Τελευταία μέρα σήμερα του διαγωνιστικού τμήματος του 67ου φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας με την προβολή των ταινιών «Τρεις» του Γερμανού Τομ Τίκβερ («Τρέξε Λόλα, τρέξε», «The International») και την αμερικανική ανεξάρτητη ταινία «Ο δρόμος για το πουθενά» του Μόντι Χέλμαν («Two-Lane Blacktop»).
Η ταινία του Τίκβερ καταπιάνεται με το θέμα των ερωτικών σχέσεων και της ελευθερίας τους σε μια κοινωνία που αρνείται να τις δεχτεί. Το ζευγάρι του, παντρεμένο εδώ και 20 χρόνια, περνάει μια κρίσιμη καμπή στις σχέσεις του. Η γνωριμία της γυναίκας με έναν επιστήμονα θα ξεκινήσει μια δεύτερη σχέση, χωρίς αυτή να γνωρίζει πως και ο άντρας της έχει αρχίσει μιαν ομοφυλοφιλική σχέση με τον ίδιο άντρα. Ο Τίκβερ εκμεταλλεύεται τη σύμπτωση αυτή – έξυπνο κινηματογραφικό εύρημα – χρησιμοποιείται για την ανάπτυξη κωμικών καταστάσεων. Μια έξυπνη «τριγωνική σχέση», με μια ανάλαφρη σκηνοθεσία, που φέρνει στο νου ταινίες όπως την κλασική «Design for Living» του Λούμπιτς ή το «Ζιλ και Τζιμ» του Τριφό. Μόνο που εδώ υπάρχει και μια σχέση ομοφυλοφιλική, με τον σκηνοθέτη να εκμεταλλεύεται την παρουσία του Βερολίνου, όπου ζουν τα πρόσωπά του, για να δώσει τη συγκεκριμένη πολιτιστική του ατμόσφαιρα.
Στη δική του ταινία, «Ο δρόμος για το πουθενά», πρώτη ταινία μυθοπλασίας που ο ανεξάρτητος αμερικανός σκηνοθέτης Μόντι Χέλμαν γύρισε μετά από απουσία 20 χρόνων, καταπιάνεται με ένα νέο σκηνοθέτη που γυρίζει μια ταινία γύρω από μια αληθινή ιστορία εγκλήματος και μια υποτιθέμενη διπλή αυτοκτονία. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια περίπλοκη, αρκετά συναρπαστική, ταινία μέσα στην ταινία και, τελικά, μέσα σε μια άλλη ταινία, σχόλιο πάνω στον ίδιο τον κινηματογράφο (με αναφορές σε συγκεκριμένες, αγαπημένες του σκηνοθέτη ταινίες) αλλά και την ανθρώπινη κατάσταση. Με μια σκηνοθεσία που συνδυάζει το ρεαλιστικό με το υπερρεαλιστικό, και το φιλμ νουάρ με την «ταινία του δρόμου» (road movie), ο Χέλμαν έφτιαξε ένα έργο συγγενικό με τις πρώτες του ταινίες, και συγκεκριμένα το γουέστερν «The Shooting». Στα συν της ταινίας και η πολύ καλή μουσική επένδυση.
