Ο λυτρωτής της Κροατίας, Ντάνιελ Σούμπασιτς έκλαψε στη συνέντευξη Τύπου όταν ρωτήθηκε για τη φανέλα που φορούσε έπειτα από την πρόκριση επί της Δανίας. Το τεράστιο ματς που έκανε το αφιέρωσε σε έναν φίλο του που δεν είναι πια στη ζωή. Στις 29 Μαρτίου του 2008, η Ζαντάρ υποδέχεται την Τσιμπάλια. Είναι τα πρώτα λεπτά του αγώνα, ο Χρβόγιε Τσούστιτς μονομαχεί με τον αντίπαλο, έχει το προβάδισμα λόγω ταχύτητας, όμως ο ποδοσφαιριστής της φιλοξενούμενης πέφτει με δύναμη πάνω του, για να τον εμποδίσει. Ο Τσούστιτς στο έδαφος και ο αντίπαλος φωνάζει αμέσως τους γιατρούς, ήταν η εικόνα, αλλά και ο θόρυβος από το χτύπημα που τον «πάγωσαν».

Ο νεαρός παίκτης είχε προσγειωθεί με δύναμη σε ένα χαμηλό τσιμεντένιο φράγμα (μόλις λίγα εκατοστά μακριά από το τέλος των γραμμών). Ενας ποδοσφαιριστής της Τσιμπάλια έχει βάλει το χέρι στο στόμα του για να τον σώσει. Η κατάσταση όμως ήταν πολύ χειρότερη, ο Τσούρσιτς διακομίσθηκε άμεσα στο νοσοκομείο και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο κεφάλι. Πέντε ημέρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή, με τους γιατρούς να λένε πως είχε «φύγει» μέσα στο γήπεδο, μιας και ο οργανισμός του δεν αντιδρούσε μετεγχειρητικά. Οι σκηνές έξω από το νοσοκομείο καταθλιπτικές, οι συμπαίκτες του δεν έφυγαν ποτέ από το πλευρό του. Στεναχώρια για την τρομερή απώλεια, αλλά και οργή για τον σύλλογο, την Ομοσπονδία και τον Δήμο, μιας και ο Τσούστιτς είχε πέσει στην παγίδα θανάτου που έκρυβε το ίδιο του το γήπεδο. Ηταν μόλις 24 ετών… Η μοίρα του είχε παίξει άσχημο παιχνίδι, ήταν ο κορυφαίος της Ζαντάρ και όλοι μιλούσαν για τη μεταγραφή του σε ξένο σύλλογο. Δεν θυμούνται μόνο την ταχύτητα και την εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, αυτοί που τον έζησαν δεν ξεχνούν το πλατύ του χαμόγελο και την ηθική του. Ο Τσούστιτς ήταν ένα συνηθισμένο αγόρι από το Ζαντάρ που ακολούθησε το πάθος του για το ποδόσφαιρο, εργάστηκε σκληρά, είχε ταλέντο και πέθανε εκπληρώνοντας ένα από τα όνειρά του, να γίνει επαγγελματίας παίκτης. Πέρασαν αρκετά χρόνια, μηνύματα και φωνές οργής, ώστε η ομάδα να πάρει την απόφαση να αλλάξει πολλά σε αυτό το γήπεδο. Καλύτερες συνθήκες για τους παίκτες, το τσιμεντένιο φράγμα αρκετά μακριά, σύγχρονοι προβολείς…  Ο Δήμος έδωσε το όνομα του Τσούστιτς σε ένα δρόμο κοντά στο γήπεδο. Απλά θα μπορούσε να είχε φροντίσει για την ασφάλεια όλων αρκετά νωρίτερα… Η κληρονομιά που άφησε είναι κάτι περισσότερο από βελτιωμένες συνθήκες ασφάλειας για τους παίκτες. Ο θάνατος του προκάλεσε μια μεγάλη τρύπα στη ζωή των δικών του ανθρώπων, των συμπαικτών του. Η θλίψη και ο θυμός που διογκώθηκαν από την επόμενη μέρα του δυστυχήματος οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στη δημοτικότητα του, στον εξαιρετικό του χαρακτήρα. Τσούστιτς και Σούμπασιτς ήταν παίκτες της Ζαντάρ το 2008, με τον γκολκίπερ να είναι βασικός στο… καταραμένο ματς. Δεν ήταν φίλοι, όλοι τους έλεγαν αδέλφια. Παρέα εκτός γηπέδου, ίδιο δωμάτιο στις αποστολές. Ο γκολκίπερ της Μονακό είχε τονίσει πολλές φορές πως ο αδικοχαμένος παίκτης ήταν το πρότυπό του στο ποδόσφαιρο, αλλά και στη ζωή. Ο Σούμπασιτς φορά τη φανέλα του φίλου του διαρκώς, είτε παίζει με την Εθνική είτε με τη Μονακό και θα τοποθετηθεί συχνά γι αυτόν. Ποτέ δεν σταμάτησε να μιλά επικριτικά για την Ομοσπονδία της Κροατίας, μιας και τη θεωρεί υπεύθυνη για τη μη χρηματοδότηση των γηπέδων. Η οικογένεια του παίκτη βρέθηκε στα δικαστήρια με την CFF, κέρδισε πρωτόδικα, αλλά ακόμα δεν έχει δικαιωθεί, γιατί η Ομοσπονδία άσκησε έφεση… Τουλάχιστον, έπειτα από πιέσεις και δική της χρηματοδότηση, κανένα γήπεδο της Κροατίας δεν έχει αυτό το φράγμα… Τα όνειρά τους πολλά, τα μοιράζονταν εντός κι εκτός γηπέδου. Ισως να είχαν μιλήσει και για το δικό τους Μουντιάλ. Ο Σούμπασιτς  το έκανε πραγματικότητα και ο κολλητός του είναι εκεί, στο μυαλό του, στην καρδιά του και στη… φανέλα του! Πηγή: gazzetta.gr