Η εκδήλωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τα 40 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας στο Πάρκο Ελευθερίας, ξεκίνησε με τήρηση ενός λεπτού σιγής εις μνήμην των θυμάτων της χούντας.

Στην εκδήλωση έδωσε το «παρών» ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ενώ κεντρικός ομιλητής ήταν το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Μάκης Μαίλης.

Χαιρετισμό απηύθυναν οι Αντώνης Κακαράς, αρχιπλοίαρχος ε.α. και Γιώργης Μωραίτης, παλαίμαχος δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη».

Αναφέροντας την εκτίμηση του ΚΚΕ για την αλλαγή του Ιουλίου 1974, ως αποτελέσματος «συμβιβασμού μεταξύ της χούντας και των αστικών πολιτικών δυνάμεων», ο κ. Μαίλης υποστήριξε ότι η δικτατορία κατέρρευσε υπό το βάρος της γενικής κατακραυγής, λόγω σειράς γεγονότων (Πολυτεχνείο, χουντικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, τουρκική εισβολή στην Κύπρο), και πρόσθεσε ότι «ο συμβιβασμός, με την άμεση εμπλοκή και αμερικανονατοϊκών δυνάμεων, έγινε για να αποφευχθούν δύσκολα ελεγχόμενες αντιδράσεις του λαϊκού παράγοντα, καθώς και για ν’ αντιμετωπιστούν οι εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, λόγω του Κυπριακού, αλλά και της διαμάχης που άρχιζε στο Αιγαίο».

Επισήμανε ότι «με τον συμβιβασμό του Ιουλίου η άρχουσα τάξη είχε κάνει την επιλογή της, όπως την έκανε και επτά χρόνια πριν, στηρίζοντας (ή ένα τμήμα της ανεχόμενο) τη δικτατορία. Εξάλλου και το θεσμικό πλαίσιο θωράκισης της καπιταλιστικής εξουσίας προέβλεπε και την κοινοβουλευτική και τη στρατιωτική μορφή διακυβέρνησης. Η τελευταία δεν αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο των συνταγματαρχών»

Για το «αν το ΚΚΕ αδιαφορεί για το αν θα υπάρχει η α’ ή η β’ μορφή αστικής διακυβέρνησης», τόνισε ότι το ΚΚΕ δεν ισοπεδώνει τις διαφορές, γιατί κάτι τέτοιο δεν το έκανε ούτε το κάνει. Πρόσθεσε ότι το ΚΚΕ δεν συνδέει την πάλη για επιμέρους στόχους με τη διαμόρφωση αστικών κυβερνήσεων συνεργασίας, αλλά τη συνδέει με την ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, δίχως να θυσιάζει την αυτοτέλεια του κόμματος στη γραμμή εκείνη που αποσκοπεί στον αστικό εκσυγχρονισμό και που βέβαια δεν αντιμετωπίζει τη μήτρα που γεννά τον φασισμό, τον εθνικισμό, την ανεργία, την πείνα, τους πολέμους: την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.

Υπογράμμισε ότι από την πλούσια πείρα των τελευταίων 40 ετών εξάγεται το συμπέρασμα πως «η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πληρώνουν και στην περίοδο της ανάπτυξης και στην κρίση» και ότι «οι όποιες παραχωρήσεις αποσπούν οι εργαζόμενοι στο έδαφος του καπιταλισμού, είναι προσωρινές».

Τόνισε ότι σε αντίθεση με το ΚΚΕ που υποστηρίζει ότι το ζήτημα του σοσιαλισμού τίθεται εξ αντικειμένου και άρα είναι επίκαιρος, θα εφευρίσκονται συνεχώς νέα αστικά διλήμματα -όπως γίνεται εδώ και έναν αιώνα- «αν στο μεταξύ ο λαός δεν έχει αποφασίσει να σηκώσει το ανάστημά του».

«Όμως η πείρα των τελευταίων 40 χρόνων αναδεικνύει ότι το πραγματικό ζήτημα για την εργατική τάξη και πλατιά τμήματα των αυτοαπασχολούμενων είναι: Συγκέντρωση δυνάμεων για τη Λαϊκή Συμμαχία, για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατική εξουσία» σημείωσε, τονίζοντας ότι «η πάλη για επιμέρους ζητήματα, όχι μόνο δεν πρέπει να οδηγεί σε στόχους για κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, αλλά θα γίνεται πιο αποτελεσματική και για τα επιμέρους, όσο περισσότερο συσπειρώνει δυνάμεις ενάντια στην τάξη που εξουσιάζει, ενάντια σε όλες τις αστικές κυβερνήσεις, όποιο πρόσημο κι αν έχουν».

Ο κ. Μαίλης εξέφρασε την άποψη ότι ένα από τα διδάγματα της περιόδου, ακόμα και πριν από την επιβολή της δικτατορίας, είναι η ανάγκη για τον λαό της ύπαρξης ισχυρού ΚΚΕ.