«Το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας είναι πολύπλοκο και δεν προσφέρεται για καταστροφολογία, είναι πρόβλημα που μπορεί και πρέπει να μας ενεργοποιήσει για να ξαναδούμε κατ’ αρχάς τον εαυτό μας ως κοινωνία σε σχέση με το τι πολιτικές ασκήθηκαν στο παρελθόν, ποιες από αυτές ήταν επιτυχείς, ποιες απέτυχαν και τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα», τόνισε η αν. υπουργός Εξωτερικών, Σία Αναγνωστοπούλου, μιλώντας στην Ολομέλεια για το Δημογραφικό με την ιδιότητα της προέδρου της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής.
Όπως είπε η κ. Αναγνωστοπούλου, είναι πολύ σημαντικό να δούμε τον εαυτό μας ως κοινωνία σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, ώστε να διαπιστώσουμε αν υπήρξαν πιο πετυχημένες πολιτικές, ενώ ως πρώτη διαπίστωση ανέφερε ότι το δημογραφικό αντιμετωπίζεται με συνδυαστικές πολιτικές, κοινωνικές πολιτικές, οικονομικές πολιτικές, εργασιακές πολιτικές και πάνω απ’ όλα, πολιτικές που αφορούν το ίδιο το κράτος πρόνοιας.
«Δεν αρκεί να υπογραμμίσουμε καταστροφολογώντας ότι πράγματι η χώρα μας από το 1980 και μετά παρουσιάζει μεγάλη κάμψη στις γεννήσεις -μια κάμψη που από το 1996 και μετά έχει φτάσει στο επίπεδο του 1,3 παιδί ανά γυναίκα, το επίπεδο δηλαδή της ακραίας χαμηλής γεννητικότητας και μέσα στην κρίση, έχουμε πέσει στο 1,24 παιδιά ανά γυναίκα- ούτε να αντιμετωπίζουμε με αρνητικό τρόπο τη γήρανση του πληθυσμού, ότι οι ηλικιωμένοι και οι υπερήλικες είναι περισσότεροι σε ποσοστό από ό,τι οι νέοι άνθρωποι. Και, βεβαίως, το ισοζύγιο γεννήσεων-θανάτων είναι αρνητικό υπέρ των θανάτων», είπε χαρακτηριστικά η κ. Αναγνωστοπούλου, επισημαίνοντας πως αυτό που χρειάζεται άμεσα είναι να δούμε πώς αντιμετωπίζεται αυτή η μείωση των γεννήσεων, για να δούμε και τι μπορούμε να κάνουμε μακροπρόθεσμα.
«Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν και το δημογραφικό δεν λύνεται σε βάθος πενταετίας. Χρειάζεται βάθος χρόνου. ‘Αρα, αυτό που θα φτιαχτεί σήμερα, πρέπει να είναι με προοπτική δεκαετίας τουλάχιστον, εικοσαετίας», τόνισε.
Η πρόεδρος της διακομματικής επιτροπής για το Δημογραφικό, υπογράμμισε εμφατικά τη διαπίστωση επίσης της Επιτροπής, ότι το κοινωνικό κράτος πρέπει να είναι οριζόντιο, να μην αφορά μόνο τις ευάλωτες ομάδες -βεβαίως, εκεί να είναι πολύ πιο ισχυρό- αλλά οριζόντια, μέχρι και τις μεσαίες τάξεις: «Η ισονομία του παιδιού, δηλαδή. Κοινωνικό κράτος έχεις από το ένα παιδί μέχρι όλα τα παιδιά, με αύξηση, βέβαια, όσο αυξάνει ο αριθμός των παιδιών. Η επιδοματική πολιτική, η οποία περιορίζεται μόνο σε ευάλωτες ομάδες, δεν μπορεί να νοηθεί ως κράτος πρόνοιας. Ειδικά όταν αυτό δεν είναι με διαφάνεια, οδηγεί σε άλλες ιστορίες», εξήγησε η κ. Αναγνωστοπούλου.
Τέλος, αναφερόμενη στην προϋπόθεση της εργασιακής σταθερότητας και στην εναρμόνιση του εργασιακού με τον επαγγελματικό βίο, η κ. Αναγνωστοπούλου παρατήρησε ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό πρόβλημα γυρίζοντας πίσω σε νοοτροπίες, γιατί μια κοινωνία δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
