Από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου είναι που έβαλε σκοπό ο Ομάρ Σαρίφ να κατακτήσει τον κόσμο, πράγμα που πέτυχε βέβαια αρκετές δεκαετίες αργότερα.
Αστέρας διεθνούς βεληνεκούς και κορυφαίος ηθοποιός της γενιάς του, συνέδεσε το όνομά του με ταινίες-σταθμούς της παγκόσμιας κινηματογραφίας, όπως τον «Λόρενς της Αραβίας», το «Funny Girl» και τον «Δρ Ζιβάγκο» φυσικά.
Το «Αιώνιο Αρσενικό», όπως τιτλοφόρησε την αυτοβιογραφία του, και αλλοτινό σύμβολο αρρενωπότητας και ανδρισμού, ήταν απτόητος γυναικοκατακτητής, αν και πρόσφατα ο ίδιος αποφάσισε να γκρεμίσει τον μύθο του μεγάλου εραστή, ισχυριζόμενος σε συνέντευξή του: «Εγώ μεγάλος εραστής; Εγώ πήγα με λιγότερες από 10 γυναίκες σε ολόκληρη τη ζωή μου»!
Παραμένοντας απαράλλακτος ακόμα και σήμερα, 50 χρόνια μετά τον ρόλο που τον έκανε γνωστό στη Δύση, τη συμμετοχή του στον κλασικό «Λόρενς», ο Ομάρ Σαρίφ με το παχυλό μουστάκι-σήμα κατατεθέν και τα λευκά του μαλλιά δεν περνά απαρατήρητος, μετρώντας μια μεγάλη καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί.
Τιμημένος με Χρυσή Σφαίρα και βραβεία σε αναρίθμητα φεστιβάλ (και Χρυσό Λέοντα στη Μόστρα της Βενετίας για τη συνολική προσφορά του), έχει εμφανιστεί σε αμέτρητες ταινίες, για αρκετές από τις οποίες δεν επαίρεται που συμμετείχε. Δεχόταν όμως να παίζει για να μπορεί να ικανοποιεί το μεγάλο πάθος του, το μπριτζ, το οποίο μπορούσε ενδεχομένως να ξεπεραστεί μόνο από τον εθισμό του στο αλκοόλ.
Αυτός όμως είναι ο Ομάρ Σαρίφ, ένας κοσμοπολίτης, ένας μπον βιβέρ ηθοποιός που υιοθέτησε σύνθημα ζωής: «Αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι ευτυχισμένος». Και θα το προσυπέγραφε υψώνοντας το ποτήρι με το αγαπημένο του ουίσκι…
Πρώτα χρόνια
Ο Ομάρ Σαρίφ γεννιέται ως Michel Demitri Shalhoub στις 10 Απριλίου 1932 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ως γόνος ευκατάστατης χριστιανικής οικογένειας του επιχειρηματικού κύκλου, γαλλο-αραβικής καταγωγής. Αργότερα βέβαια θα αλλάξει το όνομά του, όταν θα ασπαστεί το Ισλάμ για να παντρευτεί την αραβικής καταγωγής σύζυγό του.
Παχύσαρκο ως παιδί, στέλνεται εσώκλειστος σε βρετανική σχολή της Αιγύπτου, και μόλις έναν χρόνο αργότερα διαθέτει πλέον αθλητικό παράστημα! Παρά το γεγονός ότι το σχολικό πλαίσιο ήταν ιδιαιτέρως αυστηρό, εκεί είναι που θα έρθει σε επαφή ο νεαρός Ομάρ με το θέατρο και το σινεμά, σε μια σχέση που έμελλε να κρατήσει για πάντα.
Ολοκληρώνοντας το σχολείο, εργάστηκε στην οικογενειακή βιομηχανία ξυλείας, περιμένοντας για μια ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρο της υποκριτικής. Παρά την καλή ζωή του και τις ανέσεις που απολάμβανε, το σαράκι της ηθοποιίας δεν έλεγε να τον αφήσει στην ησυχία του, όταν και αποφάσισε να κυνηγήσει τελικά το κάλεσμα, μέσα στις σφοδρές αντιρρήσεις των γονέων του.
