Λίγα μόλις μέτρα από το φωταγωγημένο multiplex συγκρότημα κινηματογράφων, ανάμεσα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας και το 4ο Γενικό Λύκειο βρίσκεται εγκαταλελειμμένο το πάλαι ποτέ μεγαλύτερο κεραμοποιείο της χώρας. Σκουπίδια, μπάζα, σύριγγες και άστεγοι είναι το νέο σήμα κατατεθέν του εργοστασίου.
Το εργοστάσιο Δηλαβέρη, κάποτε εμβληματικό σύμβολο της πόλης του Πειραιά χτίστηκε το 1888 και λίγο πριν γίνει νόμος η αναγόρευσή του σε διατηρητέο μνημείο από την υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, ένα τμήμα του γκρεμίστηκε από τον τότε δήμαρχο Πειραιά Γιάννη Παπασπύρου.
Από εκείνη τη στιγμή πολλά πράγματα άλλαξαν και από σημείο αναφοράς ο χώρος του εργοστασίου έγινε χώρος συγκέντρωσης σκουπιδιών, αστέγων και τοξικομανών. Περπατώντας στον περίβολο του εργοστασίου η μυρωδιά της αμμωνίας, τα σκουπίδια και τα μπάζα δημιουργούν της αίσθηση μιας δεύτερης Columbia.
Άνθρωποι και σκουπίδια συνυπάρχουν σε μία κατάσταση που τείνει να γίνει συνήθεια. Την ίδια στιγμή οι αμέτρητες σύριγγες στο έδαφος, τα τμήματα από αυτοκίνητα και οι άδειες μονώσεις από εκατοντάδες καλώδια δείχνουν πως τις στιγμές που δεν κοιτάει κανείς ο χώρος του παλιού εργοστασίου χρησιμοποιείται από κάθε είδους ανθρώπους για κάθε είδους χρήση.
Μπαίνοντας στο εσωτερικό τα αμέτρητα σκουπίδια κρύβουν το πάτωμα. Και τα σαπίσματα στου τοίχους το ταβάνι και τις σκάλες κάνουν το περπάτημα στους εσωτερικούς χώρους ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Παρόλα ανεβαίνοντας στον πρώτο όροφο του κτιρίου, το πρόχειρο κατάλυμα που συναντούμε δείχνει πως κάποιος αυτό το επικίνδυνο μέρος, το έχει κάνει σπίτι του.
Λίγα μέτρα πιο πέρα βλέπουμε από τις σκάλες να κατεβαίνει ένα ζευγάρι αλλοδαπών. Μας λένε ότι είναι από την Πολωνία. Μέσα από τη συζήτηση σε σπαστά ελληνικά καταλαβαίνουμε ότι βρίσκονται δέκα χρόνια στην Ελλάδα ενώ τα τελευταία πέντε μένουν στο χώρο του εργοστασίου. Μας ανεβάζουν στο δεύτερο όροφο όπου έχουν φτιάξει ένα πραγματικό σπίτι με υλικά που τις περισσότερες φορές τα βρίσκουν στα σκουπίδια. Νερό δεν υπάρχει και για ρεύμα είχανε μία γεννήτρια μέχρι που τους την κλέψανε πριν από μερικές μέρες. Τους ρωτάμε για τα παιδιά τους και μας λένε ότι βρίσκονται στην Πολωνία.
Με τη δική τους βοήθεια ανεβαίνουμε στον τελευταίο όροφο του εργοστασίου. Το μεγαλύτερο μέρος της οροφής έχει καταστραφεί. Από το πλάι μπορούμε να δούμε το σχολείο που βρίσκεται στα όρια του οικοπέδου του εργοστασίου. Ένας τοίχος χωρίζει τους τόνους σκουπίδια από το προαύλιο ενώ στο βάθος ξεχωρίζει το Γενικό Κρατικό Νίκαιας.
Κατεβαίνοντας παρατηρούμε κάποια δωμάτια με σεντόνια για πόρτα. Μας πληροφορούν πως εκεί μένουν οι τοξικομανείς. Βγαίνοντας έξω παρατηρούμε μία ακόμα παράγκα που όπως θα μάθουμε έχει λίγο καιρό που στήθηκε.
Το τι μέλλει γενέσθαι άγνωστο. Την τελευταία φορά που η δημοτική αρχή επιχείρησε να κάνει κάτι με το συγκεκριμένο χώρο ήταν το 2007 όπου και εκκαθαρίστηκε από τα μπάζα εν μέσω εκδηλώσεων και υποσχέσεων για την αξιοποίησή του. Το τι έγινε από τότε έως σήμερα αποτυπώνεται στις εικόνες…
