Το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μας το περνάμε σε πολυσύχναστους χώρους δημόσιας χρήσης: σταθμοί τρένων, αεροδρόμια, τράπεζες, πολυκαταστήματα, ξενοδοχεία, στο δρόμο καλύπτοντας αποστάσεις. Το internet, τα κοινωνικά blogs και οι online υπηρεσίες εξυπηρέτησης πελατών αποτελούν μια άλλη μορφή τόπων δημόσιας χρήσης και αναμονής. Η ομαδική έκθεση The R3turn Call: Singularities in Transit παρουσιάζει έργα πρωτότυπα και πραγματεύεται το μεταβατικό στάδιο της αναμονής σε χώρους τακτικής επισκεψιμότητας.
Η αναμονή εμπεριέχει την απουσία, αφού περιμένουμε κάτι που δεν έχουμε. Ο τίτλος, The Return Call, αναφέρεται στην ανταπόκριση της αναμονής. Πρόκειται για την ανταπάντηση, την ανταπόδοση, την επιστροφή από εμένα σ’ εσένα και πάλι πίσω. Την ανάληψη της ευθύνης να απαντήσεις στο προσωπικό σου κάλεσμα.
Οι παραπάνω χώροι, ή όπως αλλιώς ονομάζονται «μη-τόποι» (non-places), δεν μπορούν να οριστούν ως ιστορικοί και δεν συνδέονται με την έννοια της ταυτότητας. Οι μη-τόποι προσεγγίζονται ως το αντίθετο της ουτοπίας, υπάρχουν αλλά δεν περιέχουν οργανικά στοιχεία ̇ οι πορείες των ανθρώπων διασταυρώνονται ενώ το άτομο, ως μονάδα, παραμένει έμμεσα συνδεδεμένο με τους υπόλοιπους και τους στόχους τους.
Τι νόημα μπορούμε να βγάλουμε όταν ένα αποσυρμένο Airbus 320 μυρίζει σαν το σπίτι του παππού; Όταν ένα υπερμέγεθες ρολόι καλωσορίζει το αναπάντεχο και τη μοναξιά; Όταν ένας virtual κήπος καλλιεργείται σκόπιμα από το τυχαίο του κυβερνοχώρου;
O Pirgelis έχει εμμονή με τα αεροπλάνα, χρησιμοποιεί μέρη αποσυρθέντων αεροσκαφών επαναπροσδιορίζοντας τη λειτουργία τους. Η επεξεργασία δεν είναι πάντα εμφανής, κάτι που δίνει στα έργα του την αύρα των ready-made. Ο Νικολακόπουλος επιλέγει την αφαίρεση για να υπολογίσει τον χρόνο. Γυναικεία και αντρικά ετερόκλητα μέρη σώματος δείχνουν την ώρα, μετασχηματίζοντας την έννοια του χρόνου. Τη στιγμή που ο Pirgelis υπογραμμίζει την απουσία, ο Νικολακόπουλος αναφέρεται στη σύμπτωση, την ασυνέχεια της παρουσίας και ο Γιαννάκης εικονοποιεί την τυχαιότητα, την αταξία της παρουσίας στον κυβερνοχώρο.
Στήνει έναν κήπο χρησιμοποιώντας μια γλώσσα προγραμματισμού. Η πορεία του virtual κήπου διαμορφώνεται από τις δράσεις των χρηστών και την αντίδραση του διαδικτύου ερήμην τους.
H έκθεση εστιάζει στις «μοναδικότητες» (singularities), που αποτελούν αντίβαρο στις διαδικασίες επιτάχυνσης της σύγχρονης εποχής. Τα έργα των καλλιτεχνών αποτελούν μοναδικότητες σε διακίνηση, εμείς αποτελούμε μοναδικότητες σε διέλευση. Τι ακριβώς σημαίνει υπάρχουμε μεταξύ μας; Τι νόημα μπορεί να βγει από τη συνύπαρξη μέσω προσωπικών αναχωρήσεων; Προϋπόθεση της επαφής είναι η απόσταση, και είναι αυτή ακριβώς η ανομοιομορφία στην επιφάνεια−ο διαφορετικός ήχος της ταυτότητας των έργων−που δημιουργεί την επικοινωνία μεταξύ τους-μεταξύ μας.
Από τις 20 Ιανουαρίου μέχρι τις 5 Μαρτίου στην Γκαλερί Qbox, Αρμοδίου 10.
