Η ευρωζώνη πρέπει να κατανοήσει ότι σήμερα ο πραγματικός «εχθρός» της δεν είναι τόσο το έλλειμμα, όσο το χρέος. Και η διασφάλιση της από τον κίνδυνο της κρίσης χρέους δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν αλλάξει, το ταχύτερο δυνατό, η ως τώρα ακολουθούμενη πολιτική αυστηρής λιτότητας που, νομοτελειακώς, συρρικνώνει το ΑΕΠ των κρατών-μελών της ευρωζώνης και επιδεινώνει, εξίσου νομοτελειακώς, την κρίση χρέους, επισήμανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, στη διάρκεια της ομιλίας που έκανε κηρύσσοντας την έναρξη των εργασιών του 3ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών.
«Ή ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την παγκόσμια κρίση χρέους ή, στην αντίθετη περίπτωση, θα βρεθεί μπροστά στον κίνδυνο αποσάρθρωσής της» είπε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τόνισε πως ήρθε η ώρα οι εταίροι μας να εκπληρώσουν τις δεσμεύσεις τους για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, καθώς «η Ελλάδα έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, ακόμη και για λάθη που δεν της αναλογούν».
Προς την κατεύθυνση αυτή και σε ό,τι αφορά τη λήψη των μακροπρόθεσμων πλέον μέτρων ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, ο κ. Παυλόπουλος σημείωσε ότι πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη η πρόταση του Προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, η οποία συνδέει την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της Ελλάδας με μια «ρήτρα ανάπτυξης». Κι αυτό γιατί, όπως είπε, «η ρήτρα ανάπτυξης αλλάζει τη λογική της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, βάσει της οποίας η αποπληρωμή του γινόταν ανεξαρτήτως του ρυθμού ανάπτυξης του ΑΕΠ, δηλαδή χωρίς να λαμβάνεται υπόψη αν η χώρα καταγράφει ρυθμούς ανάπτυξης που υπολείπονται του προβλεπόμενου στόχου».
«Η λογική Μακρόν εκκινεί από την παραδοχή, ότι ο πιο βιώσιμος τρόπος αντιμετώπισης του χρέους περνά, πρωτίστως, μες΄ από την τόνωση των ρυθμών ανάπτυξης» υπογράμμισε.
Προτάσεις για τη θωράκιση της ευρωζώνης
Για τη θωράκιση της ευρωζώνης έναντι της κρίσης χρέους, ο κ. Παυλόπουλος διατύπωσε τρεις προτάσεις που, όπως είπε, αποτελούν σχεδόν μονόδρομο:
- Θεσμική ολοκλήρωση του status του Eurogroup, τόσον ως προς τη δομή του όσο και ως προς την λήψη των αποφάσεών του.
- Θεσμική μετατροπή του ΕΜΣ σε πραγματικό Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.
- Θεσμική θωράκιση της ΕΚΤ με τα κατάλληλα μέσα, ώστε αφενός να αποκτήσει τις αρμοδιότητες ελέγχου του συνόλου του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Και, αφετέρου, να αποκτήσει τα κατάλληλα δημοσιονομικά εργαλεία -με κορωνίδα μια μορφή «ευρωομολόγου»- ώστε, όπως όλες οι πραγματικές Κεντρικές Τράπεζες, να αμύνεται αποτελεσματικώς εναντίον κάθε μορφής κρίσης χρέους.
«Η σοβούσα παγκόσμια κρίση χρέους συνιστά, μάλλον, την μεγαλύτερη πρόκληση για την ευρωζώνη από τότε που δημιουργήθηκε και, επιπροσθέτως, υπό τους όρους που δημιουργήθηκε» είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και σημείωσε πως η «η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται μπροστά σε μια τεραστίων διαστάσεων κρίση χρέους και τα στοιχεία είναι, κυριολεκτικώς, εφιαλτικά»: Το παγκόσμιο χρέος έχει φθάσει -και μάλιστα με τάσεις αύξησης υπό όρους γεωμετρικής προόδου- κοντά στο 330% του παγκόσμιου ΑΕΠ, αγγίζοντας τα 230 τρισ. δολάρια. Τη μερίδα του λέοντος -περίπου τρία τέταρτα- του χρέους αυτού κατέχουν τα κράτη και οι επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων φυσικά σ’ αυτές των τραπεζών.
