Ο Γιώργος υπηρετεί σε ομάδα ΔΙΑΣ της Αττικής, από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής της. Είναι 25 ετών, ανύπαντρος και όπως λέει στην εφημερίδα «Παραπολιτικά», όταν το 2009 κατατάχτηκε στην Αστυνομία, το κίνητρό του ήταν από τη μία το αίσθημα της προσφοράς στον πολίτη και από την άλλη ένας σταθερός και σίγουρος μισθός, για να μπορεί να ζήσει. Τώρα, όμως, όπως λέει, αυτό έχει αλλάξει…
-Μετά τις νέες μειώσεις στις αποδοχές σου, αντιμετωπίζεις πρόβλημα να καλύψεις τις ανάγκες σου;
«Δυσκολεύομαι οικονομικά. Οριακά περνάω τον μήνα. Μένω στο νοίκι, έχω πουλήσει αυτοκίνητο και μοτοσικλέτα και πλέον κυκλοφορώ με ένα παπάκι. Το κινητό το πληρώνω από το μισθό μου, ακόμα και εάν χρειάζεται να το χρησιμοποιήσω για υπηρεσιακούς λόγους, ενώ με το υστέρημά μου καλύπτω και ελλείψεις στον εξοπλισμό μου. Πολλοί συνάδελφοί μου έχουν αναγκαστεί να αγοράσουν όπλο η στολή, γιατί η ποιότητα αυτών που μας δίνει η Αστυνομία δεν είναι εκείνη που πρέπει».
-Τι κινδύνους αντιμετωπίζεις καθημερινά;
«Όταν βρίσκεσαι κάθε μέρα, τουλάχιστον έξι ώρες, πάνω σε μια μοτοσικλέτα και συμμετέχεις σε καταδιώξεις, κινδυνεύεις πρώτα απ’ όλα να πέσεις θύμα τροχαίου. Πολλοί συνάδελφοί μου τραυματίζονται σχεδόν καθημερινά και άλλοι έχουν χάσει τη ζωή τους. Τον χειμώνα για να αντιμετωπίσουμε το κρύο, βάζουμε δυο και τρεις μπλούζες και φοράμε συνέχεια γάντια. Απαγορεύεται να πάμε στα Τμήματα και μόνο όταν βρέχει καθόμαστε κάτω από κάποιο υπόστεγο που θα βρούμε τυχαία στο δρόμο».
-Οι μειώσεις στους μισθούς έχουν επηρεάσει αρνητικά το ηθικό και την απόδοσή σου στην ομάδα ΔΙΑΣ;
«Εμένα όχι, ξέρω όμως αρκετούς συναδέλφους που πλέον το βλέπουν σαν αγγαρεία. Δεν θέλουν να είναι στην ομάδα ΔΙΑΣ και δεν τους αφήνουν να φύγουν… Τους έχω ακούσει να λένε “για 700 ευρώ να κυνηγάω τα Καλάσνικοφ; Να πάω σε άλλη υπηρεσία για να γυρνάω σπίτι μου ζωντανός”…».
