«Ρεύμα ανανέωσης» συγκρότησε ο Γ. Ραγκούσης

Τη συγκρότηση του «Ρεύματος Ανανέωσης» εντός του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε πριν από λίγο ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας Γ. Ραγκούση.

Πρόκειται για πρωτοβουλία που στρέφεται ευθέως εναντίον του Ευ. Βενιζέλου και μάλιστα πριν αναλάβει τα καθήκοντά του.

Σε κείμενο που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα ragkousis.gr ο κ. Ραγκούσης επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο επικεφαλής ενός πλειοψηφικού – όπως λέει – ρεύματος «που είναι διατεθειμένο και έτοιμο να προχωρήσει σε ένα νέο ξεκίνημα».

Ναι μεν ο κ. Ραγκούσης αναφέρει ότι «η πρωτοβουλία αυτή δεν αφορά την ηγεσία του κόμματος αλλά το αξιακό και πολιτικό μέλλον της δημοκρατικής παράταξης και την ανανέωση του πολιτικού συστήματος» πρόκειται όμως για μία ξεκάθαρα «αντιβενιζελική» πρωτοβουλία.

Ανάμεσα σε άλλα, ο κ. Ραγκούσης υπερασπίζεται τη διετία Παπανδρέου, το δικό του έργο ως υπουργός (διαύγεια, Καλλικράτη κλπ) και προτείνει – μεταξύ άλλων – αλλαγή του εκλογικού νόμου, μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200 σε μία πλατφόρμα για το ΠΑΣΟΚ, το κράτος τη χώρα.

Ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Ραγκούση έχει ως εξής:

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ Γ. ΡΑΓΚΟΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ.

Η πρωτοβουλία αυτή για να συγκροτηθεί Ρεύμα Ανανέωσης εκδηλώνεται σήμερα, σεβόμενη τις προτεραιότητες της χώρας.

Είχα επανειλημμένα τονίσει ότι πριν από κάθε συζήτηση για τα θέματα της παράταξης, προηγείται η ολοκλήρωση του PSI και της δανειακής σύμβασης. Και αυτό ήταν αυτονόητο, γιατί η πρωτοβουλία μας αφορά πάνω από όλα την χώρα και τις στρατηγικές της προτεραιότητες.

Επίσης, η πρωτοβουλία συνειδητά εκδηλώνεται μετά την ολοκλήρωση των εσωκομματικών διαδικασιών υποψηφιοτήτων, ώστε να αποφευχθεί κάθε συσχετισμός με επιλογές προσώπων, κάθε εμπλοκή με υπολογισμούς εσωκομματικών φιλοδοξιών. Και αυτό γιατί ακριβώς η πρωτοβουλία μας δεν αφορά την ηγεσία του κόμματος, αλλά το αξιακό και πολιτικό μέλλον της δημοκρατικής παράταξης και την ανανέωση του πολιτικού συστήματος.

Ταυτόχρονα, η πρωτοβουλία μας εκδηλώνεται σήμερα, όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα για να συμβάλει αποτελεσματικά, όχι μόνο στο μέλλον, αλλά και στις άμεσες και επείγουσες προκλήσεις για μια ριζοσπαστική ανανέωση της δημοκρατικής παράταξης, αλλά και του πολιτικού συστήματος.

Ακολουθεί το κείμενο, όπως αναρτήθηκε στο www.ragkousis.gr

Προχωράμε

• για τη ριζική ανανέωση και αλλαγή της δημοκρατικής παράταξης και του πολιτικού συστήματος