«Το ως άνω σενάριο γίνεται ακόμη πιο δυσοίωνο εκ του ότι, επειδή οι αποδόσεις ως ποσοστό συρρικνώνονται, ενισχύεται ραγδαία η ροπή προς επικίνδυνες κερδοσκοπικές τοποθετήσεις. Αρκεί να σημειωθεί εδώ ότι η ονομαστική αξία των παραγώγων -του πιο χαρακτηριστικού δείγματος παρακεκινδυνευμένης κερδοσκοπικής τοποθέτησης- παγκοσμίως ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ύψος των 550 τρισ. δολ. (notional amount) περίπου, αγγίζοντας το υπερδιπλάσιο του παγκόσμιου χρέους και το υπερεπταπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ» επισήμανε ο κ. Παυλόπουλος.
Για την ευρωζώνη τόνισε ότι ο μέσος όρος του χρέους στην αυξάνεται δραματικά. «Για του λόγου το ασφαλές, προ κρίσης, ήτοι το 2008, ο μέσος όρος του χρέους της ευρωζώνης βρισκόταν στο 68,6%, ενώ στις αρχές του 2017 (α΄ τρίμηνο) το χρέος έφθασε στο 89,5%».
«Με αυτά τα δεδομένα καθίσταται προφανές ότι, εντός ευρωζώνης, η αδιαμφισβήτητη κρίση ελλείμματος, που «ενδημούσε» ως το 2008, αντιμετωπίζεται μεν, αλλά μ΄ έναν τρόπο -για την ακρίβεια, με τον τρόπο της πολιτικής αυστηρής λιτότητας- που οδηγεί στην, αυτόθροη σχεδόν, μετατροπή της σε κρίση χρέους», προσέθεσε.
Ο κ. Παυλόπουλος αναφέρθηκε στην παγκοσμιοποίηση, παρατήρησε πως εκτός από τα θετικά υπάρχουν και οι «αρνητικές και άκρως απειλητικές για το μέλλον της Ανθρωπότητας, πτυχές της» και συνέχισε: «Από τις πτυχές αυτές, εκείνες που πρέπει ν΄ αναδειχθούν, ιδίως σήμερα, είναι από τη μια πλευρά η ταχύτατη -και, σχεδόν, με γεωμετρική πρόοδο- διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων μεταξύ κρατών παγκοσμίως. Και, από την άλλη πλευρά, η εξίσου ταχύτατη διόγκωση του παγκόσμιου χρέους, η οποία πλήττει με μεγαλύτερη ένταση τις οικονομικώς αδύναμες χώρες που, ακριβώς λόγω της δομής της οικονομίας τους, δεν μπορούν να διαχειρισθούν το χρέος το οποίο αναλογεί στην καθεμιά τους. Οι ως άνω αρνητικές πτυχές της Παγκοσμιοποίησης έχουν τόσο μεγαλύτερη σημασία, όσο οι επιπτώσεις τους, όπως αποδεικνύει η παγκόσμια συγκυρία, μπορούν να θέσουν -αν δεν έχουν θέσει ήδη- σε κίνδυνο ακόμη και την παγκόσμια ειρήνη».
Όπως είπε ο κ. Παυλόπουλος, «όλες οι σοβαρές οικονομικές αναλύσεις στην εποχή μας συγκλίνουν ως προς το ότι μια από τις βασικές αιτίες, που οδήγησαν και οδηγούν, σχεδόν νομοτελειακώς, στην εμφάνιση αλλά και στην διαιώνιση την κρίση χρέους παγκοσμίως, είναι η ανεξέλεγκτη δράση, σε παγκόσμια κλίμακα, αγορών με τεράστια οικονομική ισχύ, οι οποίες μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να επηρεάσουν καθοριστικώς το κόστος δανεισμού κάθε χώρας σ΄ όλον τον Πλανήτη, ιδίως δε το κόστος δανεισμού χωρών που, εξαιτίας της ιδιοσυστασίας της οικονομίας τους, είναι περισσότερο εκτεθειμένες και ανυπεράσπιστες έναντι αυτών των οικονομικών κολοσσών.
Την ως άνω δύναμη -και την αντίστοιχη κατά τ΄ ανωτέρω αρνητική επιρροή- των αγορών καθιστά εφικτή το ότι, όπως σημειώθηκε, δρουν ανεξέλεγκτα, κάτι που εξηγεί ευχερώς τόσο το ότι είναι υπέρμαχοι μιας στρατηγικής οικονομικής «απορρύθμισης» παγκοσμίως. Όσο και το ότι, επέκεινα, με βάση την «απορρύθμιση» μπορούν, για την επίτευξη των στόχων τους, να κάνουν ευρύτατη χρήση πολύμορφων «παραγώγων», ήτοι, ουσιαστικώς, ευρεία χρήση μεθοδεύσεων «στοιχηματικού» τύπου».
