Κοινωνική πληγή ή εύκολη λύση; Η ζητιανιά αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο που έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις. Μανάδες κρατούν στα χέρια τα μωρά τους. Στο πεζοδρόμιο αφήνουν τα δοχεία τους. Ζητούν από τους περαστικούς μία βοήθεια. Λίγες δεκάρες για να πάρουν γάλα, όπως λένε στα παιδιά τους. Παίζουν με την ευαισθησία των περαστικών. Δεν μιλούν ελληνικά ή τουλάχιστον κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν την ελληνική γλώσσα.
Οι περισσότερες από αυτές είναι από τη Βουλγαρία. Και βρίσκονται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Κοιτούν πολύ προσεκτικά τους περαστικούς. Βολιδοσκοπούν τα πάντα και σε περίπτωση που δουν κάτι… ύποπτο φεύγουν. Εξαφανίζονται για να στήσουν αλλού το καρτέρι τους.
Κάποιες από αυτές, ελάχιστες για την ακρίβεια, έχουν αφήσει στο έδαφος ένα σημείωμα που λέει: «Πεινάω, λίγο γάλα για το παιδί μου». Τίποτα παραπάνω. Δεν μιλάνε σε κανέναν. Μόνο κουνούν το κεφάλι τους, σαν να ευχαριστούν όσους τις βοηθούν χρηματικά. Φεύγουν και πάνε στα καταφύγιά τους όταν περάσει η ώρα και δύσει ο ήλιος. Ή αν κουραστούν και δουν ότι έχουν βγάλει ένα καλό εισόδημα για να περάσουν τη μέρα τους.
