Το πραγματικό στοίχημα των εκλογών δεν έγκειται στην τεχνητή ματαιοδοξία να κατακτηθεί το μπόνους των 50 εδρών – που κακώς διατηρήθηκε – από το πρώτο σε εκλογικά ποσοστά κόμμα, αλλά η πίεση που πρέπει να ασκήσει το εκλογικό σώμα προκειμένου να σχηματισθεί την επομένη των εκλογών κυβέρνηση ευρύτατης στήριξης που θα επαναφέρει την ουσία της πολιτικής με τη μορφή του εθνικού σχεδίου ανάταξης που κινητοποιεί όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της πατρίδας μας επισημαίνει ο πρώην πρόεδρος το ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, σε άρθρο του στην «Καθημερινή».
Πρώτη προϋπόθεση, τονίζει, είναι να υπάρχει αποτελεσματική πολιτική διεύθυνση της χώρας από μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, χωρίς μικροκομματικές αλαζονείες, αποκλεισμούς και αυτοαποκλεισμούς. Με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων που αποδέχονται το ευρωπαϊκό πλαίσιο και τη στήριξη όλων των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας.
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σημειώνει ότι το παράδοξο των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου έγκειται στο γεγονός ότι η προεκλογική συζήτηση εστιάζεται όχι στο ποια πολιτική θα εφαρμοστεί, αλλά απλώς στο ποια κυβέρνηση θα αναλάβει να εφαρμόσει την ούτως ή άλλως δεδομένη πολιτική που περιγράφεται στο μνημόνιο της 12ης Ιουλίου / 19ης Αυγούστου.
Ο κ. Βενιζέλος ασκεί έντονη κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και αναφέρει ότι το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου που θα καταγραφεί ιστορικά ως το μοναδικό παράδειγμα άμεσης έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας που μέσω της συντριπτικής πλειοψηφίας που διαμορφώνεται, δημιουργεί αντί να λύσει μια κρίση νομιμοποίησης.
Η εθνική βλάβη, τονίζει, που προκλήθηκε το επτάμηνο που πέρασε δεν αφορά μόνο την οικονομία που επιδεινώθηκε, αλλά και την πολιτική που δείχνει να ακυρώθηκε ως πεδίο εναλλακτικών προτάσεων. Ακραία εκδοχή του φαινομένου αυτού είναι η εμφάνιση της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ δήθεν ως σύγκρουσης μεταξύ πολιτειακών θεσμών, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ως κυβέρνηση χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία και το κόμμα του κ. Λαφαζάνη και της συνεργαζόμενης κ. Κωνσταντοπούλου να εμφανίζεται ως Βουλή χωρίς τα άλλα κόμματα και τους βουλευτές τους! Δεν πρόκειται για γραφικότητες, αλλά για μια ανατριχιαστικά ολοκληρωτική αντίληψη περί θεσμών.
