Οι διασώστες της ΕΜΑΚ κατέβαλλαν τιτάνια προσπάθεια τον περασμένο Φεβρουάριο για απεγκλωβίσουν ζωντανούς ανθρώπους από τα συντρίμμια των κτιρίων που κατέρρευσαν όταν συνέβησαν οι φονικοί σεισμοί στην Τουρκία και στην Συρία που προκάλεσαν το θάνατο σχεδόν 60.000 ανθρώπων.
Η εμπειρία τους σε αυτή την τεράστια καταστροφή βρέθηκε στο επίκεντρο της εκπομπής «Μεγάλη Εικόνα» με τη Νίκη Λυμπεράκη που μεταδόθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό Mega τα ξημερώματα της Τρίτης (21/3). Οι ελληνικές ομάδες που βρέθηκαν στις νότιες επαρχίες της Τουρκίας έδωσαν μεγάλη «μάχη» και έσωσαν πολλές ζωές.
Από την πρώτη στιγμή που ενημερώθηκαν, γνώριζαν τι θα αντικρίσουν και φτάνοντας προσπάθησαν να οργανώσουν τα σημεία που θα έπρεπε να δώσουν περισσότερη έμφαση για να απεγκλωβίσουν ζωντανούς.
«Το διαχειριστήκαμε καλά και όχι κατά τύχη. Το ξέραμε, το γνωρίζαμε, το περιμέναμε. Μαζέψαμε όσο μπορούσαμε εμείς τον κόσμο (σ.σ. τους επιζήσαντες που βρίσκονταν στους δρόμους) πριν αρχίσει να μας τραβάει αυτός γιατί το ξέραμε ότι θα γίνει και μας έδιναν τις διευθύνσεις τους στα τούρκικα. Αυτές τις διευθύνσεις τις βάζαμε σ’ έναν υπολογιστή που είχαμε μαζί μας και τις βρίσκαμε μέσω Google Maps κι εκεί “καρφιτσώναμε” τις διευθύνσεις», είπε ένας εκ των τριών εκπροσώπων της ΕΜΑΚ στην κάμερα της εκπομπής και συνέχισε:
«Όποια διεύθυνση είχε τις περισσότερες καρφίτσες, εκεί στράφηκε η πρώτη ομάδα. Έφυγε κατευθείαν… Όταν η ομάδα έφτασε στο πεδίο και μας είπε ότι οι ζωντανοί είναι… Αυτό ήταν και για εμένα που έχω βρεθεί σε επτά-οκτώ τέτοιες διασώσεις στο εξωτερικό, ήταν και το εξωπραγματικό. Γιατί άλλο να πεις ότι πάω, βρίσκω έναν και θα παλέψω για 18 ώρες για να τον βγάλω και άλλο να πεις πάω και τώρα βγάζουμε ζωντανούς από παντού κι αρχίζω να βγάζω κόσμο».
Τότε, εξήγησαν, πως «μόλις μας ήρθε αυτό το σήμα, βγάλαμε αμέσως και τη δεύτερη ομάδα και πήγαμε και στις άλλες ομάδες που μόλις είχαν αρχίσει να κατασκηνώνουν και τους είπαμε πως πρέπει να επισπεύσουν και να βγουν έξω και τις δύο πρώτες ημέρες έγινε αυτός ο “χαμός” από εμάς που βγάζαμε ζωντανούς και σώσαμε όσες ζωές μπορέσαμε να σώσουμε».
Οι πρώτες δύσκολες ώρες
«Δεν ήταν θέμα χάους», συμπλήρωσαν. Ανέφεραν όμως πως «υπήρχαν παρακλήσεις του τύπου “έλα σε εμένα, έλα σε εμένα” κι όλα αυτά σε ακτίνα 10-15 μέτρων γύρων όπου γίνονταν τα πάντα. Στην αρχή αποφασίσαμε ότι δεν ασχολούμαστε με άψυχα σώματα γιατί μας έλεγαν να βγάλουμε κάτι για να έχουν να θάψουν, αλλά δεν ήταν εύκολο να γίνει κατανοητό τις πρώτες κρίσιμες ώρες. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, σταμάτησαν αυτά τα αιτήματα. Δώσαμε προτεραιότητα στην ηλικία μιας και η αρχή έγινε με το 6χρονο κοριτσάκι».
«Συγχρόνως, όμως, σε όποιο άνοιγμα γινόταν διείσδυση από την ομάδα – όπου δεν μπαίνουν μέσα και οι δέκα, αλλά δύο, τρεις, τέσσερις – οι υπόλοιπο είχαμε διερευνητικό ρόλο ώστε να έχουμε μια εικόνα για τη συνέχεια για το πού θα στραφούμε, προκειμένου να μην “κρεμάσει” η σειρά των λειτουργιών μας».
«Στην Τουρκία», υπογράμμισαν «δεν σταμάτησε η εργασία» κατά τη διάρκεια των επτά ημερών που βρέθηκαν εκεί οι ομάδες της ΕΜΑΚ. «Δουλεύαμε εναλλάξ οι δύο ομάδες. Εκτός βέβαια των δύο πρώτων ημερών που βγήκαν όλοι έξω, μετά μπαίνεις σε μια διαδικασία βάρδιας 12 ωρών. Όταν, όμως, είναι τέτοια μεγάλη έκταση και βλέπεις ότι έχεις πολλούς ζωντανούς να απεγκλωβίσεις, όλοι έξω».
Στην ερώτηση της Νίκης Λυμπεράκης αν φοβούνται, οι εκπρόσωποι της ΕΜΑΚ, απάντησαν καταφατικά. «Πολύ. Αν δεν φοβάσαι, δεν μπορείς να προστατευθείς. Πρέπει να φοβάσαι για να έχεις επίγνωση αυτού που κάνεις εκείνη την στιγμή».
