Κάποιο βράδυ του Φεβρουαρίου του 1987 συνάντησα για πρώτη φορά την Καίτη Χωματά στα Εξάρχεια στην μπουάτ «Μαρκίζα» του φίλου μου του Κώστα που έφυγε και αυτός πριν τρία χρόνια..
Υπεύθυνος τότε δημοσίων σχέσεων σε κάποια θέατρα, με δικές μου στήλες σε κάποια μεγάλα έντυπα εκείνης της εποχής, δέχτηκα να κάνω φιλικά την προβολή εκείνης της δουλειάς που σηματοδοτούσε την επιστροφή της στο τραγούδι μετά τα πρώτα σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε αντιμετωπίσει..
Ήταν μια συγκινητική βραδιά εκείνη η πρώτη της εμφάνιση στην «Μαρκίζα»..που την αφιέρωσε στους γιατρούς της που την έσωσαν και κάθονταν εκεί δίπλα της στα μικρά καρεκλάκια της μπουάτ… Εκεί ήταν οι δικοί της άνθρωποι, τα παιδιά της,
ο Γιάννης της που της στάθηκε όσο κανείς όλα αυτά τα χρόνια, και φίλοι πολλοί που δεν χωρούσαν στην μικρή μπουάτ.
«Τούτο το κορίτσι πριν λίγο καιρό μας έκανε να κλάψουμε από λύπη, σήμερα δάκρυα χαράς τρέχουν στο πρόσωπο μας…» είπε ο μεγάλος Απόστολος Καλδάρας και της έδωσε δύο φιλιά. Εκεί δίπλα του και ο Σταύρος Κουγιουμτζής ,ο Αλέξης Κωστάλας.
Για είκοσι μέρες ήταν να εμφανιστεί η Καίτη… Η μεγάλη όμως προσέλευση του κόσμου την ανάγκασαν να συνεχίσει για δύο μήνες και ας της έλεγαν οι γιατροί ότι δεν έπρεπε να κουράζεται…
Ένα βράδυ του Μαρτίου στην «Μαρκίζα» μου ..έριξε την ιδέα.. «Βρέ Δημήτρη δεν παίρνουμε τρία όργανα και να πάμε το καλοκαίρι περιοδεία..Δεν χρειάζονται και πολλά…»
Έλα όμως που εγώ δεν ήμουν για τα λίγα !…Τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι του 1987;
Συναυλία στο Παλαί ντε σπορ της Θεσσαλονίκης, συναυλίες στην Λάρισα, τα Χανιά, το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο την Πάτρα κά με στόχο να καταλήξουμε στο θέατρο Λυκαβηττού. Έλα όμως που δεν μας το έδωσαν! Και τι έγινε, εμείς θα κάναμε την συναυλία μας στο καινούργιο τότε… Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας !!!
Άκου θράσος ο..μικρός!!
Και όχι συναυλίες με δύο τρία όργανα που μου έλεγε η Καίτη… Ορχήστρα με οκτώ όργανα με τέσσερις νέους τραγουδιστές αλλά και τον Γιάννη Σπανό ,και την Αλέκα Μαβίλη και τον Μανώλη Μητσιά στην Κρήτη και την Βίκυ Μοσχολιού στο Ειρήνης Φιλίας… Η άγνοια της νεότητας που έχει ενθουσιασμό αλλά και απειρία… και λάθη πολλά..
Τέλος πάντων πέρασε το καλοκαίρι του 1987 αλλά εκείνη δεν έλεγε να με… αφήσει ήσυχο… «Βρε Δημήτρη εκείνο το νεοκλασικό που έχεις στην Πλατεία Κολιάτσου δεν το κάνουμε μπουάτ…;;»
Έτσι έγινε η μπουάτ «Αυλαία» που άνοιξε στις 16 Δεκεμβρίου του 1987.
«Αυλαία» έλεγαν το δικό της μαγαζί στην Πλάκα την δεκαετία του 1960..
Χειροκροτήματα, λουλούδια και πολλή αγάπη για το αλλοτινό κορίτσι του νέου κύματος… στη νέα της «Αυλαία»…
«Μια αγάπη για το καλοκαίρι» στο μικρόφωνο, δάκρυα στα μάτια της Καίτης καθώς το τραγουδούσε, συγκίνηση στο ακροατήριο για το κορίτσι του..καλοκαιριού που με την σιδερένια θέληση της νίκησε τους χειμώνες της ζωής…
Εκεί κοντά της στην πρώτη της «Αυλαία» ο Αλέκος Σακελάριος, ο Κυριάκος Μαραβέλιας από την Λύρα, η Κούλα Αντωνιάδου, η Τζένη Ρουσσέα, η Κωστούλα Μητροπούλου, ο Δημήτρης Κωνσταντάρας…
Και ο πρώτος χειμώνας πέρασε στην « Αυλαία» με καθημερινά προγράμματα και δύο το Σάββατο, σαν το 60 στην Πλάκα.. και με ένα καυγά στο τέλος!!!..
