Και όμως, για τον Λουίς Ενρίκε δεν θα κλάψει κανείς

«Απλά μπήκε μέσα στα αποδυτήρια και μας ανακοίνωσε την απόφαση του. Ετσι λες και δεν συνέβαινε τίποτα σημαντικό. Και όλοι μας σοκαριστήκαμε». Αυτό που περιέγραψε ο Ιβάν Ράκιτιτς δεν προκαλεί καμία απορία. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο λιτός, κυνικός, ψυχρός τρόπος για τον Λουίς Ενρίκε. Ουδέποτε απέκτησε δυνατούς δεσμούς με τους παίκτες του. Ούτε με την διοίκηση, ούτε με τους δημοσιογράφους. Δεν το επεδίωξε, δεν το είχε ανάγκη. Το «all hail the king» δεν ακούστηκε για χάρη του καμία φορά στις εξέδρες του «Καμπ Νόου». Ηταν ξεκάθαρο πως στα 46 του υπέφερε, δυσκολευόταν να λειτουργήσει και καθώς είναι άνθρωπος που δεν μπορεί να κρυφτεί, έφτασε πρόωρα στην ανακοίνωση του τέλους. Το φοβερό είναι ότι αμέσως μετά τη στιγμή που το έπραξε, μετά τη νίκη επί της Σπόρτινγκ Χιχόν, είδε την ομάδα του να κάθεται στην κορυφή για πρώτη φορά από την 9η αγωνιστική. Σύμφωνα με τον πρόεδρο Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου, ο οποίος τον χαρακτήρισε «θρύλο», αυτό συνέβη, ώστε να μην υπάρχει διαρκής σπέκουλα αναφορικά με το μέλλον του, που θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά την αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας. Ο ίδιος ο Λουίς Ενρίκε εξήγησε πρώτα ότι κουράστηκε. Πώς γίνεται όμως ένας σχετικά νεαρός προπονητής που δεν έχει γράψει και τόσα χιλιόμετρα δίνοντας οδηγίες σε ποδοσφαιριστές, να δηλώνει εξαντλημένος; Πόσο μάλλον εκείνος που έχει δείξει ότι αντέχει στα σκληρά. Που έτρεξε στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, έκανε με ποδήλατο το Γύρο των Πυρηναίων ή ακόμα έβγαλε  το iron man στην έρημο του Μαρόκου. Και όμως να που δεν μπορεί να απορροφήσει την πίεση ενός πάγκου. Στην πραγματικότητα ο Λουίς Ενρίκε φεύγει για τον ίδιο λόγο που το είχε κάνει και ο Πεπ Γκουαρδιόλα. Τότε, το 2012, δήλωνε «άδειος», ενώ ο τωρινός κόουτς είπε το παρεμφερές: «θέλω να ξεκουραστώ». Προφανώς είναι ακραία εξαντλητικό να καθοδηγείς ένα club, που σου απαγορεύει ακόμα και την ισοπαλία. Εχεις την αίσθηση ότι η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης είναι οι πιο δύσκολες ποδοσφαιρικές δουλείες του κόσμου εξαιτίας της νοοτροπίας διοίκησης, κοινού, κοινωνίας, που απαιτεί όχι μόνο τη νίκη, αλλά αυτή να έρχεται και με θέαμα, παρέα με πολλά και υπέροχα γκολ. Κάθε τι άλλο δεν γίνεται αποδεκτό. Επίσης ο Λουίς Ενρίκε τώρα, όπως και ο Πεπ τότε αισθάνθηκε ότι δεν είχε πλέον τίποτα να προσφέρει. Το είχε εξηγήσει κάποια στιγμή ο Τσόλο Σιμεόνε για την δική του ζωή στην Ατλέτικο, λέγοντας σε συνέντευξη ότι: «Κάποια στιγμή οι παίκτες δεν μπορούν να ακούν τα ίδια και τα ίδια. Και έτσι δεν αφομοιώνουν ή δεν αντέχουν να τους πιέζεις τόσο πολύ στα όρια τους. Αυτό, το καλό, μπορεί να διαρκέσει για 3-4 χρόνια. Μετά πρέπει είτε να αλλάξουν αυτοί στους οποίους μιλάς, είτε να φύγεις εσύ και να βρεις άλλα αυτιά που θα θέλουν να ακούσουν τα όσα έχεις να πεις». Για τον Λουίς Ενρίκε όμως το όριο δεν ήταν καν τα τρία χρόνια. Το αισθάνθηκε στα δύο, όταν το περασμένο καλοκαίρι εξηγούσε στον τεχνικό διευθυντή, Ρομπέρτο Φερνάντεθ, πως μπορεί και να μην ανανέωνε, όπως και τελικά συνέβη. Εχει βλέπετε μία έξτρα δυσκολία εξαιτίας του ιδιαίτερου χαρακτήρα του. Ποτέ δεν έγινε φίλος με τους παίκτες του. Δεν ανέπτυξε διαπροσωπικές σχέσεις με τον οργανισμό της Μπαρτσελόνα, της οποίας μάλιστα υπήρξε εκλεκτό