Σε όποια γωνία του κέντρου της Αθήνας κι αν κοιτάξεις, θα δεις ανθρώπους να κρατούν ένα δοχείο και να ζητούν την ελεημοσύνη σου.
Οι ζητιάνοι είναι ίσως για αρκετούς από εμάς ένας ψυχρός πόλεμος με την ευαισθησία μας. Με τα συναισθήματά μας.
Συνήθως, οι επαγγελματίες ζητιάνοι στήνουν καρτέρι μπροστά από εκκλησίες, κεντρικές πλατείες, φανάρια και μεγάλα εμπορικά καταστήματα.
Οι μικροπωλητές και οι καταστηματάρχες που δουλεύουν και τους βλέπουν καθημερινά μιλούν για ένα οργανωμένο κύκλωμα. Λένε ότι οι ζητιάνοι τους μειώνουν τη δουλειά τους αφού «ο κόσμος δεν μπαίνει στα μαγαζιά μας για να ψωνίσει όταν τους βλέπει έξω από αυτά να ζητιανεύουν».
Προσπαθούν να τους απομακρύνουν. Όμως, μάταια. Γιατί εμφανίζονται λίγα μέτρα παρακάτω και ενοχλούν με την παρουσία τους όχι μόνο τους μαγαζάτορες αλλά και τους περαστικούς. Κι αυτή η ιστορία αρχίζει από το πρωί μέχρι οι επαγγελματίες ζητιάνοι να κουραστούν και να πάνε στα φτηνά ξενοδοχεία της Ομόνοιας, όπου και διαμένουν.
Κάποιοι από αυτούς, όταν πας μάλιστα να τους μιλήσεις, να τους ρωτήσεις πώς έφτασαν στο σημείο να ζητιανεύουν, γίνονται και ενοχλητικοί. «Δύο ευρώ» λένε και υπόσχονται ότι θα σου πουν την ιστορία τους. Μία ψεύτικη, κατά πολλούς, ιστορία για να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι.
Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή η όψη που αν δεν καταλήξει στα χέρια τους, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα καταφέρουν να φάνε μια μπουκιά ψωμί.
Δυσδιάκριτα τα κριτήρια ώστε να ξέρεις ποιοι πλουτίζουν ζωντανεύοντας, ποιοι εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων και ποιοι πεινάνε πραγματικά…