Και τι νομίζετε ότι μας κράτησε ο καυγάς μακριά για πολλή ;;; Ήρθε και με βρήκε στην «Αυλαία» χειμώνα του 1988 όταν τραγουδούσε εκεί ο Λάκης Παππάς..
Έτσι το καλοκαίρι του 1989 μας βρίσκει πάλι να κάνουμε συναυλίες και στις 9
Σεπτεμβρίου «την μεγάλη βραδιά των αναμνήσεων» όπως έγραφαν οι εφημερίδες στο θέατρο Λυκαβηττού όπου η Καίτη γιόρτασε τα 25 χρόνια της στο τραγούδι..
Και ποιος δεν τραγούδησε μαζί της.. ο Γιώργος Ζωγράφος, η Πόπη Αστεριάδη,
η Σούλα Μπιρμπίλη, ο Νικόλας Μητσοβολέας και από κοντά ο Γιάννης Σπανός, ο Νότης Μαυρουδής, ο Γιώργος Κριμιζάκης…
Έγραφαν οι εφημερίδες την επομένη μέρα.. «Μοναδική σε όγκο τουλάχιστον για το φετινό καλοκαίρι ήταν η γιορτή της Χωματά στο Λυκαβηττό. Το θέατρο χωρητικότητας 4000 ατόμων μετατράπηκε σε μια πλακιώτικη μπουάτ τεραστίων διαστάσεων όπου οι πάνω από 8000 θεατές έζησαν μια βραδιά αναμνήσεων…. Η κίνηση στον περιφερειακό του Λυκαβηττού είχε διακοπεί από τις 6 το απόγευμα… Μετά από 35 λεπτά καθυστέρησης και ενώ όλοι είχαν βρει μια θέση..στον ήλιο, το αεράκι του νέου κύματος που στις αρχές της δεκαετίας του 1960 είχε σαρώσει στις μπουάτ, φύσηξε και στο θέατρο Λυκαβηττού…»
Μετά από εκείνη την μεγάλη βραδιά για την Καίτη κανείς δεν μας σταματούσε…
5 Φεβρουαρίου 1990. «Συνωστισμός αναμνήσεων» έγραφαν οι εφημερίδες για την συναυλία της Καίτης στο Παλαί ντε σπόρ της Θεσσαλονίκης. 7500 θεατές!
.Εσύ και ο «Άρης» της έλεγαν γέμισες το Αλεξάνδρειο!!…
Από τότε δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος που να μην συνεργαστούμε με την Καίτη… Μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα το 1992, συναυλίες του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για τα στρατευμένα παιδιά ,συμμετοχές σε όλα σχεδόν τα τοπικά φεστιβάλ Δήμων και Νομαρχιών, συμμετοχή της το 2000 στην υλοποίηση του πρώτου προγράμματος του ΟΑΕΔ για τον πολιτισμό, στην Κύπρο με το υπουργείο Εξωτερικών και πολλά ταξίδια μαζί της σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και στιγμές ξεχωριστές στα χιόνια της Φλώρινας στους αέρηδες της Καλύμνου, στις καταιγίδες της Κομοτηνής, στις όμορφες γωνιές της Σύμης, στους καυγάδες τις Λιβαδειάς, στα γλέντια της Σαμοθράκης στις παραλίες της Ζακύνθου, στα τσιπουράδικα του Βόλου… Τελευταία δουλειά μας το καλοκαίρι του 2008 στην Τήνο…

Σήμερα Κυριακή 24 Οκτωβρίου ξύπνησα και ήθελα να της τηλεφωνήσω όπως έκανα τα τελευταία 23 χρόνια κάθε τέτοια μέρα..Σήμερα ήταν τα γενέθλια της..
Δεν πρόλαβα , άκουσα στην τηλεόραση την είδηση ότι η Καίτη… « έφυγε»!!…
Είχαμε κάποιους μήνες να μιλήσουμε – αναποδιές επαγγελματικές, προβλήματα υγείας δικά μου μας χώρισαν – δεν ήξερα για τα τελευταία προβλήματα με την υγεία της… Και σήμερα ακούω ότι έφυγε… Και είναι σαν να έφυγαν μαζί της σχεδόν 25 χρόνια από την ζωή μου..
Δεν το περίμενα.. Ήταν δυνατός άνθρωπος η Καίτη.. Πάλεψε με τον καρκίνο 25 ολόκληρα χρόνια… τραγουδώντας και όλοι είχαμε πιστέψει ότι τον είχε κερδίσει…
«Στον ουρανό, είναι ένα αστέρι, είναι ένα αστέρι εκεί ψηλά που πάντα μου χαμογελά..» τραγούδαγε κάποτε…
Έτσι θα μείνει στην καρδιά μου η Καιτούλα …σαν ένα αστέρι μακρινό..
Καλό σου ταξίδι Καίτη και.. χαιρετισμούς στην Κατερίνα – ξέρεις εσύ – και στον Κωστάκη που μας γνώρισε…

Δημήτρης Κραουνάκης