Επικεφαλής του διεθνούς θεσμού στην ταραγμένη δεκαετία του 1960, ο βιρμανός διπλωμάτης και πρώτος μη Ευρωπαίος που αναρριχήθηκε στα ύπατα αξιώματα του ΟΗΕ φαινόταν να δικαιώνει την παγκόσμια ναυαγοσωστική εμβέλεια του οργανισμού. Γενικός γραμματέας από το 1961-1971, ο Ου Θαντ έζησε την πολιτική αναταραχή ήδη από τα μικράτα του, ακροβατώντας μεταξύ των παθιασμένων εθνικιστών της χώρας του και των πιστών φιλοβρετανών από παιδί ακόμα. Πράος και συγκαταβατικός, αποσπούσε αβίαστα τον σεβασμό των συναδέλφων του, κι έτσι έφτασε να διαδεχθεί το 1961 τον δεύτερο γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, τον Σουηδό Νταγκ Χάμαρσκγιολντ, όταν ο τελευταίος έχασε πρόωρα τη ζωή του σε αεροπορική τραγωδία. Αυτό που δεν ήξερε ο Ου Θαντ ήταν πόσο ταραγμένος ήταν ο πλανήτης όταν ανέλαβε τα ηνία του ΟΗΕ. Πριν καν καθίσει αναπαυτικά στη θέση του, βρέθηκε να διαχειρίζεται την Πυραυλική Κρίση της Κούβας του 1962, όσο πιο κοντά έφτασε ποτέ ο κόσμος στον πυρηνικό όλεθρο δηλαδή, διαμεσολαβώντας μεταξύ Κένεντι και Χρουστσόφ και ελπίζοντας να αποσοβηθεί η παγκόσμια σύρραξη. Μετά ακολούθησαν οι ταραχές στο Κονγκό, με τον Ου Θαντ να επιστρατεύει τις ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ για να καταλαγιάσει την αποσχιστική εξέγερση στο εσωτερικό της χώρας που οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο. Τον Δεκέμβριο του 1966 οι επιτυχίες της διακυβέρνησής του θα του φέρουν παμψηφεί τη δεύτερη θητεία του ως ύπατος του ΟΗΕ, όταν εμφανώς αλλαγμένος κατακεραυνώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τα εγκλήματα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, την ίδια ώρα που διευκολύνει την είσοδο όλων αυτών των νεότευκτων αφρικανικών και ασιατικών εθνών στην αγκαλιά των Ηνωμένων Εθνών. Όλοι τον ήθελαν και για τρίτη θητεία, εκείνος αρνήθηκε ωστόσο ευγενικά το 1971 και πήγε σπίτι του, πεθαίνοντας τελικά τρία χρόνια αργότερα από καρκίνο του πνεύμονα. Ειρηνιστής από τα γεννοφάσκια του, θεοσεβούμενος βουδιστής καθώς ήταν, εκτιμούσε απεριόριστα την ειρήνη και τη σταθερότητα και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να διασφαλίσει αυτές τις αρετές στη Γη. Δεν είχε μάλιστα κανένα πρόβλημα να καυτηριάσει τόσο τη Δύση όσο και την Ανατολή όταν ένιωθε πως αυτά που έκαναν απειλούσαν την παγκόσμια ειρήνη. Για μας έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον ο Ου Θαντ, καθώς επί των δικών του ημερών (1963) απέκτησαν σάρκα και οστά τα πρώτα αποσχιστικά όνειρα των Τουρκοκυπρίων έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο πηδάλιο των Ηνωμένων Εθνών βρισκόταν όμως ο δίκαιος, τίμιος και εξόχως δημοκράτης Ου Θαντ, ο οποίος με τη στάση και τις άοκνες προσπάθειές του κατάφερε να περάσει σημαντικά ψηφίσματα που θωράκισαν την Κυπριακή Δημοκρατία τόσο ως διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος όσο και πλήρες μέλος του ΟΗΕ. Ως δίκαιος των εθνών έφυγε από τον κόσμο, κοσμώντας έναν οργανισμό που όλα τα μέλη του έλπιζαν να εγκαθιδρύσει την παγκόσμια ειρήνη…
Πρώτα χρόνια
Γενικός γραμματέας του ΟΗΕ
Με τη σύμφωνη γνώμη των δύο ψυχροπολεμικών υπερδυνάμεων, ο Θαντ εκλέγεται παμψηφεί στις 30 Νοεμβρίου 1961 ως νέος γενικός γραμματέας, έπειτα από εισήγηση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο νέος ύπατος του ΟΗΕ σήκωσε αμέσως τα μανίκια καθώς είχε δύο κρίσεις να διαχειριστεί: τον εμφύλιο του Κονγκό και την Πυραυλική Κρίση της Κούβας που απειλούσε να βουτήξει τον κόσμο στο πυρηνικό έρεβος.
Η πυραυλική κρίση και η πυροσβεστική δράση του Ου Θαντ
Ο γενικός γραμματέας παντού στον κόσμο
Στην πιο άγνωστη πλευρά της συνεισφοράς του στον ΟΗΕ, εισηγήθηκε τη δημιουργία πολλών προγραμμάτων και κονδυλίων του ΟΗΕ που είναι σήμερα κοινός τόπος, από φιλανθρωπικές δράσεις μέχρι εκπαιδευτικά και εμπορικά προγράμματα. Η εποχή του ήταν ωστόσο ιδιαιτέρως ταραγμένη. Επί των ημερών του, έλαβαν χώρα από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών μεταξύ Ισραήλ και αραβικών εθνών και την Άνοιξη της Πράγας, μέχρι τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και τον Ινδο-Πακιστανικό Πόλεμο του 1971 που κατέληξε στη γέννηση του Μπαγκλαντές.
ΗΠΑ και Ισραήλ του άσκησαν δριμεία κριτική για την απόσυρση των Κυανόκρανων του ΟΗΕ από τη χερσόνησο του Σινά το 1967, καταμαρτυρώντας του πως έκανε πλάτες στον Νάσερ της Αιγύπτου. Ο Θαντ προσπάθησε πάντως να αποτρέψει τον Νάσερ να κηρύξει τον πόλεμο στο Ισραήλ πετώντας την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή στο Κάιρο. Το Κυπριακό αναδύθηκε και πάλι το 1967, όπου λειτούργησε για άλλη μια φορά πυροσβεστικά, φτάνοντας σε έναν προσωρινό διακανονισμό. Οι λύσεις που πρότεινε ο Θαντ έπεσαν ωστόσο στο κενό και μέχρι να ξαναρχίσουν οι ειρηνευτικές συνομιλίες το 1972, εκείνος δεν θα ήταν πια στο τιμόνι του ΟΗΕ. Οι καλές του σχέσεις με τις ΗΠΑ είχαν εξάλλου διαταραχθεί ανεπανόρθωτα μέχρι τότε, καθώς είχε ασκήσει δημοσίως κριτική κατά της αμερικανικής εμπλοκής στο Βιετνάμ. Οι μυστικές του απόπειρες για ειρήνη με συνομιλίες κατευθείαν με Ουάσιγκτον και Ανόι σαμποταρίστηκαν με ευθεία παρέμβαση της αμερικανικής κυβέρνησης.
Τελευταία χρόνια