• για να πάει η Ελλάδα μπροστά

Με πίστη και πεποίθηση υποστηρίζω την ύπαρξη στην ελληνική κοινωνία ενός πλειοψηφικού ρεύματος που είναι και διατεθειμένο και έτοιμο να προχωρήσει σε ένα νέο ξεκίνημα. Βρισκόμαστε για άλλη μια φορά σε ιστορικό κατώφλι. Στο χέρι μας είναι να αντιγυρίσουμε εθνική αυτοπεποίθηση και περηφάνια στη χλεύη και στην ταπείνωση. Κι αν μοιάζουνε «σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη χώρα», χρέος μας είναι να βάλουμε τώρα τον δείκτη του ρολογιού στη χαραυγή μιας νέας αφετηρίας.
Η κρίση – να γίνει τώρα ευκαιρία για πολίτες και πολιτικούς που θα πρωταγωνιστήσουν στην εξυγίανση και στην αναγέννηση. Όχι άλλους πρωταθλητές οβιδιακών μεταμορφώσεων!
Είναι βαθιά πεποίθησή μου ότι είναι ισχυρότατες μέσα στην ελληνική κοινωνία οι δυνάμεις που πιστεύουν σε έναν ανθρωπισμό που δεν είναι λαϊκισμός, σε έναν ορθολογισμό που έχει τη δύναμη και αναλαμβάνει την ευθύνη των αναγκαίων αλλαγών. Το παλαιό μοντέλο ανάπτυξης, δημοσιονομικής διαχείρισης και διακυβέρνησης έχει εκπνεύσει. Θα εκπνεύσει άραγε μαζί του και η δημοκρατία μας στο ζόφο της βίας και της παρακμής; Ή θα συμπλεύσουν οι δυνάμεις που πιστεύουν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, στην ανάγκη των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, σε ένα ριζοσπαστικό κέντρο, βαδίζοντας τον μόνο φιλολαϊκό, τον μόνο πατριωτικό δρόμο, εκείνον της ρήξης με το παρελθόν και των αναγκαίων τομών στο σήμερα, στοχεύοντας στο «κέντρο» των προβλημάτων;

1. Το μεγάλο ΝΑΙ – το μεγάλο ΟΧΙ

Για την Ελλάδα οι στιγμές είναι ιστορικές και ανεπανάληπτες γιατί σήμερα συγκρούεται το παλιό, που θεμελιώθηκε πάνω στο δόγμα της αναξιοπιστίας «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα τελικά πράττω» με το νέο, που θεμελιώνεται στην αλήθεια.

2. Η αλήθεια

Η Ελλάδα χόρτασε ψέματα και συσκοτίσεις, διγλωσσία και μεγάλες υποσχέσεις. Τώρα είναι ώρα μόνο για αλήθειες. Τίποτε άλλο δεν έχει νόημα, αν θέλουμε να δώσουμε πραγματική ελπίδα στη χώρα και στον πολίτη. Η αλήθεια είναι η μόνη δυνατή αφετηρία, αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Κανένας βέβαια δεν κατέχει τη μοναδική και απόλυτη αλήθεια.

Σε όλο το φάσμα του προοδευτικού δημοκρατικού χώρου, καθώς και στο ΠΑΣΟΚ, έχουν κατατεθεί το τελευταίο διάστημα, ιδέες και κείμενα με σημαντικό περιεχόμενο. Στο δημόσιο διάλογο και στην κοινή προσπάθεια πρέπει να επικρατήσει η αλήθεια. Ανάμεσα στις αλήθειες που πρέπει να δεσπόσουν, παραθέτω τις ακόλουθες:

Αλήθεια πρώτη

Η επιτυχής έκβαση του PSI και το κούρεμα του χρέους είναι μεν επιτεύγματα απαραίτητα και επιτακτικά για τη σωτηρία της χώρας, δε συνιστούν ωστόσο το τέλος της προσπάθειας. Δεν ζούμε μια στιγμή υπερηφάνειας του ελληνικού λαού. Αντίθετα πρέπει να είναι ώρα περισυλλογής και αυτοκριτικής. Αθετήσαμε τις συμφωνίες μας. Δεν μπορέσαμε να αποπληρώσουμε τα χρέη που συσσωρεύσαμε κατά τη διάρκεια της σκοτεινής πλευράς της Μεταπολίτευσης. Περήφανη δεν είναι η Ελλάδα που «δεν πληρώνει» αλλά η Ελλάδα που δεν χρωστάει σε κανένα.

