιανές πάσες μου. Μας έδωσε να κατανοήσουμε, ότι πρέπει να εργαστούμε σκληρά και να σεβόμαστε τους άλλους. Και όλα αυτά, όχι μόνο μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, τα μαθήματα ζωής που μας έδωσε», τονίζει ο Μπέκαμ. Ο Χάρισον δεν σταμάτησε ποτέ να διατηρεί προσωπική επαφή με τους παίκτες που οδήγησε στο υψηλότερο επίπεδο και να τους συμβουλεύει. Αυτή η προσωπική επαφή έκανε τη διαφορά, ακόμα κι αν αρκετές φορές η προπόνηση θύμιζε ασκήσεις ειδικών δυνάμεων, τα παιδιά διατηρούσαν πάντα τον σεβασμό και την πίστη στη δουλειά του. Στο ντοκιμαντέρ για την Τάξη του ’92, ο ίδιος θυμάται τη σύζυγό του να παρακολουθεί μια προπόνηση και στη συνέχεια να τον κατσαδιάζει. «Είναι ντροπή ο τρόπος που φέρεσαι σε αυτά τα παιδιά!». Τα παιδιά όμως ήξεραν. Παρότι χρειάστηκε να κάνουν προετοιμασία χωρίς παπούτσια, ή να παίξουν ράγκμπι στο χιόνι αντί να κάνουν ασκήσεις στη ζεστασιά του γυμναστηρίου. Οι μέθοδοί του σήμερα θα τον έστελναν σε πρόωρη συνταξιοδότηση, όμως δεν είναι τυχαίο πως η γενιά που ξανάκανε τη Γιουνάιτεντ μεγάλη αναγνωρίζει την επίδραση στην εξέλιξή τους τόσο ως παίκτες, όσο και ως άνθρωποι. «Μας δίδαξε πώς να μην τα παρατάμε ποτέ, πόσο σημαντικό είναι να κερδίζουμε τις ατομικές μας μάχες και όλα αυτά που χρειαζόμασταν για να εκπροσωπήσουμε άξια την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ», πρόσθεσε ο Γκάρι Νέβιλ, που αποχαιρέτησε τον μέντορά του. Ο τρόπος που θωράκισε αυτά τα παιδιά προκειμένου να ανταπεξέλθουν σε κάθε δυσκολία, η αυταπάρνηση που τους πέρασε για την ομάδα και το ισχυρό δέσιμο των αποδυτηρίων είναι οι αξίες που αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητά του.
Όπως και ο πατέρας του, ο «επιλοχίας» της Γιουνάιτεντ πέρασε το τελευταίο διάστημα της ζωής του χτυπημένος από την άνοια. Ήταν ίσως ο μοναδικός τρόπος για να «πέσει». Πριν το κάνει όμως, είχε προλάβει στο βιβλίο του να δώσει τη δική του διάσταση για τα όσα πέτυχε ο ίδιος και όσα παιδιά καταφέρνουν να κάνουν το βήμα για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. «Κάθε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής πρέπει να πέσει στα γόνατα και να προσευχηθεί που τα όνειρά του έγιναν πραγματικότητα. Πρέπει να δίνουν το 100% όλη την ώρα και στα παιχνίδια και στους αγώνες. Οι περισσότεροι το κάνουν, αλλά αυτοί που δεν είναι έτσι πρέπει να ντρέπονται».
Η αγαπημένη του τάξη τον επισκεπτόταν στο γηροκομείο τους τελευταίους μήνες. «Είχα το πλεονέκτημα να είμαι επικεφαλής όταν αυτοί έγιναν από παιδιά πραγματικοί άνδρες», έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος όποτε του ζητούσαν να σχολιάσει την θρυλική ομάδα του τρεμπλ. Στις αναλαμπές του βρίσκονταν πάντα τα ονόματα και τα πρόσωπα αυτών των παικτών. Και τους αποκαλούσε μέχρι τέλους παιδιά του.
Πηγή: gazzetta.gr