Αντί να περιμένει λοιπόν τη μεγάλη ευκαιρία να παρουσιαστεί, αποφασίζει να τη φτιάξει μόνος του: ιδρύει έναν θίασο με σπουδαστές ηθοποιίας και ερασιτέχνες και αρχίζει να ανεβάζει παραστάσεις, διατηρώντας συνήθως τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Παρά τη σχετική επιτυχία του θιάσου, ο πατέρας του αρνείται να του επιτρέψει να εγκαταλείψει την επιχείρηση, και τότε ο Σαρίφ σκαρφίζεται ένα δόλιο σχέδιο (όπως εξομολογείται ο ίδιος συχνά-πυκνά): να τη ρίξει έξω! Ξεπουλούσε λοιπόν την ξυλεία σε τιμές κάτω του κόστους, με τον πατέρα του να κάνει βέβαια υπομονή μπας και διορθωθεί το πράγμα. Και μάλιστα έπρεπε να περιμένει δύο ολόκληρα χρόνια ο Ομάρ μέχρι να σωθεί η εμπιστοσύνη του πατέρα του στις εμπορικές ικανότητες του γιου πριν του πει τελικά: «Θες να γίνεις ηθοποιός; Καλώς. Κάνε ό,τι θες» (αναφέρεται στο «Omar Sharif’s Confessions»).
Η γέννηση του ηθοποιού
Ο Σαρίφ κάνει λοιπόν αίτηση στη φημισμένη Royal Academy for Dramatic Arts (RADA) του Λονδίνου, αν και κάτι θα ματαίωνε τα σχέδιά του: ο συμμαθητής του και σκηνοθέτης Youssef Chahine, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από τις σπουδές του στην Αμερική, του τηλεφωνεί και τον ρωτά αν θα τον ενδιέφερε ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία που ετοίμαζε.
Κι έτσι το 1953 ο Σαρίφ, στην πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά, γίνεται πρωταγωνιστής στο «The Blazing Sun» (Sira’ fi-l-wâdî)! Και βέβαια δύο χρόνια αργότερα, το 1955, παντρεύεται τη συμπρωταγωνίστριά του στο φιλμ, τη γνωστότατη ηθοποιό της Αιγύπτου Faten Hamama.
Το ζευγάρι έμεινε μαζί μέχρι το 1974 και απέκτησε έναν γιο, τον Tarek Sharif (γεννημένος το 1957), ο οποίος μάλιστα έπαιξε στη μεγάλη επιτυχία του πατέρα του, τον «Δρ. Ζιβάγκο», σε ηλικία 8 ετών. Για τον ρόλο του στη μνημειώδη ταινία, ο Σαρίφ τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα.
Ο ηθοποιός είχε και ένα σύντομο ειδύλλιο με τη συμπρωταγωνίστριά του στο «Funny Girl» (1968), Μπάρμπρα Στρέιζαντ, όντας ακόμα παντρεμένος.
Ήταν όμως λίγο πρωτύτερα, το 1962, όταν ο Σαρίφ θα γινόταν όνομα διεθνούς βεληνεκούς (ήταν ήδη γνωστός στην Αίγυπτο, από τις πολλές εθνικές ταινίες που είχε κάνει), όταν τον «ανακαλύπτει» ο περίφημος σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιν για τον «Λορενς» του. Ο Σαρίφ μαθαίνει ότι ο Λιν έψαχνε ηθοποιό από την Ανατολή για να ερμηνεύσει ρόλο, του στέλνει λοιπόν έναν φάκελο με δυο φωτογραφίες του και ο σκηνοθέτης ξαποστέλνει αμέσως τον ατζέντη του στο Κάιρο για να κλείσει τη συμφωνία!
Και βέβαια το μουστάκι-σήμα κατατεθέν του Σαρίφ έλκει την καταγωγή του από τον «Λόρενς»: «Μια ματιά μόνο μου έριξε ο Λιν και αμέσως μου ζήτησε να πάω στη σκηνή του μακιγιάζ να ετοιμαστώ προσθέτοντας μουστάκι. Δοκίμασα ένα, αλλά αποφάσισα να αφήσω το δικό μου. Το έχω από τότε. Χρειάστηκε μόνο να το ξυρίζω σε δύο ταινίες»!
Όσο για την ερμηνεία του στην κλασική ταινία, που του χάρισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, ο ίδιος σχολιάζει: «Είναι μια σπουδαία ταινία, αλλά εγώ δεν ήμουν καλός. Και βέβαια δεν μπορούσα να διανοηθώ τότε πως θα υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος που θα έβλεπε το τριών ωρών και σαράντα λεπτών φιλμ στην έρημο και χωρίς γυναίκες!».
Παρά το γεγονός ότι δεν κέρδισε το Όσκαρ, αποκόμισε κάτι καλύτερο από το θρυλικό φιλμ: τη βαθιά του φιλία με τον Ντέιβιντ Λιν, ο οποίος λειτούργησε ως μέντορας για τον ηθοποιό, συμβουλεύοντάς τον ποιους ρόλους να επιλέγει στην καριέρα του.