μέλος και ως ποδοσφαιριστής και αυτό μαρτυράει πολλά για το εσωστρεφές ποιόν του. Γενικότερα δεν μπήκε σε ίντριγκες, δεν πούλησε καταλανισμό και barcelonismo, δεν απάντησε σε προκλήσεις αντιπάλων, δεν έπαιξε στα mind games και ντρίμπλαρε με ουδέτερες απαντήσεις κάθε προβοκατόρικη ερώτηση δημοσιογράφου. Ειδικά τη σχέση με δαύτους δεν την άντεχε με τίποτα. Το γνωρίζουν άπαντες στην Βαρκελώνη, στην Ισπανία, πως ο Λουίς Ενρίκε υπέφερε σε κάθε συνέντευξη τύπου. Στα 164 παιχνίδια που διεύθυνε μέχρι τώρα, χρειάστηκε να στηθεί απέναντι στους ρεπόρτερ 328 φορές. Εκεί, μόνος του, να απαντάει σε χαζομάρες, οι οποίες πολλές φορές δεν τον ενδιέφεραν, δεν είχαν να κάνουν με το πραγματικό ποδόσφαιρο. Ο προπονητής αυτός όμως έμενε πάντα ήρεμος, έχοντας τον αέρα μίας διόλου φτιασιδωτής intellectuel ανωτερότητας, που αντιστρόφως έκανε τον Τύπο να τον θεωρεί ως έναν μεγάλο σνομπ. Ανέκαθεν όμως ήταν μπερδεμένο όλο αυτό το feeling μαζί του. Στο πρώτο εξάμηνο μετά την διάσημη ήττα από την Σοσιεδάδ, τους είχε όλους απέναντί του. Και περισσότερο απ’ όλους τον Λιονέλ Μέσι, δίχως μάλιστα να έχει την παραμικρή άμεση επαφή με τα αστέρια της ομάδας. Τότε φημολογείται ότι τον είχε σώσει ο Τσάβι με τον Ινιέστα, καθώς είχαν εξηγήσει στην διοίκηση ότι ήταν ιδανικός για τη δουλειά. Η απόσταση που διατηρούσε με όλους φάνηκε ωστόσο, στις χαρές. Στην μεγαλύτερη όλων, στην κατάκτηση της κούπας με τα μεγάλα αυτιά στο Βερολίνο. Εκείνο το βράδυ που δεν γλέντησε μαζί με τους υπόλοιπους και που αρνήθηκε να επιβεβαιώσει ακόμα και ότι θα συνέχιζε στη θέση του. Κανείς δεν γνωρίζει πώς θα κλείσει η φετινή σεζόν. Η λογική ορίζει ότι στο Champions League δεν θα συνεχίσει μετά την τεσσάρα από την Παρί. Και πάλι όμως σε αυτήν αναφέρθηκε αφού ανακοίνωσε την αποχώρησή του. «Μου μένουν τρεις μήνες γεμάτοι πάθος. Βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη κατάσταση και ειδικά σε μία διοργάνωση. Αλλά με τη βοήθεια όλων θα κάνουμε την ανατροπή», είδε, δίνοντας το παρασύνθημα ώστε όλοι να βγάλουν ακόμα περισσότερο ζήλο και προσπάθεια. Ισως όλο αυτό μάλιστα να λειτουργήσει ευεργετικά αναφορικά με τους τίτλους που διεκδικεί η ομάδα. Ο εξαιρετικός Sid Lowe έγραψε ένα σχετικό κομμάτι στον «Guardian» και σε ένα σημείο απέδωσε όσο πιο τέλεια γίνεται την ιδιοτροπία του οργανισμού που ονομάζεται Μπαρτσελόνα και το παραθέτω αυτούσιο… «Στην Αγγλία θα ήμουν και γαμώ τους ήρωες», έλεγε με παράπονο ο θρυλικός Μπόμπι Ρόμπσον, καθώς είχε κατακτήσει το Κόπα ντελ Ρέι και το Κυπελλούχων Ευρώπης (1997) και αντί για αποθέωση, στεκόταν μόνος του και υπό τρελή πίεση, θύμα μία μάχης με το περιβάλλον του club, την οποία και έχασε, για να οδηγηθεί στην απόλυση. Ο Γκουαρδιόλα πάλι υποστήριζε ότι τα τέσσερα χρόνια είναι το μέγιστο που μπορεί να αντέξει κάποιος στον πάγκο των Μπλαουγκράνα, ενώ ο Γιόχαν Κρόιφ υπέστη μέχρι και καρδιακή προσβολή όταν τους καθοδηγούσε. «Ενας χρόνος στην Μπάρτσα είναι σας δύο οπουδήποτε αλλού», εξηγούσε στο γιατί έφυγε ο Βίκτορ Βαλδές. Κάπως έτσι λοιπόν το θέμα με τον Λουίς Ενρίκε είναι πως μέχρι τώρα δεν έχει λάβει κανένα credit για τη δουλειά του. Πως εξακολουθεί να μην θεωρείται κορυφαίος, αν και έχει καταφέρει κάτι ασύλληπτο: να κατακτήσει τους οκτώ από τους 10 τίτλους που έχει διεκδικήσει. Και όμως γι’ αυτόν τον κόουτς που αποχωρεί, στην Βαρκελώνη δεν πρόκειται να χύσουν ούτε μία σταγόνα από τα δάκρυά τους… Πηγή: gazzetta.gr