Αλήθεια δεύτερη

Μάγκας Έλληνας δεν είναι αυτός που καίει μια γερμανική ή μια ελληνική σημαία. Μάγκας Έλληνας είναι αυτός που παράγει ένα προϊόν τόσο καλό και ανταγωνιστικό, ώστε να γίνει αυτό η επιλογή του γερμανού καταναλωτή, εκτοπίζοντας από το ράφι του γερμανικού σούπερ μάρκετ ένα αντίστοιχο γερμανικό προϊόν.

Αλήθεια τρίτη

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δίνουμε από αυτά που δεν έχουμε. Από αυτά που πια δεν υπάρχουν, αφού τελείωσε η εύκολη ανάπτυξη και η εύκολη πολιτική καριέρα, τις οποίες διασφάλιζε ο επί δεκαετίες εξωτερικός δανεισμός της χώρας, το άκριτο μοίρασμα δημόσιων πόρων, οι αθρόες πελατειακές προσλήψεις σε βάρος, στην πραγματικότητα, των μελλοντικών γενεών.

Αλήθεια τέταρτη

Είναι ιστορικά ανεύθυνοι όλοι αυτοί που κυκλοφορούν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πολιτικού φάσματος και -πατώντας σε όσους πήραμε στην πλάτη μας, στο πλαίσιο της κυβέρνησης Παπανδρέου, το πολιτικό κόστος να μην καταρρεύσει η χώρα ή γίναμε δυσάρεστοι αναλαμβάνοντας δημοσίως την ευθύνη να προτείνουμε τη συγκρότηση της κυβέρνηση Παπαδήμου- συνεχίζουν να διακινούν την εθνική αυταπάτη ότι υπάρχει, τάχα, εναλλακτική λύση. Ποτέ βεβαίως δεν λένε ποια είναι αυτή η λύση. Μήπως το να περνούν καλά οι Έλληνες χάρη σε κάποιους άλλους, που θα πληρώνουνε γι’ αυτούς;

Πρόκειται για εκείνους που πρωταγωνίστησαν στη σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης που υπερχρέωσε την Ελλάδα. Για άλλους, που διακρίθηκαν στην ανεύθυνη διεκδίκηση μιας ευημερίας, που θα την πλήρωναν όσοι δεν έχουν γεννηθεί ακόμη. Για όσους, τέλος, μέσα στην κυβέρνηση, στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, στην Αντιπολίτευση και στα συνδικάτα, δυόμισι χρόνια τώρα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να εμποδίσουν την Ελλάδα να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, βυθίζοντας έτσι τη χώρα στην παρατεταμένη απειλή της χρεοκοπίας, που είχε σαν αποτέλεσμα την ύφεση της οικονομίας, τη δυσπραγία και τα αδιέξοδα των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης «κοινωνικής ευαισθησίας» καθυστέρησαν απαραίτητες αλλαγές με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στα άδικα οριζόντια μέτρα, που εντέλει έπληξαν με άδικο τρόπο τους πιο αδύναμους. Βεβαίως τα παραπάνω δεν απαλλάσσουν από τις δικές της σοβαρές ευθύνες την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα όργανά της αλλά και τις κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών.

Αλήθεια πέμπτη

Αλήθεια είναι ότι το 80% και πλέον των δαπανών του δημοσίου συντηρεί σχολεία, νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα, στρατόπεδα, δικαστήρια, καθώς και 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχους, εκ των οποίων οι 500.000 είναι κάτω των εξήντα ετών. Περιορισμός δαπανών –διότι η Ελλάδα δεν μπορεί να πλήττει διαρκώς όσους εργάζονται και παράγουν στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα- σημαίνει να αποφασίσουμε τι ακριβώς και για ποιόν θα περιορίσουμε, χωρίς όμως σε καμία απολύτως περίπτωση να παύσει η παροχή αυτών των δημόσιων αγαθών προς τους Έλληνες πολίτες, ιδίως τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Η λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα δεν θα προέλθει από το κλείσιμο των λίγων, συγκριτικά, οργανισμών του δημοσίου. Είναι μύθος, που συνιστά υποτίμηση του προβλήματος, ότι το πρόβλημα των δημοσίων δαπανών θα λυνόταν αν είχαμε κλείσει όσους οργανισμούς πράγματι έπρεπε να έχουν κλείσει με αποκλειστική –υπογραμμίζω- ευθύνη του κάθε υπουργού, στον τομέα ευθύνης του οποίου ανήκει ο αντίστοιχος οργανισμός.

Αλήθεια έκτη

Είναι αλήθεια ότι το πολιτικό σύστημα, όπως διαμορφώθηκε στη Μεταπολίτευση, δεν μπορεί να εγγυηθεί την υιοθέτηση και την υλοποίηση των αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα. Μόνο η επαναθεμελίωσή του και η ριζική του ανανέωση μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για την έξοδό μας από την κρίση. Και μόνο έτσι θα αποκτήσει πάτο το βαρέλι.

3. Κανόνες, όχι εξαιρέσεις

Μεγάλη πληγή της Μεταπολίτευσης ήταν ότι η ελληνική κοινωνία, πολιτεία, οικονομία οικοδομήθηκαν σαν μια φαβέλα εξαιρέσεων, αποσπασματικών διευθετήσεων, πελατειακών ρυθμίσεων, ευκαιριακών «τακτοποιήσεων». Για να κάνουμε μια νέα αρχή, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι θα πάψουμε να είμαστε μια κοινωνία εξαιρέσεων και θα γίνουμε μια κοινωνία κανόνων. Να συμφωνήσουμε σε αδιαπραγμάτευτους κανόνες του δημόσιου βίου μας.

• Ευνομία
• Αξιοκρατία
• Διαφάνεια
• Αξιολόγηση
• Έλεγχος
• Επιβράβευση
• Τιμωρία

4. Προτεραιότητες για μια νέα αρχή

Η μεγαλύτερη ανάγκη είναι να μιλήσουμε με θάρρος, χωρίς περιστροφές, για τις προτεραιότητες που θα καθορίσουν τις πολιτικές αποφάσεις. Πρέπει να γίνουν πολλά, σε όλους τους τομείς, αλλά δεν μπορεί να γίνουν όλα μαζί. Πρέπει η χώρα να θέσει προτεραιότητες από τις οποίες θα απορρέουν οι επιλογές και με βάση τις οποίες θα κρίνεται η ορθότητα των αποφάσεων. Οι προτεραιότητες αυτές θα καθορίσουν το πώς τοποθετείται ο καθένας απέναντι σε κάθε ένα από τα ολοένα και σκληρότερα διλήμματα που θέτει διαρκώς η Ελλάδα, ιδιαίτερα η Ελλάδα που δίνει τη μάχη κατά της κρίσης και της ύφεσης, η Ελλάδα που δίνει τη μάχη για μια νέα αρχή .

• Προτεραιότητα η «μητέρα των μεταρρυθμίσεων», η επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος και η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού.
• Προτεραιότητα, οι άνεργοι, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
• Προτεραιότητα η νέα γενιά που χρειάζεται αξιοπρέπεια, αυτοπεποίθηση, πάνω απ’ όλα ευκαιρίες εξέλιξης.
• Προτεραιότητα η επιχείρηση, η επιβίωσή της και η ανάπτυξή της. Μόνον έτσι προστατεύονται και ο εργαζόμενος και ο επιχειρηματίας.
• Προτεραιότητα η Ελλάδα που παράγει, εξάγει, ανταγωνίζεται και διακρίνεται.
• Προτεραιότητα ο πλεονασματικός προϋπολογισμός και η συνταγματική διασφάλιση της απαγόρευσης δημιουργίας νέας υπερχρέωσης.
• Προτεραιότητα η αναδιανομή μόνο του παραγόμενου πλεονάσματος και όχι πια του εξωτερικού δανεισμού καθώς και η δίκαιη αναδιανομή των βαρών.
• Προτεραιότητα να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να μην οδηγηθούν οριστικά στο περιθώριο, όσοι κινδυνεύουν να «πνιγούν» από την κρίση. Να ρίξουμε μια «σωσίβια λέμβο» ώστε να έχουν μια δεύτερη και μια τρίτη ευκαιρία όσοι το έχουν ανάγκη.
• Προτεραιότητα η διασφάλιση του κοινωνικού συμφέροντος έναντι κάθε μερικού, τοπικού, ιδιωτικού, συντεχνιακού.
• Προτεραιότητα να εκμεταλλευθούμε στο έπακρο τις αστείρευτες δυνάμεις που διαθέτει η Ελλάδας της Περιφέρειας.

5. Δεν νοείται Ελλάδα χωρίς Ευρώπη και Ευρώπη χωρίς Ελλάδα

Υπηρετώντας με συνέπεια και αυστηρότητα τις προτεραιότητες αυτές, εκπληρώνουμε τη μείζονα προϋπόθεση για να αλλάξει, πράγματι, σελίδα η Ελλάδα: την ανάκτηση της θέσης μας στην Ενωμένη Ευρώπη. Μόνο στην Ευρώπη μπορούμε να υπηρετήσουμε αποτελεσματικά τις εθνικές μας προτεραιότητες. Μόνο στην Ευρώπη επιτυγχάνονται οι εθνικοί στόχοι της εξωτερικής μας πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας.

Η Ελλάδα θα γίνει ισχυρή μόνο μέσα σε μια ισχυρή Ευρώπη. Όπως κατέδειξε δραματικά η ελληνική κρίση, οφείλει και η Ευρώπη να βαδίσει άμεσα το δρόμο των δικών της μεγάλων αλλαγών. Αυτό σημαίνει: περισσότερη δημοκρατία, διαφάνεια, δι@ύγεια, συμμετοχή, αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη. Η Ευρώπη πρέπει να ενοποιηθεί πολιτικά, αλλά όχι με τη χειραγώγηση των ισχυρών. Διεκδικούμε άμεση αναβάθμιση των θεσμών της, όπως, ιδίως του Κοινοβουλίου, και νέα αποστολή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η νέα Ευρώπη, αν θέλει να είναι συνεπής και αποτελεσματική στο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει, χρειάζεται νέα, τολμηρά εργαλεία πολιτικής, όπως ο φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και το ευρωομόλογο, που ήδη δυναμικά τα διεκδικούν οι προοδευτικές και δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. Η νέα, δημοκρατική Ευρώπη θα αποτυπωθεί θεσμικά με τη μεγαλύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση του νέου προέδρου της Επιτροπής, που θα πρέπει να εκλεγεί στις επόμενες εκλογές με την άμεση συμμετοχή των πολιτών.

6. Ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στο κράτος, στο πολιτικό σύστημα

Τρεις μεγάλες αποφάσεις για την ανάπτυξη

Η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει απαλλαγή από την αβεβαιότητα της χρεοκοπίας. Προϋποθέτει ακόμη απελευθέρωση της οικονομίας, από όλα τα κρατικοδίαιτα οικονομικά συμφέροντα και συντεχνίες, με κανόνες και εποπτεία. Προϋποθέτει μόνιμα πλεονασματικό προϋπολογισμό και αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία με ταυτόχρονη συστηματική, εντατική και διαρκή προσπάθεια της πολιτείας και των αρμόδιων υπουργείων όχι μόνο για τον έλεγχο αλλά και για τη μείωση των τιμών. Προϋποθέτει, τέλος, την προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων, ελληνικών και ξένων, όχι μόνο στους παραδοσιακούς τομείς της ναυτιλίας, του τουρισμού, του πολιτισμού, της ενέργειας και των κατασκευών, που πρέπει να συνεχιστεί η στήριξη της προσπάθειάς τους να αποκτήσουν ποιοτικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αλλά κυρίως στους νέους τομείς προτεραιότητας.

Πάνω απ’ όλα χρειάζεται να συμφωνήσουμε σε δύο – και όχι παραπάνω – κορυφαίες αναπτυξιακές προτεραιότητες και μία κορυφαία αναπτυξιακή προϋπόθεση. Στις προτεραιότητες αυτές θα επιδιώξουμε διεθνές ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, θεσπίζοντας τα πλέον προωθημένα σε παγκόσμια κλίμακα φορολογικά και διοικητικά κίνητρα –λαμβανομένων υπ’ όψιν των επιταγών του κοινοτικού δικαίου περί ανταγωνισμού- τα οποία, ακόμη και με συνταγματική διάταξη, η Ελλάδα πρέπει να δεσμευτεί ότι δεν θα μεταβάλει για τα επόμενα 20 χρόνια.

Οι συγκεκριμένες τρεις αποφάσεις επιτρέπουν στους νέους μας να αξιοποιήσουν την εφευρετικότητα και τις δικές τους δυναμικές, αφού κάθε σημερινό παιδί είναι σχεδόν από την κούνια πια σε θέση να αξιοποιήσει με τον πιο φυσικό τρόπο την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και του διαδικτύου.

Απόφαση πρώτη

Επιχειρήσεις πληροφορικής, νέων τεχνολογιών, λογισμικού και έρευνας και καινοτομίας, για τις οποίες διασφαλίζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι ώστε να διεκδικήσουμε ισχυρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε διεθνή κλίμακα.

Η επιλογή αυτή διαθέτει απεριόριστα αναπτυξιακά πλεονεκτήματα ενώ στερείται περιβαλλοντικών, πολεοδομικών ή άλλων επιπλοκών. Θα δώσει σε χιλιάδες νέους την ευκαιρία να αξιοποιήσουν τη φυσική πλέον σχέση που έχουν αναπτύξει με τις νέες τεχνολογίες και την πληροφορική. Θα δημιουργήσει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και θα προσελκύει διαρκώς ελληνικά και ξένα επενδυτικά κεφάλαια. Η στρατηγική αυτή αναπτυξιακή επιλογή είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με τις ένοπλες δυνάμεις και την έξυπνη αμυντική θωράκιση της χώρας τις προσεχείς δεκαετίες.

Απόφαση δεύτερη

Πρωτογενής τομέας – πρωτογενής παραγωγή με οργάνωση μαζικής επιστροφής στη περιφέρεια, φορολογικά κίνητρα και έξοδα πρώτης εγκατάστασης ή μετεγκατάστασης, με στόχο την «αποαττικοποίηση» και την «αποαστικοποίηση».

Απόφαση τρίτη

Η Ελλάδα χρειάζεται εδώ και καιρό μια ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση, που θα οδηγεί σε ένα σύστημα βασισμένο σε αντικειμενικά και δίκαια δεδομένα, και κάθε τροποποίηση του οποίου δεν θα μπορεί να τίθεται σε εφαρμογή πριν τη παρέλευση δύο ετών από την ώρα της υιοθέτησής της.

Ριζικές αλλαγές στο κράτος

Για να πετύχουμε ένα κράτος – στήριγμα των δημιουργών και πραγματικό προστάτη των αδυνάμων, ένα κράτος αυστηρό επόπτη και δίκαιο τιμωρό όσων δεν πειθαρχούν σε κανόνες, πρέπει να εμμείνουμε: Αξιοκρατία – ΑΣΕΠ παντού. Διαφάνεια – Δι@ύγεια παντού. Αποκέντρωση, αναδιάρθρωση – Επαναθεμελίωση – Καλλικράτης παντού.

Κράτος σύγχρονο, δίκαιο, επιτελικό

Συνταγματική αναθεώρηση ώστε μετά από διαρκή αξιολόγηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων η μονιμότητα στο δημόσιο να ισχύει μόνον για όσους κρίνονται άξιοι. Να πάψουν να επιβαρύνουν τον Έλληνα φορολογούμενο όσοι κρίνονται αρνητικά. Συνταγματική θωράκιση της αντικειμενικής εξέλιξης στελεχών, της αξιοκρατικής και μη κομματικοποιημένης επιλογής διευθυντών και προϊσταμένων στο δημόσιο.