Σαν ζογκλέρ που παίζει ταυτόχρονα με οχτώ δαυλούς αναμμένους και προσπαθεί να τους κρατήσει όλους στον αέρα, μην και πέσει κάποιος πάνω του και τον κάψει νιώθει αυτό τον καιρό ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος.
Όπως δημοσιεύει το «Βήμα της Κυριακής», ο ίδιος εξομολογείται σε συνομιλητές του ότι αισθάνεται σαν να εκτελεί διαρκώς μια άσκηση απόλυτης ισορροπίας, όπου κάθε λάθος κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία.
Όταν στις 16 Ιουνίου, την κρίσιμη εκείνη Πέμπτη, τον κάλεσε ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου προκειμένου να του αναθέσει την αντιπροεδρία και το υπουργείο Οικονομικών, αντιλαμβανόταν το βάρος της αποστολής και τους κινδύνους της, αλλά δεν είχε κανένα περιθώριο δεύτερων σκέψεων ή άλλων συνεννοήσεων.
Στις συζητήσεις που είχε τότε ο κ. Βενιζέλος με τον κ. Παπανδρέου, πρότεινε στην αρχή διάφορα πρόσωπα για τη θέση του υπουργού Οικονομικών, αλλά ήταν φανερό σχεδόν από την αρχή ότι ο Πρωθυπουργός είχε λάβει τις αποφάσεις του και εκτιμούσε- σωστά, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων- ότι μόνο ένα ισχυρό πολιτικό πρόσωπο θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε εκείνες και στις τωρινές εκρηκτικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.
Κάπως έτσι δέχθηκε το βαρύ φορτίο, κατάφερε να περάσει από το Κοινοβούλιο με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες το Μεσοπρόθεσμο, κέρδισε την εμπιστοσύνη των βουλευτών, τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες τίμησε, τον πολιτικό λόγο αναβάθμισε, την επιχειρηματολογία της διάσωσης ενίσχυσε και έτσι επέτυχε να μεταδώσει έστω κάποιους τόνους αισιοδοξίας στην κοινωνία.
Στη συνέχεια πήγε στις Βρυξέλλες, όπου ένιωσε το βαρύ κλίμα και την ατμόσφαιρα δυσπιστίας και κατανόησε πόσο μικρή απόσταση χωρίζει την περήφανη από την υποτελή στάση όταν βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με καχύποπτους ή ακόμη και εχθρικούς εταίρους. Και έκτοτε προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα περιβάλλον επικίνδυνο και διαρκώς μεταβαλλόμενο.
«Δεν υπήρξε καμία άλλη συνεννόηση, παρά μόνο αποδοχή του έργου» λέει και ξαναλέει σε όσους τον ρωτούν για δήθεν μυστικές συμφωνίες, «δαχτυλίδια» και άλλα τινά. Αλλωστε όσοι θυμούνται το κλίμα εκείνων των ημερών, όπου κανείς δεν ήξερε τι ξημερώνει για την κυβέρνηση και τη χώρα, αναγνωρίζουν ότι δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να εγερθούν απαιτήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι ως τότε ο κ. Βενιζέλος από τη θέση του υπουργού Άμυνας είχε διαλέξει περισσότερο ρόλο παρατηρητή παρά διαμορφωτή των εξελίξεων. Παρακολουθούσε, σχολίαζε κατά καιρούς τα λάθη του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου , εφιστούσε την προσοχή διαφόρων θεμάτων στον κ. Παπανδρέου, αλλά διατηρούσε απόσταση, γνωρίζοντας, λόγω της μεγάλης σύγκρουσης του 2007, ότι όλα είναι παρεξηγήσιμα.
Εδώ και σχεδόν πενήντα ημέρες τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ των κκ. Παπανδρέου και Βενιζέλου. Ο Πρωθυπουργός συνομιλεί σχεδόν καθημερινά με τον νέο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ενώ πολλές φορές μετά το πέρας των κυβερνητικών συσκέψεων οι δύο άνδρες απομονώνονται και συνομιλούν διεξοδικά για τα θέματα της τρέχουσας διαχείρισης.
Ο κ. Παπανδρέου αισθάνεται ασφαλής με τον κ. Βενιζέλο και εκείνος δηλώνει αφοσιωμένος στην προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας και της χώρας.