Όντας πλέον παγκοσμίως γνωστός, ο Ομάρ δούλεψε στις κινηματογραφίες της Αμερικής, της Ιταλίας και της Γαλλίας, ερμηνεύοντας 100 και πλέον ρόλους που του ταίριαζαν γάντι. Ως γέννημα-θρέμμα της κοσμοπολίτικης Αλεξάνδρειας εξάλλου, μιλούσε άπταιστα αραβικά, ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά, ενώ για τις ανάγκες της υποκριτικής έμαθε ιταλικά και τουρκικά.
Τον Νοέμβριο του 2005 τιμήθηκε με μετάλλιο από την UNESCO σε αναγνώριση της σημαντικής προσφοράς του στο σινεμά αλλά και την πολιτισμική πολυμορφία των ρόλων που ενσάρκωσε. Και βέβαια έχει λειτουργήσει ως πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Καΐρου από το 2006…
Δαιμόνιος παίκτης μπριτζ
Σε μια σχετικά άγνωστη πλευρά της ζωής του, ο Σαρίφ είναι επίσης ένας από τους κορυφαίους παίκτες μπριτζ του κόσμου. Στον ίδιο εξάλλου οφείλεται η πρώτη επαγγελματική ομάδα του μπριτζ, την οποία σχημάτισε το 1968 με τρεις ακόμα ιταλούς παίκτες!
Πέρα από τη μόνιμη στήλη που διατηρεί στην επιθεώρηση του μπριτζ, έχει γράψει αρκετά εγχειρίδια για το παιχνίδι, ενώ έχει δανείσει το όνομά του τόσο σε ηλεκτρονικό παιχνίδι για το μπριτζ όσο και σε λέσχη.
Για πολλές δεκαετίες μάλιστα περιλαμβανόταν στους 50 καλύτερους παίκτες του κόσμου. Σταμάτησε πάντως πρόσφατα τις επαγγελματικές συμμετοχές του, καθώς όπως ισχυρίστηκε «δεν είμαι πια πολύ καλός»!
Ο Ομάρ Σαρίφ αποκαλύπτεται
Παρά τη σπουδαία καριέρα που έχει κάνει, ο ίδιος δεν φαίνεται να την εκτιμά με τον ίδιο τρόπο που το κάνει το παγκόσμιο κοινό του: «Στα τελευταία 25 χρόνια, έχω παίξει σε ταινίες-σκουπίδια. Δεν μπορούσα να ανεχθώ τον εαυτό μου πια», δήλωσε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Time Magazine τον Δεκέμβριο του 2003, απαντώντας γιατί σταμάτησε τις κινηματογραφικές του συμμετοχές.
Και ένα ιδιαίτερο περιστατικό από τη ζωή του, που φανερώνει την προσωπικότητα του κοσμοπολίτη αυτού ηθοποιού: «Η φιλοσοφία μου είναι όταν βγαίνω από το σπίτι, είμαι έτοιμος να αγαπήσω όποιον γνωρίσω, εκτός κι αν είναι κακός. Δεν θα τον αγαπήσω αν είναι κακός και είμαι έτοιμος να τον αντιπαθήσω, ανεξάρτητα από το γεγονός αν είναι εβραίος, μαύρος ή λευκός, χριστιανός ή μουσουλμάνος. Είναι όπως όταν γυρίζαμε το ”Funny Girl” κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών (1968). Όλος ο αραβικός Τύπος με κατηγορούσε: ”Αυτός ο άνθρωπος είναι προδότης. Φιλάει την Μπάρμπρα Στρέιζαντ, η οποία δίνει δολάρια στο Ισραήλ”. Κι εγώ απαντούσα: Ούτε στην επαγγελματική μου καριέρα ούτε στην προσωπική μου ζωή ρωτάω μια κοπέλα για την εθνικότητα ή τη θρησκεία της πριν τη φιλήσω. Αυτό δεν έχει καμία σημασία για μένα»…
Και για το τέλος, ο ίδιος περιγράφει τη μακροχρόνια σχέση του με το αλκοόλ ως εξής: «Πεταγόμασταν με τον Πίτερ Ο’Τουλ στη Βηρυτό, στα διαλείμματα των γυρισμάτων, και για 48 ώρες πίναμε αδιάκοπα».
Ο Σαρίφ εξακολουθεί να απολαμβάνει πάντα τη συντροφιά ενός καλού ουίσκι…
Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr
